Εις μνήμην

Η ζωή είναι μια ιδιότροπη διαδικασία που δεν διακρίνεται για το καλό γούστο της και την αίσθηση δικαίου. Αυτό σκέφτηκα όταν, με κάποια καθυστέρηση, έμαθα τα νέα του θανάτου του Μιχάλη Μπονατάκη. Μετά με κατέλαβε η θλίψη, αλλά θυμήθηκα το αφοπλιστικό του χαμόγελο και τον θετικό τρόπο που εκείνος αντιμετώπιζε τη ζωή.
Μας ένωσε η κοινή αγωνία μας για τα περιβαλλοντικά προβλήματα του πλανήτη. Hταν άνθρωπος της δράσης, γι’ αυτό και δεν έμενε στη θεωρία. Το περιβάλλον για τον Μιχάλη δεν ήταν ένας ακόμη τομέας γνώσης αλλά το σπίτι μας και αυτό το σπίτι έπρεπε να το μελετήσουμε, να το αγαπήσουμε και να το φροντίσουμε. Είχε αγάπη για τη ζωή, κάθε είδους ζωή, και τον άνθρωπο. Η ιατρική ήταν ο ένας τρόπος έκφρασής του. Ο άλλος ήταν ο ακτιβισμός του.
Τον γνώρισα σε μια συνάντηση στο γραφείο μου. Μου μιλούσε για όλα με περιέργεια και μια νεανική προσμονή. Μου έκανε εντύπωση που κρατούσε σημειώσεις σαν τους ερευνητές πεδίου. Τότε κατάλαβα ότι είχα μπροστά μου έναν άνθρωπο που είχε πάθος γι’ αυτό που έκανε.
Χαμογελούσε συχνά επειδή έβλεπε τα πράγματα από τη θετική τους πλευρά χωρίς όμως ποτέ να χάνει την ουσία τους. Είναι καλύτερα να χαμογελάς στον κίνδυνο από το να παραδίδεσαι στην απόγνωση. Δύσκολο να βρεις καλύτερη αντίσταση.
Στα χρόνια που πέρασαν συνεργαστήκαμε αρκετά σε περιβαλλοντικά ζητήματα. Υπάρχουν πράγματα που κάνει κανείς από υποχρέωση και άλλα για την απόλαυση. Με τον Μιχάλη η συνεργασία ήταν πάντα και τα δύο. Αν έψαχνα για μια μόνο λέξη για να περιγράψω τη συνεργασία μας, αυτή θα ήταν η πληρότητα.
Ο Μιχάλης Μπονατάκης ήταν γιατρός, περιβαλλοντολόγος, ανθρωπιστής και πάνω απ’ όλα ευγενής με την έννοια της μεγαλοψυχίας. Μετά από κάθε επικοινωνία μαζί του είχα πάντα την αίσθηση της γαλήνης.
Μια περίεργη τροπή της τύχης μάς τον στέρησε. Αφήνει πίσω το καλό έργο του και το καλό παράδειγμά του. Θα μπορούσε να συνέχιζε αλλά δεν έγινε έτσι. Eζησε τη ζωή με πάθος και αγάπη. Iσως αυτό να είναι και το σπουδαιότερο πράγμα που μπορεί κάποιος να κάνει. Hταν για μένα ένας συνεργάτης, αλλά πρώτιστα ένας καλός φίλος.
Μιχάλη θα μας λείψεις, θα μου λείψεις.