Εις την Νιοστήν

Την 1η του μηνός Οκτωβρίου η Αγία μας Εκκλησία εορτάζει για μια φορά ακόμα μέσα στη διάρκεια του λειτουργικού της έτους την Παναγία με τον χαρακτηρισμό της Γοργοϋπηκόου.
Και ο χαρακτηρισμός και ο εορτασμός είναι αποκαλυπτικοί της ταχύτατης ανταπόκρισης της Παναγίας στις εκκλήσεις και τις προσδοκίες των πιστών που καταφεύγουν σ’ αυτήν και αποζητούν τις πρεσβείες της.
Με τη βεβαιότητα αυτή ακόμα μια φορά και εμείς και με την ευκαιρία τούτου του εορτασμού της καταφεύγουμε κοντά της, συμμετέχουμε στη χαρά της εκκλησίας και απευθυνόμαστε προς το σεπτό και πανάγιο πρόσωπό της και την παρακαλούμε, όχι για να μην μας ξεχνά, αλλά να κάνει το ταχύτερο ό,τι καλύτερο για όλους μας προπάντων για τα παιδιά, τη χαρά του παρόντος και την ελπίδα του μέλλοντος.
Τα παιδιά των νηπιοβρεφικών σταθμών, των νηπιαγωγείων και των δημοτικών σχολείων, όλα αυτά που βρίσκονται στο ξεκίνημα της κοινωνικής των ένταξης και προσαρμογής και κάνουν τα πρώτα βήματά τους και νιώθουν την πρώτη γεύση της σχολικής ζωής και απόκτησης των πρώτων γνώσεων περπατώντας ζάλο – ζάλο το χορό της γνωσιολογίας, με την οποία βοηθιούνται να αντικρίσουν και να νιώσουν τη γεύση και τη γλύκα της ομορφιάς της ζωής και της δημιουργίας που είναι πράγματι θαυμαστή και μεγάλη.
Το αίτημά μας προεκτείνεται αυτονοήτως προς την Παναγία και για τα μεγαλύτερα παιδιά μας, εκείνα των γυμνασίων και των λυκείων, των ανωτέρων και ανωτάτων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων της χώρας μας.
Κάνε πρώτα γι’ αυτά Παναγία μας να μην χάνουν το κουράγιο τους και το μεράκι τους για γνώση και παιδεία. Να έχουν υπομονή και επιμονή στην παιδευτική διαδικασία και να ζουν με την προσδοκία της χαράς που έρχεται από τους δρόμους της γνώσης, να γεύονται τους γλυκείς καρπούς της παιδείας και της πολυγνωσίας, εκείνης της κατά κόσμον και της άλλης της κατά Θεόν γνώσης και ζωής. «Θεόν γνώντες, μάλλον δε γνωσθέντες υπό του Θεού» κατά τον Άγιο Ιωάννη τον Δαμασκηνό.
Η ευρύτητα της κατά Θεόν γνώσης υπερκαλύπτει, φωτίζει και διευρύνει και όλως πληρώνει την κοσμογνωσία.
Υπεραγία Θεοτόκε, όλα αυτά για τα παιδιά μας και άλλα που εμείς μπορεί να μη γνωρίζουμε, αλλά εσύ ξέρεις και γνωρίζεις και έχεις την μπόρεση να τα προσφέρεις και πάλιν και πρωτίστως σ’ αυτά.
Κοντά στα παιδιά μας μην ξεχνάς Παναγία μας, τους δασκάλους των, όλων των βαθμίδων.
Φώτιζέ τους να αγγίζουν τις ψυχές των παιδιών μας, χωρίς να τις πληγώνουν και χωρίς να προσβάλουν το αγνό πρόσωπό τους.
Δίνε τους υπομονή και επιμονή στο δύσκολο πράγματι παιδαγωγικό τους έργο, ώστε να λειτουργούν με τάξη στην τάξη τους. Με την αυτονόητη ιεράρχηση των αξιών, των προσώπων και των θεσμών πέρα και μακριά από κάθε κηδεμονευμένη ισοπεδωτική διάθεση, που μόνο σύγχυση και ανασφάλεια προκαλεί.
