Συμπληρώθηκαν φέτος 50 χρόνια (2-2-1968) από την κοίμηση ενός Αγίου Κληρικού που για περίπου μισό αιώνα υπηρέτησε με αυτοθυσία και θυσιαστική αγάπη την Ενορία Αλικιανού σε δύσκολες εποχές και το πέρασμα του άφησε αγαθή ανάμνηση στην ευρύτερη περιοχή.
Ο κατά κόσμο Αντώνιος Πετράκης γεννήθηκε το έτος 1879 στο χωριό Γερακιαννά Κισάμου από φτωχούς αλλά ευσεβείς γονείς. Προσήλθε στην Ιερά Μονή Γουβερνέτου στις 8 Σεπτεμβρίου του έτους 1900 σε ηλικία 21 ετών και εκάρη μοναχός στις 12 Νοεμβρίου 1903 λαμβάνοντας το μοναχικό όνομα Αλύπιος και στις 14 Νοεμβρίου 1906 χειροτονήθηκε Διάκονος και στις 15 Νοεμβρίου 1908 χειροτονήθηκε πρεσβύτερος. Κατά το έτος 1913 πήγε στην Αμερική όπου υπηρέτησε σε ενορίες Ελληνικές μέχρι περίπου το 1918. Επιστρέφει στην Ελλάδα και διορίστηκε εφημέριος Αλικιανού.
Κατά τα πρώτα έτη της εφημεριακής του διακονίας στον Αλικιανό ξεκίνησε το κτίσιμο του περικαλλή Ναού του Τιμίου Σταυρού που αποτελεί πραγματικό κόσμημα του χωριού και ταυτόχρονα αποτέλεσε και αρχιτεκτονικό πρότυπο στο κτίσιμο παρομοίων Ναών στα γύρω χωριά. Διακρίθηκε για την αρετή της Ελεημοσύνης που την ασκούσε αθόρυβα την συμπαράσταση που έδειξε στους ανθρώπους κατά την μαύρη περίοδο της Γερμανικής κατοχής καθώς και την διακονία του στο Μυστήριο της Ιεράς Εξομολόγησης.
Στις 4 Φεβρουαρίου Κυριακή του Ασώτου ο ακούραστος και δραστήριος εφημέριος Αλικιανού π. Εμμανουήλ Χατζηδάκης ετέλεσε το μνημόσυνο για τα 50 χρόνια της εκδημίας του πατέρα Αλύπιου μαζί με τον π. Ιωάννη Γομπάκη και τον πατέρα Γεώργιο Σπανουδάκη. Στο τέλος του μνημοσύνου ο π. Γεώργιος Σπανουδάκης συγχωριανός του π. Αλυπίου ομίλησε στο εκκλησίασμα για την προσωπικότητα του Γέροντα Αλυπίου με τα εξής λόγια.
«Μακάριοι οι νεκροί οι εν Κυρίω αποθνήσκοντες απ’ άρτι. Ναι λέγει το πνεύμα, ίνα αναπαύσονται εκ των κόπων αυτών’ Τα δε έργα αυτών ακολουθεί μετ’ αυτών.»Αποκάλυψη κεφ. 14 στιχ.13.
Πριν 51 χρόνια μικρό παιδάκι, πέντε ετών θυμάμαι τον πατέρα Αλύπιο που είχε έλθει στο χωριό μου και χωριό του τα Γερακιαννά Κισσάμου επίσκεψη στους συγγενείς του και με πήγε η μακαρίτισσα η μητέρα μου να πάρω την ευχή του. Μου την έδωσε και με συμβούλευε χωρίς φυσικά να θυμάμαι τι μου έλεγε. Επίσης θυμάμαι μετά την κοίμησή του στις αποσπερίδες που γινόταν τα βράδια η μάννα μου αλλά και άλλες γυναίκες αλλά και άνδρες που είχαν παραβρεθεί στην έξόδιο ακολουθία του να διηγούνται ότι όπως ήταν το λειψανό του μέσα στο φέρετρο έμοιαζε περισσότερο με Άγιο Λείψανο παρά νεκρό. Και ότι μέχρι και την ταφή του το λείψανο του διατηρήθηκε ζεστό και εύκαμπτο.
Eλεγαν επίσης για την αρετή της Ελεημοσύνης που ασκούσε στα κρυφά εφαρμόζοντας το λόγο του Ευαγγελίου (μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου Ματθ. 6,3) μάλιστα θυμάμαι επί λέξει έλεγαν (ότι οι σκύλοι του ξελούριζαν τα ράσα του στις νυκτερινές εξόδους που έκανε προκειμένου να μοιράσει τις ελεημοσύνες) αλλά και για την θυσιαστική Αγάπη που έδειξε στο ποίμνιό του και ειδικά στα μαύρα χρόνια της Γερμανικής κατοχής.
Oταν χειροτονήθηκα Διάκονος ο μακαριστός Επίσκοπος Ειρηναίος στις συμβουλές και παρακαταθήκες που μου είπε στην χειροτονία μου σε Διάκονο με προέτρεψε να μοιάσω στον πατέρα Αλύπιο Πετράκη. Τα επόμενα χρόνια συναναστρεφόμενος και συνομιλώντας με ανθρώπους που τον γνώρισαν αλλά και μαγνητοφωνόντας κάποιες διηγήσεις σχημάτισα μία πληρέστερη εικόνα για τον γέροντα Αλύπιο την οποία θα προσπαθήσω να την περιγράψω εν συντομία αν και γνωρίζω ότι η Αγιότητα κρύβεται και η πνευματική εργασία γίνεται εν τω κρυπτώ.
