Παγκόσμια Ημέρα Υγείας σήμερα που γράφω, και την προσοχή μου ελκύει η ανακοίνωση…
Βουλή TV, και το συμφωνικό έργο του Θωμά Μπακαλάκου θα παρουσιαστεί ξανά!
Δεκαετίες ’60, ’70, ’80, ο Μπακαλάκος αγαπήθηκε ως νέος τραγουδοποιός που υπηρέτησε το πολιτικό τραγούδι. Εκείνο, που ανέδυε όλα τα αυθεντικά «ύπαιθρα εύοσμα»! Παράπονα των λαϊκών ανθρώπων της γης…
«Όχι δεν πουλάμε!…» Ετοίμαζαν οι αδικημένοι την υπερήφανη άρνηση στους μεσάζοντες, τους εκμεταλλευτές, που εποφθαλμιούσαν την παραγωγή τους για ένα κομμάτι ψωμί!
Τέλος πάντων, ωραία χρόνια, ωραίες εκδοχές! Τις άφησε όμως εδώ και χρόνια, και στράφηκε στη συμφωνική εκδοχή!
Ο “Ιπποκράτειος Όρκος” το ορατόριό του, έχει ξαναπαρουσιαστεί στο Ηρώδειο με πολλή επιτυχία, εδώ και είκοσι χρόνια, αν θυμούμαι καλά. Επαναλαμβάνεται απόψε η προβολή του έργου, και αφιερώνεται στους γιατρούς και τους νοσηλευτές που στο σημερινό ζητούμενο ΥΓΕΙΑΣ, συγκλόνισαν την επικράτεια με την αυταπάρνησή τους! Με την προσφορά τους! Με το ήθος τους!
Απόψε μην το χάσει κανείς! Το ελπίζω δηλαδή.
Αυτό το πρόγραμμα, πυκνώνεται σ’ εβδομήντα πέντε λεπτά, και στην “όρχηση” των μελωδιών, χωρούν οι αρχέγονοι ήχοι της καταγωγής. Της μουσικής μας καταγωγής, εν γένει.
Τα ιδιώματα των Δημοτικών ασμάτων, των νησιωτικών, των λαϊκών, των ρεμπέτικων, εκείνων των «αστικών γεννημάτων», της Ανατολής, που… δεν έχασαν την υπομονή τους, να δικαιωθούν, πολλές δεκαετίες αργότερα!
«Αυτομόλησε» λοιπόν ο Θωμάς από τη δισκογραφία, για τους δικούς του δεοντολογικούς λόγους, κι αφοσιώθηκε στο σφρίγος των οργάνων, συλλογικής απόδοσης. Τα έγχορδα με το δοξάρι ή την πένα τους, τα πνευστά, τα κρουστά, το πιάνο, το νέι, όλα μα όλα τα μαζεύει γλυκά, όπως παιδιά αγαπημένα… Για να ερμηνεύσουν, να εκτελέσουν, ν’ αποδώσουν τις ιδέες και τις εμπνεύσεις του στο κλασικό είδος.
Πρόταση θερμή, πάντα της ψυχής! Που τη μοιράζεται με τον κόσμο… Και οσονούπω με τον ευρωπαϊκό κόσμο! Προτάθηκε νομίζω από ιθύνοντες του Πολιτισμού, να παρουσιαστεί στις Βρυξέλλες, το ορατόριο, προς τέρψη και δόξα ελληνική και ευρωπαϊκή. Εγώ τώρα, που δεν ξεχνώ το πόσο επηρέασε η ευαισθησία του τη δική μας γενιά, θα θυμίσω εκείνο το λυρικό, το γλυκύτατο γράμμα του, στα τελειώματα των σελίδων!
«Να δώσεις δυο φιλάκια στη Μυριοκαλή κι αυτό το λουλουδάκι για σένα…
Κι αύριο μην ξεχάσεις που ‘ναι Κυριακή, να βγάλεις τα καλά σου για μένα»…
