Ειλικρινά δεν µπορώ να κατανοήσω την «εθνική υπονόµευση» την οποία προσάπτουν ορισµένοι ακραίοι κύκλοι στην κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό κ. Κυρ. Μητσοτάκη, όσον αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις.
Μετά τα Rafal, τα F-35 και τις φρεγάτες Belhara, τα γεγονότα που είχαν προηγηθεί στον Έβρο, κατακτήσαµε ένα επίπεδο πολιτισµένου διαλόγου µε την Τουρκία για θέµατα ευρύτερου ενδιαφέροντος.
Η συνάντηση ή συζήτηση Μητσοτάκη – Ερντογάν δεν σηµαίνει συµφωνία.
Ο καθένας προφανώς θα κρατήσει τις απόψεις του, αφού ακούσει τις απόψεις του άλλου.
Έτσι περνάµε στην Ελλάδα από τους «υπερπατριώτες του καφενείου» στους πατριώτες της φακής και στους «πατριώτες της µυρωδάτης ή άοσµης».
Η συζήτηση µεταξύ δύο ηγετών καµιά φορά σηµαίνει και συνεννόηση για µείζονα θέµατα της περιοχής, όπως το προσφυγικό – µεταναστευτικό.
Ποιος µπορεί να το αρνηθεί αυτό;
Κι η συνεννόηση αποτελεί διπλωµατικό αγαθό του πολιτισµένου κόσµου.
Φυσικά στην πολιτική ζωή της Ελλάδας υπάρχουν και τα προσωπικά.
Ο κ. Μητσοτάκης απάντησε σε υψηλούς τόνους στον κ. Σαµαρά.
Αυτό που κάνει ο κ. Σαµαράς εκτιµώ ότι είναι µια κακοπαιγµένη ‘‘τρίτη πράξη’’ του δικού του θεατρικού έργου.
Το θεωρώ ακατανόητο και αδιανόητο.
Ποιος µπορεί να παίζει µε την πατρίδα;
Ουδείς.