Η Θεία Λειτουργία ήταν το κέντρο της ζωής του. «υπηρέτης Χριστού και οικονόμος μυστηρίων Θεού»(Α Κορινθ. Κεφ. 4 στ.1) Λιτός στις τελετουργικές του κινήσεις, μετρημένος, απαλός, το βάδισμα του ήσυχο, ταπεινό, το βλέμμα του κάτω, τα άμφια του απλά και καθαρά. Είχε μια ασυνήθιστη ευλάβεια και φόβο Θεού. Ήθελε «πάντα ευσχημόνως και κατά τάξιν γινέσθω»(Α’ Κορινθ. Κεφ.11 στ.29) . Ο τρόπος που κινούνταν μέσα στο Ναό, ή έγνοιά του να γίνουν σωστά οι ακολουθίες, η άγρυπνη προσπάθεια για την σωστή τήρηση του τυπικού της Εκκλησίας μας, ο τρόπος που βίωνε την λειτουργική ζωή, με έκαναν να συμπεράνω ότι πάνω του εφαρμοζόταν τα λόγια του Προφητάνακτα Δαβίδ. « Ως αγαπητά τα σκηνώματα σου Κύριε των δυνάμεων’ επιποθεί και εκλείπει η ψυχή μου εις τας αυλάς του Κυρίου.»(Ψαλμ.83-1).
Πιστεύω ότι οι επτά κοπέλες πνευματικές του θυγατέρες που ακολούθησαν τον Μοναχικό Βίο σε μεγάλο βαθμό για την απόφασή τους να γίνουν μοναχές επηρεάστηκαν από τον Λειτουργικό παλμό του Γέροντα Αλυπίου.
Για πολλά χρόνια (περίπου 48 ) στην ενορία του αλλά και στην ευρύτερη περιοχή ήταν «ο ποιμήν ο καλός» (Ιωάν. 19-11 , « δουλεύων τω Κυρίω μετά πάσης ταπεινοφροσύνης» (Πραξεις 20-19), «νουθετών τους ατάκτους» (Α’ Θεσς.5-14) , «παραμυθών τους ολιγοψύχους»(Α Θεσς.5-14) «αντεχόμενος των ασθενών» και αγωνιζόμενος να φέρνει ειρήνη μεταξύ των Ενοριτών του. «Μακρόθυμος ανήρ κατασβέσει κρίσεις»(Παροιμ.15-18). Εφάρμοζε τον λόγο του Αποστόλου Παύλου προς τον Απόστολο Τίτο. «Καλών έργων προίστασθαι εις τας αναγκαίας χρείας» (Τίτου 3-14). Τους συμβούλευε να κινούνται «εν φόβω Θεού» (Β Κορ.7-1) «Εν πάσει ευσεβεία και σεμνότητι» (Α Τιμ.2-1).
Ο Γέροντας έχοντας τη χάρη του Θεού εκοσμείτο από πλήθος αρετών. Άνθρωπος πλημμυρισμένος από την αγάπη του Θεού, ξεχείλιζε αυτή την Θυσιαστική του αγάπη και την αυτοπροσφορά στους ανθρώπους που συναναστρεφόταν. Εφάρμοζε αυτό που ψάλουμε στην ακολουθία του Αγίου Σαμψών του Ξενοδόχου στην γ’ ωδή του κανόνα «Θεού γαρ μιμούμενος ευσπλαχνίαν, συμπαθής νοσούσι γέγονεν, γυμνουμένων τε πάντων περιβόλαιον». Ήταν άκρως φιλόξενος «την φιλοξενίαν διώκων» (Ρωμ. 12-13).
Στην ζωή του εφαρμοζόταν ο λόγος του Αγίου Παχωμίου (ΒΕΠΕΣ τομ.41 σελ.110) «…Εάν ίδης άνθρωπον αγνεία συζώντα και ταπεινοφροσύνης εξηρτημένον, ελεήμονα, πράον, χρηστόν, συμπαθή, φιλόθεον , φιλάδελφον, πάσαις, απλώς κομώντα ταις αρεταίς, ω οίου οράματος έτυχες’ αυτόν γάρ τον αόρατον Θεόν ιδείν ηξιώθης εν τω ωρωμένω εκείνου ναώ και τη εικόνι αυτού..».
Χρέος μας είναι να ακολουθήσουμε τα ίχνη του, όχι απλώς διηγούμενοι τον βίο του, αλλά μιμούμενοι την ζωή του. Λέγει ο Άγιος Εφραίμ ο Σύρος. «Εάν καθίσης μετά μεγάλου γέροντος, μη μόνον τας αρετάς εκδιηγού, αλλά και τον βίον διαμιμού. Τούτο γαρ σοι οφέλιμον’ και μη εκ των λόγων μόνον αλλά και εκ των έργων δείξον την προς αυτόν οικειότητα». Ας είναι η μνήμη του αιωνία και να έχουμε την ευχή του.
O Γεώργιος Μ. Σπανουδάκης είναι ιερέας εκπαιδευτικός
