Πολλά είναι τα ονόματα που ακούγονται για υποψήφιο Πρόεδρο Δημοκρατίας, αλλά πάνω απ’ όλα ξεχωρίζει το όνομα του προέδρου της ΔΗΜ.ΑΡ.
Ο Φώτης Κουβέλης, συνεπής στην πολιτική του στάση όλο το προηγούμενο χρονικό διάστημα, παρά τις σφοδρές εσωκομματικές αντιπαραθέσεις και το κακό εκλογικό αποτέλεσμα των δημοτικών εκλογών, χαίρει εκτίμησης από όλες σχεδόν τις κομματικές παρατάξεις, παρά το γεγονός ότι ο Αλέξης Τσίπρας τον προτρέπει να μη δεχθεί υποψηφιότητα επί τη ευκαιρία των προσεγγίσεων μεταξύ των δύο κομμάτων.
Ο ίδιος ο κ. Κουβέλης, από την άλλη, δεν ανοίγει τα χαρτιά του και σιωπά μπροστά στον καταιγισμό των πληροφοριών που τον θέλουν υποψήφιο πρόεδρο Δημοκρατίας, με τη στήριξη Σαμαρά και Βενιζέλου.
Και οι απορίες παραμένουν: κάνει για πρόεδρος Δημοκρατίας ο κ. Κουβέλης; Ασφαλώς. Είτε προταθεί από την ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ είτε όχι, ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ συγκεντρώνει όλα τα εχέγγυα για την προεδρία της Δημοκρατίας σε μια χώρα όπου οι πολιτική έχει προ πολλού υποβαθμιστεί και οι πολιτικές προσωπικότητες σπανίζουν.
Θα μπορούσε να αλλάξει η πολιτική για το μνημόνιο αν ο κος Κουβέλης γινόταν πρόεδρος; Η απάντηση είναι, ναι. Η ΔΗΜΑΡ δεν θα μπορούσε να αθετήσει τις υποσχέσεις της προς το εκλογικό σώμα περί κατάργησης του μνημονίου και αντικατάστασής του από εθνικό σχέδιο δράσης καταπολέμησης της φτώχειας. Oλο αυτό το διάστημα, ακόμη και όταν η ΔΗΜΑΡ βρισκόταν στην κυβέρνηση, δεν έπαψαν οι διαφοροποιήσεις του κόμματος απέναντι στην κυβερνητική πολιτική. Ο κος Κουβέλης προσωπικά, δεν δίστασε να αποσύρει το κόμμα του από την κυβέρνηση όταν είδε ότι δεν τηρήθηκαν οι προγραμματικές συμφωνίες. Λέτε τώρα να πάει χωρίς πρόταση για να αναλάβει ως πρόεδρος Δημοκρατίας τις τύχες της χώρας; Είναι σχεδόν αδύνατον. Ας μην φωνάζουν λοιπόν βιαστικά από τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί είναι ακόμη νωρίς.
Ασφαλώς και η κυβέρνηση πρέπει να αλλάξει ρότα και να στραφεί προς άλλες πολιτικές ανακούφισης του κοινωνικού ιστού. Αν δεν το κάνει, πολύ απλά οι εκλογές θα γίνουν νωρίτερα. Αυτό το γνωρίζει καλά ο πρωθυπουργός και κάνει τα πάντα προκειμένου να κρατηθεί στην εξουσία.
Μία από τις τακτικές του είναι και η εμμονή στο πρόσωπο του Κουβέλη. Για να μείνει όμως η κατάσταση όπως έχει και για να παραταθεί ο βίος της κυβέρνησης θα πρέπει να γίνουν οι αντίστοιχες υπαναχωρήσεις ειδικά απέναντι στο μνημόνιο. Η επιλογή Κουβέλη είναι η αφορμή για αυτό, αφού είναι σχεδόν σίγουρο ότι σε αντίθετη περίπτωση ο πρόεδρος της ΔΗΜΑΡ θα αρνηθεί την υποψηφιότητα.
Και δεν είναι σωστό αυτό που λέγεται ότι όπως η ΔΗΜΑΡ μπήκε χωρίς όρους στην κυβέρνηση, έτσι και Φώτης Κουβέλης θα θελήσει να μην χάσει τα οφίτσια και να πορευτεί με βάρκα το αξίωμα του πρώτου πολίτη της χώρας. Αυτό δεν είναι παρά ένα ακόμη πολιτικό τέχνασμα από τους αντιπάλους του Φώτη Κουβέλη που ούτως ή άλλως δεν θα στήριζαν την υποψηφιότητά του και σε άλλες περιπτώσεις.
Ομως εδώ μιλάμε για καταλληλότητα και όχι για πολιτικά παιχνίδια. Μιλάμε για το αν ένα πρόσωπο θα μπορούσε να συγκεντρώσει την πλειοψηφία και την αποδοχή από το κοινοβουλευτικό σώμα. Αναφερόμαστε στο πρόσωπο εκείνο που θα μπορούσε να συσπειρώσει όλο και πιο πολλούς βουλευτές από όλες τις κομματικές πτέρυγες.
Ο Φώτης Κουβέλης -ανεξάρτητα αν κανείς ψηφίζει ή όχι ΔΗΜΑΡ- θα μπορούσε να είναι ένα πρόσωπο κοινής αποδοχής, αφού χαίρει εκτίμησης από όλες τις παρατάξεις. Σαν προσωπικότητα επίσης ξεχωρίζει για την πραότητα την ευστροφία, την σταθερότητα, αλλά και την αποφασιστικότητα σε καίριες στιγμές.
Είναι λοιπόν ένα πρόσωπο που εμπνέει εμπιστοσύνη. Επαφίεται λοιπόν στα κόμματα να λάβουν τις αποφάσεις τους για το πρόσωπό του.
Σε τελική ανάλυση εδώ δεν πρόκειται μόνο για την θέση του Προέδρου Δημοκρατίας αλλά για το αν υπάρχει το κατάλληλο πρόσωπο που συγκεντρώνει όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά. Και το πρόσωπο αυτό υπάρχει. Απομένει να δούμε κατά πόσο η κυβέρνηση και η αντιπολίτευση θα κάνουν την υπέρβαση, όχι στηρίζοντας επιλογές για πονηρό σκοπό ούτε αντιδρώντας για να αντιδρούν.
Ο Φώτης Κουβέλης σαν προσωπικότητα δεν ταυτίζεται με τέτοιου είδους αλχημείες. Πολύ περισσότερο με χτυπήματα κάτω από τη μέση.
