Περιστατικά από την καθημερινή συμβίωση χριστιανών και μουσουλμάνων στα Χανιά της Κρητικής Πολιτείας συχνά περιγράφονται με γλαφυρό τρόπο στον τοπικό Τύπο της εποχής.
Η φιλία ενός χριστιανού Χανιώτη με έναν μουσουλμάνο συντοπίτη του οδήγησε τον δεύτερο να προσκαλέσει τον χριστιανό φίλο του το βράδυ της γιορτής του ραμαζανιού «[…]εις ένα μικρόν γλεντάκι, το οποίο θα εγίνετο εις μιαν ταβέρναν κειμένην επι μιας στενωπού των Βενέτικων στενών[…]». «[…]Το επίσημον πιοτόν της παρέας ήτο η μαστίχα, ουχ ήττον μεταξύ ημών ήτο εις μεσήλιξ Οθωμανός, όστις αποτελών εξαίρεσιν δεν έπινε μαστίχα, αλλά κρασί μαύρο[…]» σε μεγάλα ποτήρια νερού, τα οποία τα άδειαζε πριν προλάβουν να γεμίσουν. Οι αναστεναγμοί του συνόδευαν το τραγούδι «στα μαύρα ντυμένη στα μαύρα θε να ’σαι και με θα λυπάσαι και πάντα θα κλαίς». «[…]το μεν μπουλγαρί και ο μανές δια μιας έπαυσαν[…]». Ο ερωτοχτυπημένος μουσουλμάνος πενθούσε την αγαπημένη του, πίνοντας κρασί αν και όπως είναι γνωστό αυτό απαγορεύεται από το ισλάμ. Εδώ το σημαντικό στοιχείο είναι η παρουσία του μπουλγαριού στα Χανιά από τους μουσουλμάνους Χανιώτες πολύ πριν τη Μικρασιατική Καταστροφή του 1922, καθώς το πρωτοσέλιδο άρθρο που το αναφέρει δημοσιεύθηκε στις 20/1/1907 στην εφημερίδα «Υψηλά Λευκά Όρη» με τον τίτλο «Χρονογράφημα. Δεδικαιολογημένος αλκοολικός».
Ενδιαφέρουσα είναι και η «Πρωτοφανής επαιτεία», ένα άλλο χρονογράφημα στην ίδια εφημερίδα στις 26/1/1907, το οποίο φανερώνει την επιρροή της θρησκείας στη ζωή των μουσουλμάνων. Ένας ευυπόληπτος Χανιώτης ελέησε με μια δεκάρα έναν επαίτη, ο οποίος την επέστρεψε αμέσως. «[…]Παραξενεύθην και ηρώτησα διερχόμενον αχθοφόρον εάν ο άνθρωπος αυτό άλλον τι από ελεημοσύνην εζήτει και τι ήτο το άλλο εκείνο[…]». Με μεγάλη έκπληξη πληροφορήθηκε από τον αχθοφόρο ότι ήθελε ελεημοσύνη με το ποσό των πέντε γροσίων ούτε ένα λιγότερο! Χαμογελώντας ο αχθοφόρος του εξήγησε ότι υπάρχουν στην Τουρκία τέτοιοι άνθρωποι που θεωρούνται εβληγιάδες (άγιοι) και ζητούν φωνάζοντας από τον Θεό (σαν προσευχή) ένα ποσό ή οτιδήποτε άλλο. Μπορούν να περιμένουν εβδομάδες, μήνες και χρόνια μέχρι να το πετύχουν. Ο αχθοφόρος θυμήθηκε ένα ακόμα περιστατικό, το οποίο είχε λάβει χώρα στα Χανιά πριν πολλά χρόνια. Ο επαίτης ζητούσε επτά μετζίτια, 40 ψωμιά και ένα καπότο. Φώναζε στους δρόμους κάθε μέρα για έξι μήνες μέχρι που ένας αγάς ικανοποίησε και τις τρείς επιθυμίες του. Ο ζητιάνος απέδωσε το θαύμα στο Θεό και έφυγε χαρούμενος από την πόλη.
Ο αρθρογράφος καταλήγει στο συμπέρασμα ότι ο μουσουλμάνος επαίτης είναι διαφορετικός από τον χριστιανό επαίτη, καθώς ο πρώτος ζητά ελεημοσύνη από τον Θεό, ενώ ο δεύτερος από τον συνάνθρωπό του. Κλείνοντας, το άρθρο αναφέρει: «[…]Συνεπώς εάν υπάρχει κανείς τον οποίο πρέπει να ευχαριστήσει και να ευλογήσει δεν είναι ο δίδων άνθρωπος, αλλά ο Θεός ο φωτίζων τον άνθρωπο να δώσει, ό,τι ο πρωτοφανής ούτος επαίτης, ο ολίγον μπαγαπόντης και πολύς αριστοκράτης, παρά τω Θεό ζητά».
