Ισοδύναμα: Ο θάνατος των γερόντων

Ο πληθυσμός γηράσκει. Η βιωσιμότητα, να το παραδεχθούμε, μεγαλώνει. Οι ηλικιωμένοι ζουν πιο πολύ απ’ τις προηγούμενες “γενιές” λόγω και των συστημάτων ασφάλισης. Η αύξηση του προσδόκιμου ζωής, όμως, επιφέρει και παράταση της δαπάνης συντάξεων και ιατροφαρμακευτικών περιθάλψεων. Γι’ αυτό αυξάνουν τα όρια παροχής πλήρους συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια.
Από το 2010 κι ύστερα εδίδετο περιθώριο ζωής των ανδρών 17 χρόνια μετά την έξοδο από την εργασία στα 65 και των γυναικών 21 χρόνια. Τούτο σημαίνει ότι θα καταβάλλονται παροχές για μεγαλύτερες χρονικές περιόδους, που θα προέρχονταν από τις εισφορές εργαζομένων και εργοδοτών.
Εδώ ανακύπτει το τεράστιο πρόβλημα. Λόγω μείωσης του αριθμού των εργαζομένων, οι εισφορές των οποίων δεν επαρκούν για τη χρηματοδότηση του κοινωνικού συστήματος. Για την αναπλήρωση αυτού του ελλείμματος έρχεται το κράτος αρωγός.
Επειδή, όμως το κράτος βρίσκεται σε βραδυφλεγή κατάσταση χρεωκοπίας, λόγω του υπερδανεισμού του, αναγκάζεται, μετά και την επιβολή μνημονιακών όρων, να αναζητήσει πόρους με αιματηρές οικονομίες. Μείωση αποδοχών και συντάξεων, επιβολή επώδυνων φόρων, όπως ο Εν.Φ.Ι.Α. και ο Φ.Π.Α. με μετάθεση για άλλους χρόνους προγραμμάτων δημοσίων επενδύσεων και περιορισμό των κρατικών προμηθειών. Ετσι η ανάπτυξη παραμερίστηκε.
Οι προσδοκίες της κυβέρνησης διαψεύστηκαν. Δεν έκανε όσα έλεγε πριν τις εκλογές. Δεν κατήργησε με έναν νόμο τα μνημόνια (απειρία ή επικοινωνιακός ελιγμός αδιάφορο), δεν μπόρεσε να αντιπαρατεθεί στις θελήσεις των πιστωτών και προσπάθησε με ένα παράλληλο πρόγραμμα ισοδυνάμων να λύσει προβλήματα όπως συμβαίνει με το ασφαλιστικό. Με τα ισοδύναμα ωφελείται ένας τομέας, ζημιώνεται όμως ένας άλλος βέβαια και δεν είναι “πενταροδεκάρες” η επιβολή ηυξημένου Φ.Π.Α. στην ιδιωτική εκπαίδευση κατά την έκφραση του υπ. Παιδείας κ. Φίλη.
Και επειδή πρόκειται για “πενταροδεκάρες” ας τις πάρουμε απ’ τους εύπορους, που αναλαμβάνουν τα έξοδα της μόρφωσης των παιδιών τους, αποποιούμενοι τον ρόλο του δημόσιου σχολείου, διότι μόνο έτσι καλύπτουν τα κενά της δημόσιας εκπαίδευσης. «Οποιος πηγαίνει το παιδί του στο ιδ. σχολείο κάνει μια άλλου είδους επιλογή», είπε ο κ. Φίλης, «που είναι δικαίωμά του. Θα αναλάβει το κόστος… Το φροντιστήριο καλύπτει άλλες ανάγκες, τις οποίες θα έπρεπε να καλύπτει το δημόσιο σύστημα… Συνεπώς είμαστε αναγκασμένοι να πάμε σε μια συμβατικού τύπου φορολόγηση». Αν αυτό δεν είναι ταξική εμμονή, πρόκειται περί πολιτικής ανοησίας, άποψη που δεν θα έπρεπε να ακουστεί απ’ τον συγκεκριμένο υπουργό.
Ας φτιάξει πρώτα την τέλεια δημόσια εκπαίδευση και μετά να μας πει, αν πρέπει ή όχι να στέλνουμε τα παιδιά μας στην ιδιωτική εκπαίδευση. Αλλο η δημοσιογραφία και άλλο η πολιτική. Οταν είναι κανείς υπουργός, πρέπει να μετράει τα λόγια του.
Το ένα μετά το άλλο έρχονται τα τρωτά στην επιφάνεια των κυβερνώντων, οι οποίοι φαίνεται πως δεν σκέπτονται πριν ανακοινώσουν τις αποφάσεις τους. Το πλέον βαρύ για την περίπτωση των ισοδύναμων είναι η επιβολή Φ.Π.Α. 23% στα γηροκομεία σαν να θέλουν να τιμωρήσουν τους γέροντες και τους σωματικά και ψυχικά ασθενείς. Στους οίκους ευγηρίας πηγαίνουν τους ηλικιωμένους που δεν μπορούν τα παιδιά τους να τους βοηθήσουν, επειδή ή έχουν αναπηρία, η βαριά κατάθλιψη, που όταν τους βλέπεις εκεί καταντάς ο ίδιος ράκος.
Ποιος, στην ευχή, σκέφτηκε αυτό το ισοδύναμο, το χειρότερο, που μπορούσε να φανταστεί κανείς, να τιμωρήσει γέρους και αρρώστους στο τέλος της ζωής τους; Για όνομα του Θεού άστοργη αυτή η πράξη και ντροπή για την κοινωνία!