Όχι πολλά χρόνια πριν, στα θρανία των σχολείων έβλεπες έναν ζωηρό διάλογο ανάµεσα στην πρωινή και την απογευµατινή βάρδια.
Στους… σκαλισµένους στίχους του Σταµάτη Μεσηµέρη, απαντούσε ο επόµενος µε Γιάννη Αγγελάκα, ενώ άλλοι έλυναν τις διαφορές τους µε Doors και Zeppelin. Σε πιο “ψαγµένα” θρανία µπορεί να έβρισκες και κάποιο µαντιναδάκι.
∆εν έλειπαν φυσικά και τα οπαδικά θρανία. Και δώσ’ του το 7 να σβήνεται από το 13 και τούµπαλιν, µέχρι να εµφανιστεί κι εκεί ο πιο ψαγµένος και να εκδηλώσει τη λατρεία του για τη “ΑΟΧάρα”…
Κι ύστερα, χάθηκαν όλα κι ήρθαν τα live στο “Tik Tok” µέσα από την τάξη· ναι, την ώρα του µαθήµατος. Και µπήκαν και οι σλατίνες στο λεξιλόγιό µας, και µάθαµε ότι… επιβιώνει όποιος “φλεξάρει” περισσότερη παρανοµία στον περίγυρό του.
Όλα αυτά κάτω από µια µουσική(;) υπόκρουση µε στίχους που ανταγωνίζονται µεταξύ τους για την πιο µαυρόψυχη βρισιά.
Κι οι στιχουργοί; “Πρώτη µούρη”, κριτές σε τηλεοπτικά παιχνίδια, πανελίστες, λατρεµένες περσόνες του συστήµατος που τάχα πολεµούν, αλλά τους προµοτάρει ασταµάτητα ως πρότυπα.
Σε ένα τέτοιο λοιπόν περιβάλλον, µιλάµε και στα Χανιά τις τελευταίες ηµέρες για βία. Κι ακούµε πλέον εξωφρενικές ιστορίες καθηγητών.
Εκπαιδευτικοί τροµοκρατηµένοι, µαθητές που απειλούν, γονείς που δεν “σηκώνουν µύγα στο σπαθί τους” όταν ακούσουν σχόλια για τη συµπεριφορά του παιδιού τους. Και µέσα σε όλα αυτά, το ∆ηµόσιο σχολείο που παλεύει να ανοίξει νέους ορίζοντες. Οι µαθητικές δηµιουργίες που καµαρώνουµε, οι ροµποτικές οµάδες, οι αθλητικές επιτυχίες, τα προγράµµατα Erasmus.
Υπάρχει κι αυτό το σχολείο. Για πόσο ακόµη όµως;
Γιατί τα πράγµατα δείχνουν να έχουν ξεφύγει. ∆εν µιλάµε πλέον ούτε για “χαβαλέ” ούτε για µερικά όρια που ξεπερνιούνται. Μιλάµε για -πάλαι ποτέ- ακραίες συµπεριφορές που γίνονται η νέα κανονικότητα.
∆εν είναι δυνατόν να εντοπίσει κανείς έτσι εύκολα αίτια και να δείξει “ενόχους”. Σίγουρα δεν είναι τα παιδιά που φταίνε, ούτε οι γονείς που παλεύουν να τα αναθρέψουν και οι εκπαιδευτικοί που για 900 ευρώ σηκώνουν ένα τεράστιο φορτίο καθηµερινά στις πλάτες τους.
Αλλάξαν οι καιροί; Κι αν ναι, γιατί αλλάξαν τόσο προς το χειρότερο;
Ίσως φταίνε τα θρανία που γράφουν διαφορετικούς στίχους σήµερα. Ίσως φταίει η ισοπεδωτική κουλτούρα που επιχειρείται να επιβληθεί. Τα παιδιά πάντως δεν φταίνε…
