Ισως ναι, ίσως όχι

Θαρρώ πως τούτες οι μέρες του Πάσχα θα μας σημαδέψουν για όλη μας τη ζωή. Πέντε, δέκα, είκοσι άνθρωποι δεν μπορούν να σμίξουν πια. Είναι σπουδαία διδαχή, η πιο κρίσιμη ίσως διδαχή, η εσωτερικότητα και η πνευματικότητα.
Ξέρω πως κάθε Δημοκρατία θεμελιώνεται στο δικαίωμα της συνάθροισης, αλλά χρέος της Δημοκρατίας είναι να προστατεύει τους πολίτες της. Ετσι το πολίτευμα αξιακά, καθοδηγεί τη ροή των γεγονότων.
Γιατί η Ιστορία χρειάζεται μια καθοδήγηση, μια συμμετρική ευθύνη, ένα πλαίσιο κανόνων.
Τώρα την Ελλάδα δεν την καθοδηγεί ένα βουλιμικό ένστικτο, αλλά ο ρεαλισμός και η κοινή λογική.
Μα πέρα από την απαραίτητη λογική, έρχεται η δημιουργία των ημερών έγκειται στην υπεράσπιση ενός αξιακού πλαισίου. Αυτό το Πάσχα είναι μια κοινωνική μάχη αξιών, που υπερβαίνει την ιδεολογική και πολιτική αντιπαράθεση.
Το Πάσχα έτυχε να καθαγιάσει την συλλογική προσπάθεια, να την απαλλάξει από την ψευδαίσθηση ας πούμε όλων των Ευρωπαίων και των Αμερικάνων για αιώνια ευτυχία, για αιώνια πρόοδο.
Πάσχα κάναμε και μεσ’ στον πόλεμο και μέσα στα Μνημόνια και μέσα στον Covid-19.
Τώρα, μόνον όμως, τα βάλαμε στη ζυγαριά και είπαμε η ζυγαριά γέρνει προς την προάσπιση της ανθρώπινης ζωής που είναι πιο σημαντική από την οικονομική ζημιά.
Αυτός ο μονοκύτταρος οργανισμός δεν ξέρει ότι μεθαύριο είναι Πάσχα, δεν ρωτά αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, δεν νοιάζεται αν είσαι λευκός ή μαύρος.
Να κόψετε ένα κομμάτι και να το βάλετε φέτος στο τραπέζι για τον ξένο που δεν θα ‘ρθει.
Κάποτε θα σημάνουν οι καμπάνες και θα έλθουν όλοι.