“Κείνο που οι περισσότεροι ονομάζουν φανταστικό ή αφύσικο είναι η πιο βαθιά πραγματικότητα”
Φ. Ντοστογιέφσκι
Το είχαν σχεδιάσει για ένα χλιαρό όχι ή ένα αδύνατο ναι. Ενα ίσως δηλαδή. Για να έχουμε και τη “συμμετοχή” του λαού. Μα ήρθαν και ακούστηκαν στο Σύνταγμα οι οξύηχες φωνές του μέλλοντος. Το σάρωθρο της ιστορίας σκούπισε υπολογισμούς, τακτικισμούς, πολιτικές κουτοπονηρίες και σκοπιμότητες.
Μια ουρανομήκης κραυγή, ένα περήφανο όχι με κλειστές τράπεζες, με την τρομοκρατία των ΜΜΕ, ακούστηκε στα πέρατα.
Ο καθημαγμένος λαός ηγέρθη, μίλησε, κραύγασε, απαίτησε. Και τι θα γίνει τώρα με αυτό το ανέλεγκτο όχι; Επρεπε να μετατραπεί σε ναι, σε εθνική ομοψυχία, σε Συμβούλιο Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, σε εθνική γραμμή, σε σανίδα σωτηρίας του λαού (των ιδίων δηλαδή). Για να εξευμενίσουμε και τους συμμάχους. Και ήρθε η συμφωνία.
«Δεν πρέπει να είμαστε απογοητευμένοι από τη συμφωνία. Δεν πρέπει να βλέπουμε τη συμφωνία απαισιόδοξα, αλλά να πάρουμε όλα τα αναγκαία μέτρα ώστε η συμφωνία να αποβεί προς όφελός μας. Ηταν απαραίτητο να συνάψουμε τη συμφωνία. Είναι αλήθεια πως ορισμένα σημεία θα μπορούσαν να αποσαφηνιστούν περισσότερο. Αλλά αυτό δεν είναι η ουσία του όλου ζητήματος. Η συναισθηματικότητα δεν μπορεί να καθορίζει την πολιτική μας αλλά η πραγματικότητα και η ακριβής εκτίμηση των δυνάμεων. Η σημερινή συμφωνία είναι αποτέλεσμα της διεθνούς κατάστασης. Είχαμε και έχουμε σωστή πολιτική αλλά οι σημερινές συνθήκες δεν μας επιτρέπουν να την εφαρμόσουμε. Αν αύριο αλλάξουν οι συνθήκες θα νικήσουμε».
Το παραπάνω απόσπασμα δεν το λέει ο Τσίπρας ούτε κανένα στέλεχος της κυβέρνησης που πήρε μέρος στη διαπραγμάτευση. Είναι απόσπασμα από ομιλία του Ιωαννίδη στην Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ στις 14 Φλεβάρη του 1945, δύο μέρες μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Ας κάνει ο καθένας ό,τι συνειρμό επιθυμεί, έχει ανάγκη ή τον συμφέρει.
Ατιθάσευτες συνειρμικές φαντασιώσεις ή αλγόριθμος της επανάστασης;
