Ηρωισμοί και ύφεση…

Δεν είναι το Αρκάδι μονάχα «οι Θερμοπύλες της Κρήτης», όπως πολύ σωστά χαρακτηρίστηκε. Είναι συγχρόνως και το Μεσολόγγι της Κρήτης. Είναι το σύμβολο και η ομολογία των ακαταλύτων ιδανικών και της ανθρώπινης αξίας.
Το ολοκαύτωμα του Αρκαδίου. Ο εγκλεισμός χιλιάδων γυναικόπαιδων μέσα σ’ αυτόν τον ιερό και θρυλικό χώρο και η γλυκιά προσμονή του ομαδικού θανάτου, δεν τα βλέπω μικρότερης σημασίας συμβολισμού και ομολογίας από εκείνης των Θερμοπυλών και του Μεσολογγίου.
Η φλογισμένη καρδιά των άξιων ρασοφόρων και του πολυθρύλητου Ηγουμένου Γαβριήλ ανάβει όχι μόνο τη σπίθα του ήλιου της λευτεριάς, που άρχισε δειλά – δειλά, μα σταθερά να ανάβει.
Μετά από τον ηρωικό και φρικτό θάνατο των αδελφών της Μονής και των άλλων υπερασπιστών με τα όπλα και την ατσάλινη ψυχή, αυτή την υπέροχη Κρητική ψυχή, όταν τη φλογίζει ο πατριωτισμός, που τώρα προδόθηκε, αναπήδησε η Ανάσταση του υποδούλου στους «φίλους» και «συμμάχους» μας Τούρκους, νησιού μας.
Ο σεισμός από την ανατίναξη της πυριτιδαποθήκης. Οι φλόγες οι πύρινες που αγκάλιασαν το Μοναστήρι και τα γύρω βουνά, τα λαγκάδια και τα λιόφυτα, ήταν φαίνεται σαν τον σεισμό της Μεγάλης Παρασκευής, που εκείνη την ώρα που ο Χριστός παρέδινε το πνεύμα πάνω στον Σταυρό για να επακολουθήσει η Ανάστασή Του και του ανθρωπίνου γένους.
Εκείνο το μεσημέρι, «ην δε ώρα έκτη», που ο ήλιος εσκοτίσθη και νεκροί ηγέρθησαν από τα μνήματα. Αλήθεια, πόσο μοιάζει με τον σεισμόν εκείνο στο Μοναστήρι του Αρκαδίου! Οπως τότε στον Γολγοθά, οι σκοτεινές δυνάμεις και ψυχές των εκάστοτε εχθρών του Χριστού δεν μπόρεσαν, μάλλον δεν θέλησαν, να καταλάβουν τι εσήμαινε εκείνος ο σεισμός, η ανάσταση τόσων ανθρώπων και όλα τα αποκαλυπτικά γεγονότα εκείνων των ωρών, τι συμβόλιζε, επίσης, το σκοτάδι σε όλη τη γη, την ώρα του καταμεσήμερου. Η ίδια ψυχοσύνθεσις των συνοδοιπόρων τους Τούρκων, που δεν κατόρθωσαν να συλλάβουν την πραγματικότητα που κρυβόταν πίσω από εκείνα τα εκτυφλωτικά και ιστορικά γεγονότα του Αρκαδίου. Και πέρασαν χρόνια από εκείνο το ολοκαύτωμα… Σκέπτομαι εκείνο το ολοκαύτωμα και πληγώνομαι. Πόσο απόμακρο και αμίμητο το καταντήσαμε. Απόμειναν κάτι επετειακές φιέστες για να προβάλλονται οι εκάστοτε, οι εφήμεροι και εν πολλοίς επικίνδυνοι της μοίρας μας.
Φανφάρες, λόγοι κούφιοι και τιμές στους ζώντες μεγαλόσχημους πάλαι τε και νυν, που κατέστρεψαν τη χώρα μας και την υπέταξαν για αιώνες στους δανειολήπτες και ξανάφεραν, με χειρότερη εμφάνιση και δράση τη γερμανική Κατοχή.
Κι ας κάνουμε, επίσης εκδηλώσεις – φανφάρες για την «ηρωική μάχη της Κρήτης»! Πού πήγε αλήθεια εκείνη η αντίστασις, εκείνο το ολοκαύτωμα; Ποια είναι τα σύμβολα του νεοέλληνα και ποια η εθνική του ομολογία; Καταντήσαμε ένα μουσείο και ένα άθυρμα σε ξένα κατοχικά χέρια. Μια σκέτη παγκόσμια γελοιοποίηση. Πού πήγε η θυσία του Αρκαδίου;
*θεολόγος – τ. λυκειάρχης