«Ο λαός που ξεχνά την Ιστορία του είναι καταδικασµένος να την ξαναζήσει»
(Σανταγιάνα-Ισπανός φιλόσοφος)
Θα µπορούσαµε να παροµοιάσουµε τη ζωή µιας κοινωνίας ανθρώπων µε ένα πυρηνικό αντιδραστήρα! Είναι, κατά τη γνώµη µου, σε άµεση αντιστοιχία. Έχει κι αυτή άτοµα, άτοµα που συγκρούονται, χρειάζεται µια κρίσιµη µάζα για να λειτουργήσει, έχει και αλυσιδωτές αντιδράσεις και εκρήξεις.
Τώρα, για να χτίσεις και να λειτουργήσεις µε ασφάλεια, χωρίς να καταρρεύσει, ένα πυρηνικό αντιδραστήρα, πρέπει -όλοι το καταλαβαίνουµε- να βασιστείς σε στέρεα επιστηµονική γνώση. Γνώση θεµελιωµένη πάνω σε πειράµατα και θεωρίες που επιβεβαιώνονται από αυτά, που εξηγούν τα φαινόµενα και που έχουν περάσει µε επιτυχία την βάσανον της αντικειµενικής κρίσης και της δηµοσίευσης, όπως ακριβώς δηλαδή αναπτύχθηκαν και προόδευσαν οι θετικές επιστήµες στη νεωτερική εποχή.
Τι νοµίζετε ότι θα συµβεί αν προσπαθήσουµε να φτιάξουµε ένα πυρηνικό αντιδραστήρα βασιζόµενοι σε θεωρίες επιστηµόνων που επέβαλαν τις θεωρίες τους, όχι επειδή τις επιβεβαίωσαν τα πειραµατικά αποτελέσµατα και πέρασαν επιτυχώς την επιστηµονική κρίση, αλλά επειδή «είχαν τις άκρες τους», επειδή εξυπηρετούσαν συµφέροντα, επειδή, τέλος πάντων, είχαν τη δύναµη να το κάνουν και επικράτησαν τελικά; Ούτε στους χειρότερους εφιάλτες µας!
Η επιστήµη µέσω της οποίας µια κοινωνία, ένα έθνος, αντιλαµβάνεται, εξηγεί και αντιδρά στα φαινόµενα (γεγονότα), δραστηριοποιείται στο παρόν και πορεύεται προς το µέλλον, είναι η Ιστορία. Η Ιστορία είναι µια κατ’ εξοχήν θετική επιστήµη. Και αυτό επειδή βασίζεται στο πείραµα, και µάλιστα όταν γράφεται η Ιστορία, το πείραµα έχει ήδη γίνει, τα γεγονότα έχουν συµβεί. Το ζητούµενο είναι να καταγραφούν τα πραγµατικά γεγονότα, να εξαχθούν τα σωστά συµπεράσµατα και να κοινολογηθούν χωρίς προκαταλήψεις και σκοπιµότητες, ώστε ν’ αποτελέσουν µαθήµατα ζωής για τις κοινωνίες. «Όλβιος όστις ιστορίης έσχεν µάθησιν», είχε πει ο Ευριπίδης. Και σε ελεύθερη µετάφραση: «Ευτυχισµένος εκείνος που µπορεί να ωφεληθεί από τα διδάγµατα της ιστορίας». Γίνεται όµως έτσι; ∆υστυχώς όχι.
«Η Ιστορία γράφεται από τους νικητές», έλεγε ο Ναπολέων Βοναπάρτης και, κατά τα φαινόµενα, είχε δίκιο. Πού οδηγεί άραγε αυτό; Πού οδηγείται δηλαδή ένας λαός που δεν γνωρίζει την Ιστορία του ή την µαθαίνει παραποιηµένη, κατά που βολεύει τους νικητές, αυτούς δηλαδή που έχουν τον τρόπο να το κάνουν, όπως υπονοήσαµε πιο πάνω, (σαν υπόθεση εργασίας) για την κατασκευή του πυρηνικού αντιδραστήρα ; Στην περίπτωση της κοινωνίας η κατάρρευση, ως συνέπεια, ίσως δεν έρχεται τόσο σύντοµα, έρχεται όµως µε µεγάλη βεβαιότητα!
