1.- ΟΙ μεγαλες αλλαγές στις κοινωνίες δεν γίνονται απότομα. Κάτι τέτοιο δεν είναι δυνατόν, αν δεν υπάρχουν ταυτόχρονα και εκείνες οι συγκυρίες που θα τις επιτρέψουν (ή θα τις επιβάλλουν) να γίνουν.
ΒΑΣΙΚΕΣ παράμετροι, κατά την άποψή μας, για να αλλάξει μια κοινωνία, είναι η παιδεία, η δικαιοσύνη και η οικονομία. Έτσι,
– Μια βαθιά και παρατεταμένη οικονομική κρίση –όπως αυτή που ζούμε στη χώρα- επιβάλλει βίαιες προσαρμογές στον τρόπο ζωής και την αξιολόγησή της. Η «ζωή» σήμερα δεν είναι ζωή, αλλά απλή επιβίωση.
– Σε μια τέτοια περίπτωση και η δικαιοσύνη αποδεικνύεται ανήμπορη, εφόσον τα στελέχη της εξαθλιώνονται οικονομικά ή εξαρτώνται «ιδεολογικά» από τους εκάστοτε κυβερνώντες.
-Η Παιδεία (εκπ/ση και τρόπος ζωής) κατά την άποψή μας είναι ο βασικότερος συντελεστής προσαρμογής ή απαλλαγής από μια κατάσταση. Στην Ελλάδα -ακόμη και τώρα- όποιος ελέγχει την παιδεία, ελέγχει το παρόν και το μέλλον μιας χώρας. Είναι ο χώρος που προσφέρεται για πολύ λαϊκισμό και ιδεολογικοκοινωνικές αναστατώσεις…
ΒΕΒΑΙΑ, η μεγάλη αλήθεια είναι ότι ο κόσμος -γενικά η χώρα μας- δεν πρόκειται να αλλάξει όσο δεν αλλάζει το άτομο, εμείς. Και για να αλλάξει το άτομο, το πρώτο που απαιτείται είναι μια σοβαρή, ανεξάρτητη από ιδεοληψίες, καιροσκοπισμούς, κομματισμούς και «ραγιαδίστικες» νοοτροπίες, Παιδεία. Ποιος λησμονεί το περίφημο, «Πάρε, παιδί μου, το χαρτί και μη σε νοιάζει για τα υπόλοιπα!», ή το σημειολογικό, «Ξέρεις ποιος είμαι εγώ…;». Φράσεις που λέγονταν από γονείς και αυτόκλητες «προσωπικότητες» μεταπολιτευτικά που πόνταραν σε γνωριμίες και κομματικά μέσα!
2.- ΟΣΟ συνεχίζουμε να πιστεύουμε πως τα πράγματα θα επανέλθουν στην προ κρίσης εποχή, μόλις ξεφύγουμε (αν ποτέ ξεφύγουμε) από τα μνημόνια, άλλο τόσο θα δυσκολευόμαστε να αντιληφθούμε πόσο καταστροφικό είναι κάτι τέτοιο! Οσο οι έννοιες της ατομικής ή οικογενειακής αυτάρκειας είναι ακόμη απεχθείς για πολλούς, υπέρ μιας εύκολης και δίχως μόχθο «δάνειας» ζωής, θα είμαστε συνεχώς υποχείρια των κάθε είδους αγορών και εκμεταλλεύσεων. Και όσο η συλλογικότητα, η αλληλεγγύη, η αξιοκρατία, το γενικό δίκαιο, η δημοκρατία, το δικαίωμα του άλλου κ.λπ. μας φαίνονται «ξένες» έννοιες, θα βιώνουμε κρίσεις ατέλειωτες, αλλά και εντονότερη απώλεια της εθνικής μας ανεξαρτησίας.
Η ΣΥΝΥΠΑΡΞΗ μας με τους άλλους, μια και ζούμε σε κοινωνία ανθρώπων, προϋποθέτει πρώτ’ απ’ όλα την αποδοχή του εαυτού μας. Ανέκαθεν πιστεύαμε πως αυτός που τα έχει καλά με τον εαυτό του (ανεξάρτητα από εξωγενείς παράγοντες), είναι πολύ εύκολο να τα έχει καλά και με τους άλλους. Αλλά και να προσαρμόζεται σε κάθε είδους επώδυνες καταστάσεις. Είναι τελικά αυτός που αλλάζοντας ο ίδιος, αλλάζει και την κοινωνία γύρω του, μη υποκείμενος σε πολιτικές σκοπιμότητες ή κομματικές παλινωδίες.