Τους δασκάλους μας τους θέλουμε ιεροφάντες, λειτουργούς και ψυχοπλάστες των παιδιών μας, που τα δίνουν όλα γι’ αυτά, που αναλίσκονται με χαρά και ζουν αυτή τη χαρά ότι μοιράζονται τη ζωή τους με τα παιδιά μας.
Ο δάσκαλος λειτουργεί, αν πράγματι είναι δάσκαλος, ως «προσφέρων και προσφερόμενος».
Εξίσου Παναγία μας ρίχνε τη ματιά σου όπως στα παιδιά μας και τους δασκάλους μας και σε εμάς τους γονιούς, να βρίσκουμε τρόπους να ξεπερνούμε τις δυσκολίες, της συγκυρίας, τα διάφορα προβλήματα που συχνά – πυκνά αναδεικνύονται στην καθημερινότητά μας. Μην αφήνουμε έκθετα τα παιδιά μας, τα οποία θέλουμε ανεμπόδιστα να διατρέχουν τον δρόμο της ζωής των.
Πιο πολύ όμως από εμάς Παναγία μας φώτιζε «εν πνεύματι Αγίω» και πλήρωνε τη ζωή τους με αγαθούς λογισμούς εκείνους που κατά καιρούς έχουν την ευθύνη της ομαλής και απρόσκοπτης λειτουργίας των σχολείων της πατρίδας μας.
Να βλέπουν πρώτα από τον εαυτό τους με σεβασμό τα πρόσωπα των παιδιών, των δασκάλων και των γονιών και να αποζητούν και να επιδιώκουν να επικοινωνούν μαζί τους συχνά και πυκνά.
Ο υπουργός Παιδείας δεν χρειάζεται να κάθεται στο υπουργικό του γραφείο, αλλά να επισκέπτεται και να αναστρέφεται με τους δασκάλους και τα παιδιά σε όλα τα μήκη και πλάτη της επικράτειας.
Να γνωρίζει και να γνωρίζεται, να μιλεί και να συνομιλεί, να αφουγκράζεται δια ζώσης τους χτύπους της καρδιάς όλων των εμπλεκομένων στη σχολική διαδικασία και στο μέτρο του εφικτού και να γίνεται ένα μ’ αυτούς.
Να μην αιφνιδιάζει με τις λεγόμενες τάχα μεταρρυθμίσεις που κατά κανόνα προκαλούν κενά και αναταράξεις στη σχολική κοινότητα και την κοινωνία ευρύτερα.
Να διευκολύνει, όχι να δυσκολεύει τη σχολική ζωή και εκπαιδευτική διαδικασία.
Στην πατρίδα μας έχουμε δυο μεγάλους θησαυρούς που λαμπρύνουν όχι μόνο τον τόπο μας, αλλά και ολάκερη την οικουμένη. α) την κλασική αρχαιότητα, τη σοφία των προγόνων μας τη ζηλεύουν και πολλοί προηγμένοι λαοί τη χρησιμοποιούν στα σχολεία τους. β) την ορθόδοξη χριστιανική παράδοση, το χιλιόχρονο Βυζάντιο των γραμμάτων, των τεχνών και του πολιτισμού που και αυτό ως παγκόσμιος θησαυρός είναι ζηλευτός και επιθυμητός από έθνη και λαούς. Φαίνεται να είναι επίκαιρο, αν δεν είναι αναγκαίο και επιτακτικό στις μέρες μας να ξαναακούμε το τραγούδι που τραγουδούσαν τα παιδιά του τόπου μας σε δύσκολες ή και δυσκολότερες εποχές από την εποχή μας: «Φεγγαράκι μου λαμπρό φέγγε μου να περπατώ, να πηγαίνω στο σχολειό, να μαθαίνω γράμματα, σπουδάσματα, του Θεού τα πράγματα».
Τελευταία μας καταφυγή και προσευχή στην Παναγία μας είναι να διευκολύνει με τη χάρη της να μένει ανοιχτός ο δρόμος της γνώσης από τη γη ως τον ουρανό.
Παναγία μου, σε σένα προσδοκούμε για τον τόπο μας, για την παιδεία της πατρίδας μας και τον πολιτισμό μας.
«Υπεραγία Θεοτόκε πρέσβευε υπέρ ημών».