Ιππότες του καλού;

Ιδού η απορία, που σου γεννάται καθώς παρακολουθείς έργο ιπποτικό με σιδηρόφρακτους προστάτες του δικαίου να μάχονται με αυτοθυσία το… κακό!
Και είναι το «κακό» ένας μαυροντυμένος ιππότης με αντιπαθητικό πρόσωπο, το άλογό του πίσσα-κατράμι καλπάζει και ξεφυσά ξέφρενα, ενώ το σπαθί και το πελέκι του ανεμίζουν πέρα-δώθε και παίρνουν ζωές αδιακρίτως…
Κι ύστερα έρχεται ο γενναίος μας, με την απαστράπτουσα ασημί του πανοπλία πάνω στη λευκή, καλοσυνάτη φοράδα του, ν’ αποδώσει δικαιοσύνη με το θρυλικό, μαγικό ξίφος του, καίγοντας τα πάντα και κατακρεουργώντας ό,τι κι όποιον περνά από μπρος του…
Θεαματικές οι σκηνές, επική η συνοδευτική μουσική, η αγωνία στο ζενίθ!
Κι όλ’ αυτά για τη τιμή  ενός βασιλιά δημοκρατικού, που ο λόγος του ωστόσο είν’ ιερός και κανείς δεν τολμά να παραβεί καμιά εντολή του! Εκτός βέβαια απ’ τον ιππότη μας
-τον καλό κι ακέραιο που τον υπηρετεί πιστά- ο οποίος, όπως κάθε φέρελπις ιππότης, δεν θα διστάσει να του πάρει τη… γυναίκα κι ύστερα και το… βασίλειο!
Από κοντά κι ο καλός μας ο σκηνοθέτης φροντίζει να κατευνάσει συνειδήσεις, βγάζοντας απ’ τη μέση τον βασιλιά που πεθαίνει πολεμώντας γενναία για τη πατρίδα, την ελευθερία κι όλα τα υψηλά ιδανικά της ιπποσύνης…
Τον θάβουν με τις πρέπουσες τιμές και βαθύ πόνο ψυχής, φτάνουμε στο γνωστό αίσιο τέλος όλων των καλών παραμυθιών, έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα που λέει λόγος, μόνο που μείναμε με την απορία:
Ποιος είναι τελικά ο καλός, και ποιος ο κακός της ιστορίας μας;
Μήπως όλα έγιναν -μ’ εμάς συνεργούς και πιστούς οπαδούς του καλού και του δικαίου- για το θρόνο, τη ψηλή καρέκλα και το χρυσό το στέμμα;