Στο ενημερωτικό δελτίο της Ορθοδόξου Ακαδημίας Κρήτης (Διάλογοι Καταλλαγής 66/2002) είχα δημοσιεύσει ένα κύριο άρθρο με τίτλο “Η Βαβέλ της Αθήνας” και υπότιτλο “Δεῦτε καὶ καταβάντες συγχέωμεν αὐτῶν ἐκεῖ τὴν γλῶσσαν, ἵνα μὴ ἀκούσωσιν ἕκαστος τὴν φωνὴν τοῦ πλησίον” (Γεν. 11, 7), που διατηρεί δυστυχώς την επικαιρότητά του. Το αφιερώνω στον αρμόδιο υπουργό κ. Νίκο Παππά.
Έτσι κι έγινε. Και η πόλη ονομάστηκε Σύγχυσις (Βαβέλ, στιχ. 9). Με αυτό τον τρόπο ο Θεός την ύβρη των ανθρώπων, που θέλησαν να χτίσουν πύργο μέχρι τον ουρανό -τον πρώτο ουρανοξύστη της ανθρώπινης Ιστορίας! Κατέβηκε λοιπόν και “διεμέρισεν έθνη ο Ύψιστος”. Πολύ αργότερα, την ημέρα της Πεντηκοστής, κατήλθε το Πνεύμα το Άγιον στους Αποστόλους σαν γλώσσες πυρός. “Και ήρξαντο λαλείν ετέραις γλώσσαις” (Πράξ. 2) και οι άνθρωποι μπορούσαν πια να καταλαβαίνουν ο ένας τον άλλο και να διαφαίνεται η προοπτική για συνεννόηση και ενότητα της ανθρωπότητας. Μερικούς αιώνες πριν από την Πεντηκοστή ο “σπερματικός λόγος”, που το ίδιο αυτό Πνεύμα, “ο θησαυρός των αγαθών και ζωής χορηγός”, είχε επιδαψιλεύσει στον πεπτωκότα άνθρωπο, είχε καρποφορήσει εξαιρέτως και πλουσίως στων Ελλήνων το γένος. “Τα μάλιστα εναύσματα τινά του λόγου του θείου λαβόντες Έλληνες”, κατά τον Κλήμεντα Αλεξανδρείας, εισήλθαν στην προπαιδεία της εν Χριστώ αναπαύσεως. Τονώθηκε η ικανότητα “της προς το αγαθόν οικειώσεως”, η ενδόμυχη ροπή προς το “αγαπάν” και ο πόθος για την αλήθεια που υποκρύπτουν τα όντα, τα φαινόμενα, τα δρώμενα. Έτσι διαμορφώθηκε ο πολιτισμός της δημοκρατίας, του λόγου και του διαλόγου. Καλλιεργήθηκε κατ’ εξοχήν στην πόλη των Αθηνών, στην πόλη του Κλεισθένη, του Περικλή, του Σωκράτη, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη. Και εξακτινώθηκε μέχρι τα πέρατα της Οικουμένης ως μια από τις μεγαλύτερες προσφορές του Ελληνισμού προς ολόκληρη την ανθρωπότητα!