Σε λίγες ηµέρες θα γιορτάσουµε την επέτειο της 25ης Μαρτίου. Τη λαµπρή έναρξη της Επανάστασης που µας έδωσε την ελευθερία µας (Γιατί άραγε δεν γιορτάζουµε τη λήξη;). Η έναρξη ήταν πραγµατικά λαµπρή. Μέχρι που ήρθε και τη στοίχειωσε ο κακός της δαίµονας, ο Αλέξανδρος Μαυροκορδάτος. Αυτός ο αµοραλιστής και ραδιούργος Φαναριώτης µάζεψε γύρω του και τους έκανε όργανά του άτοµα της δικής του ηθικής και ποιότητας όπως ο Κωλέττης, οι Κουντουριώτηδες, ο Ορλάνδος, ο Πολυζωίδης κ.ά. ∆ίχασε τους Έλληνες και προκάλεσε δυο εµφυλίους πολέµους, κατασπατάλησε τα χρήµατα των δανείων της ανεξαρτησίας. Ευθύνεται για τον παραγκωνισµό του ∆ηµητρίου Υψηλάντη, την φυλάκιση της Μπουµπουλίνας, την φυλάκιση (και παρ’ ολίγο εκτέλεση) του Κολοκοτρώνη, για την εκτέλεση του Οδυσσέα Ανδρούτσου, ίσως και του Καραϊσκάκη (που δεν πήγε πάντως από βόλι Τούρκου), ευθύνεται για το κάψιµο του εθνικού στόλου στον Πόρο δια χειρός Μιαούλη και βέβαια για το θάνατο του Καποδίστρια. Για να πούµε µόνο τα βασικά της «µεγάλης προσφοράς» αυτού του «ανιδιοτελούς πατριώτη», που ενώ ήταν ανώτατος υπάλληλος του Σουλτάνου στην Πόλη και τις Παραδουνάβιες Ηγεµονίες, µόλις µυρίστηκε συµφέρον ήρθε στην επαναστατηµένη Ελλάδα για να σπείρει τη διχόνοια και τον όλεθρο στους Έλληνες και, πατώντας κυριολεκτικά επί πτωµάτων, να γίνει τέσσερεις φορές πρωθυπουργός της δύσµοιρης χώρας.
Ο Μαυροκορδάτος λοιπόν και οι όµοιοί του επικράτησαν. Παραµέρισαν και κυνήγησαν τους οπλαρχηγούς που πραγµατικά µάτωσαν για την ελευθερία και φυσικά αγνόησαν το λαό που απλά άλλαξε αφέντη. Οι κοτζαµπάσηδες και οι καραβοκύρηδες, καθώς και οι περί αυτόν που λυµαίνονταν την εξουσία, αποµύζησαν την ασθενική πατρίδα µέχρι ρανίδας. Το χειρότερο όµως είναι ότι χρησιµοποίησε, διέχυσε και εµπέδωσε στην πολιτική ζωή της χώρας το ρουσφέτι, τη διαφθορά και την εθελοδουλία προς τους ξένους, κουσούρια που ταλανίζουν µέχρι και σήµερα την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας.
Αυτοί επικράτησαν, αυτοί κυβέρνησαν στο εξής, αυτοί έγραψαν και την επίσηµη Ιστορία. Έτσι εξηγείται πώς και γιατί δεν διδασκόµαστε στο σχολείο την πραγµατική µας ιστορία, µε συνέπεια να µη µπορούµε να κατανοήσουµε από πού ερχόµαστε και πού πηγαίνουµε. Έτσι εξηγείται γιατί 11 τουλάχιστον δρόµοι στη Μείζονα Αθήνα φέρουν το όνοµα του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου, ενώ µόνον 3 του Παναγιώτη Αναγνωστόπουλου και ένας του ∆ηµήτριου Υψηλάντη. Έτσι εξηγείται γιατί οι µεγάλοι δρόµοι της Πρωτεύουσας φέρουν ονόµατα βασιλέων και Βασιλισσών (ολετήρων κατά κανόνα του έθνους) και όχι π.χ. του Κολοκοτρώνη, του Ανδρούτσου, του Καραϊσκάκη που χωρίς αυτούς ελευθερία δεν θα είχαµε δει.
Το ότι δεν γνωρίζουµε την ιστορία µας και δεν έχουµε διδαχτεί απ’ αυτήν, το έχουµε πληρώσει ήδη πολύ ακριβά, τόσο κατά την περίοδο 1912-22 που ο Βενιζέλος µεγάλωνε την Ελλάδα, όσο και είκοσι χρόνια αργότερα, που πιστέψαµε ότι τα ζωντανά και ανεκπλήρωτα προτάγµατα του 1821 θα µπορούσαµε, επιτέλους, να τα κάνουµε πραγµατικότητα.
Υπάρχουν όµως βιβλία και πηγές -ευτυχώς πολλοί λαµπροί αγωνιστές έγραψαν αποµνηµονεύµατα- και µπαίνει πλέον ατοµική ευθύνη του καθενός µας να στήσει την εικόνα της ιστορίας µας -καθαρή και αντικειµενική- στο µυαλό του, για να αποτελέσει τη βάση πάνω στην οποία θα χτίσουµε το πυρηνικό εργοστάσιο (όπως το είπαµε πιο πάνω), δηλαδή την πολιτική και κοινωνική ζωή του έθνους µας.
*O Μανώλης Κουφάκης είναι δρ µηχανικός π. δ/ντής ∆Ε∆∆ΗΕ Α.Ε.
Όλα τα δηµοσιευµένα κείµενα της στήλης µπορείτε να τα βρείτε στο
http://www.haniotika-nea.gr/author/koufakis
