Αυριο (25/3) θα ξαναγιορτάσουμε την επέτειο της εθνεγερσίας μας (1821). Αυτή τη φορά κάτω από πολύ άσχημες διεθνείς συγκυρίες: Η Τουρκία του Ερντογάν τραβάει σε μάκρος την υπόθεση των ΑΟΖ με Ελλάδα και Κύπρο, ενώ στην υπόθεση των δυο Ελλήνων στρατιωτικών, με φωνασκίες και ουσιαστικά «δι΄ ασήμαντον αφορμήν», επιθυμεί να επιτύχει τα μέγιστα από την ελληνική διπλωματία!
ΑΛΛΑ και τα Σκόπια επιμένουν στην αδιάλλακτη τακτική τους κάνοντας ελάχιστες υποτυπώδεις παραχωρήσεις, η δε Αλβανία καραδοκεί για να εγείρει από την πλευρά της δικδικητικά θέματα κ.ά.
ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ οι εκπ/κοί θα ξαναπούν για χιλιοστή φορά αυτά που το επίσημο κράτος διά του μοναδικού εγχειριδίου Ιστορίας προτάσσει και επιτάσσει… Η εκάστοτε όμως πραγματικότητα διδάσκει πως η Ιστορία ενός έθνους δεν είναι ταυτόσημη με αυτά που εμπεριέχονται σε ένα σχολικό βιβλίο.
Η ΠΡΩΤΗ, η Ιστορία, η χωρίς εξωραϊσμούς και σκοπιμότητες, αναζητεί την αλήθεια με συνεχείς έρευνες και αναθεωρήσεις στηριζόμενη πάντα στα εκάστοτε στοιχεία που διαθέτει. Αντίθετα, τα σχολικά εγχειρίδια έχουν συγκεκριμένο στόχο: όχι την «ιστορική αλήθεια» των γεγονότων αλλά τη δημιουργία εθνικών προτύπων μίμησης, φρονηματισμού και φιλοπατρίας. Όπως φυσικά τα εννοεί η εκάστοτε άρχουσα τάξη με την κυριαρχούσα ιδεολογία της (συντηρητική, σοσιαλιστική, αριστερή κ.λπ.)
ΤΗ διαφορά μεταξύ της επιστημονικής Ιστορίας και της «ιστορίας» των σχολικών εγχειριδίων σχολιάζει κι ο Θάνος Βερέμης σε άρθρο του (5/5/2011). Γράφει μεταξύ άλλων: «… Το 1821, όπως διδάσκεται στα σχολεία και γιορτάζεται κάθε 25η Μαρτίου, δεν αποδίδει το πνεύμα και όλες τις πληροφορίες των πολυάριθμων απομνημονευμάτων αγωνιστών, κληρικών, προκρίτων, λογίων και γενικά όσων υπήρξαν αυτόπτες. Αντίθετα αποτελεί την αναγκαία κατασκευή για να δικαιωθεί η γέννηση και η λειτουργία του κράτους».
Η ΠΑΡΑΠΑΝΩ αντίληψη (η κρατική) δεν είναι φαινόμενο αποκλειστικά ελληνικό. Ολες οι χώρες γύρω μας έχουν τις δικές τους περί του έθνους τους ιστορικές εκδοχές. Και μόνο στην Ε.Ε. (Γαλλία-Γερμανία) αποφασίστηκε να συνταχθεί κοινό βιβλίο Ιστορίας των δύο λαών!
ΕΔΩ στα Βαλκάνια, γενικότερα στη ανατολική λεκάνη της Μεσογείου όπου τα κράτη για να επιβιώσουν «ομαδοποιούνται» (ισλαμικό τόξο, χώρες της Ε.Ε., αραβικός κόσμος κ.λπ.), οι «εθνικές-σχολικές- ιστορίες» δεν κάνουν τίποτε άλλο παρά να καλλιεργούν ψευδαισθήσεις (Σκόπια-μακεδονικό) προετοιμάζοντάς τες για μελλοντικούς «διεκδικητικούς» πολέμους.
Η ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑ της πραγματικής Ιστορίας στους πολίτες της Ε.Ε., θα έπρεπε -κατά τη γνώμη μας- να απέβλεπε ακριβώς στο αντίθετο: στη δημιουργία σωστών δημοκρατικών πολιτών, που θα ήταν μεν γνώστες των αρετών και των ελαττωμάτων της φυλής τους, αλλά και γνώστες των πρωταρχικών αγαθών της ειρήνης και της συνύπαρξης των λαών μέσα σε ένα σύνολο αλλοεθνών. Ώστε να μην επαναλαμβάνονται τα τραγικά σφάλματα, με τις εκατόμβες νεκρών και σπάταλου αίματος του παρελθόντος…