Πώς εμφανίζεται αυτός ο πολιτισμός στην πόλη των Αθηνών σήμερα; Όλοι ισχυρίζονται πως οι πρόσφατες εκλογές έστειλαν μήνυμα. Κανείς δεν ομολογεί ότι το έλαβε. Άρα έπεσε στο κενό! Και πώς να μην πέσει, όταν οι πολλοί παραδέχονται, πως η γλώσσα τους είναι ψυχρή και “ξύλινη”, όπως ξύλινα, αν όχι πήλινα -εύθραυστα- είναι και τα πόδια μιας δημοκρατίας, που υποβάλλεται συνεχώς σε αφαίμαξη των ζωτικών της χυμών; Τα πολιτικά κόμματα, ο θεμελιώδης αυτός θεσμός της δημοκρατίας, αντί να προάγουν και να εκπαιδεύουν το λαό στην αναζήτηση και την εύρεση της αλήθειας διά του υγιούς λόγου και το υπεύθυνου διαλόγου και στην τόνωση του κοινωνικού μας ιστού, κομματιάζουν και την αλήθεια και το λαό και μας παιδεύουν με την ακατάσχετη φλυαρία της δήθεν επικοινωνίας, όπως λέγεται τώρα επί το ευπρεπέστερον η προπαγάνδα. Από κοντά και η στομφώδης διανόηση του κενού λόγου, ο οποίος εκφράζεται ενίοτε και από τον ίδιο τον άμβωνα, με εμφανή την ένδεια όσον αφορά στα στοιχεία που προάγουν την καινότητα της ζωής. Μας προσφέρεται λοιπόν ένας “πολιτισμός” της πλήρους, ίσως και σκόπιμης συγχύσεως, της νέας Βαβέλ!
Η Ορθόδοξος Ακαδημία Κρήτης, τόπος και προπαντός τρόπος άσκησης του διαλόγου σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, με πλήρη σεβασμό των θεμελιωδών αρχών του, τις οποίες διαμόρφωσαν οι πρόγονοί μας και με καλλιέργεια της διαλογικής διαπροσωπικής αναστροφής κατά το πνεύμα του Ευαγγελίου, αισθάνεται την ανάγκη, να απευθύνει από τη θέση αυτή διαμαρτυρία για τον ακραίο ευτελισμό του διαλόγου προπαντός στον τόπο που τον γέννησε, αλλά και παράκληση για έλεος υπέρ του λαού. Απευθυνόμαστε, μεταξύ άλλων, στους ραδιοφωνικούς και μάλιστα στους τηλεοπτικούς σταθμούς του κέντρου με εμβέλεια εθνική ή και πέραν αυτής.
Γιατί σχεδόν σε καθημερινή βάση οι περισσότεροι από αυτούς πρωταγωνιστούν δυστυχώς στον ευτελισμό. Λίγο – πολύ με τα ίδια πάντοτε πρόσωπα και τις ίδιες μεθόδους ή μεθοδεύσεις αντιμάχονται τα βασικά στοιχεία του διαλόγου, βαθαίνουν τη σύγχυση και προσφέρουν χείριστη υπηρεσία στην τόσον αναγκαία δημοκρατική παιδεία του λαού, στην υπεύθυνη πληροφόρηση, στην ακόμη πιο επιτακτική ανάγκη για άσκηση όλων μας στην από κοινού αναζήτηση της αλήθειας. Δεν έχει καμιά σχέση με τον διάλογο και δεν προσφέρει τίποτε η προσέλευση σ’ αυτόν ανθρώπων, προετοιμασμένων και πείσμονα αποφασισμένων να κλείνουν το στόμα των άλλων, να έχουν διαρκώς ανοιχτό το δικό τους και τ’ αυτιά τους κλειστά. Οι συντονιστές αυτών των “διαλόγων” κατέχουν προφανώς την τεχνική της συ(ν)-ζήτησης, αδυνατούν όμως (μερικοί υποψιάζονται πως δεν θέλουν καν ή ότι τα… αφεντικά δεν τους αφήνουν) να την επιβάλουν.
Οι ελάχιστες καλές εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν δυστυχώς και εδώ τον κανόνα. Το θλιβερό και καθημερινά επαναλαμβανόμενο αποτέλεσμα είναι, να μην ακούει ο ένας τη φωνή του άλλου και οι τηλεθεατές να μην προσλαμβάνουν σχεδόν τίποτε από τα λεγόμενα και να αισθάνονται ότι οι διαλεγόμενοι τούς περιφρονούν βάναυσα ή προκαλούν σκόπιμα τη βαβυλώνια σύγχυση, επειδή δεν έχουν να πουν τίποτε για την ουσία των προβλημάτων του λαού, ούτε να δείξουν κάποια διέξοδο στα τόσα αδιέξοδά τους.
