Ιστορίες από το οροπέδιο

Oταν ήμουν πιτσιρίκος εκεί ψηλά στο οροπέδιο, που έψηναν τις τηγανιτές πατάτες στα ξύλα …
Θυμάμαι τον πατέρα μου τα κρύα βράδια του χειμώνα με τσι αέρηδες και τσι χιονιάδες..καθισμένοι όλοι γύρω από την παρασιά…που δεν θωρούσε ο ένας τον άλλο από τσι καπνούς και τσι καψιλίθρες .. να μας διηγείται πολεμικές ιστορίες με Τούρκους και Γερμανούς από την κατοχή ..και για τον γέρο Μπενιτζέλο τον Λευτέρη που έπινε κρασί στο όνομα του.
Μας έλεγε επίσης παραμύθια ,για φαντάσματα και ξωτικά του χωριού,για μια γυναίκα διαολισμένη που την ξεδιαόλισε ο παπάς στην εκκλησία…και για τον Αϊ Γιάννη τον ριγολόγο τση Κράπης,που ένα βραδάκι του Αυγούστου,έκανε τόπι στο ξύλο τον καπετάν Μανούσο τον κουραδάρη..επειδή ξέχασε να σφάξει στην χάρη του ένα ταξιμάρη μεσόκριγιο..
-Με τσ΄Αγίους δεν παίζουνε κοπέλια μου γιατί δεν ξεχνούνε…μονό να το θυμάστε ετουτονά ,μας έλεγε
Κι αυτός βέβαια τους σεβόταν δεν λέω…αλλά του ξέφευγαν πότε -πότε και μερικά καντήλια στο αρμεχτό.
Άλλη φορά μας είχε πει ,για τον καπετάν Στελούκο τον γιδάρη ,που εκεί που κοιμόταν στα όρη τυλιμένος στο ράσο του σε μια φασκομηλιά πάνω,ήρθε και τον έγλυφε στα μάγουλα ένας τράος ο πιο άγριγιος του κουραδιού του…
-Και γιάντα μωρέ μπαμπά επήγε και τον έγλυφε ;;
Τον είχε ταμένο μωρ΄αντράκι μου στην χάρη του του Αί Γιώργη,και ήρθε και του θύμισε το έχνος ,ότι την επομένη έπρεπε να τονε σφάξει ,να τονε βράσει ,και να τον πάει στην χάρη του στον εσπερινό να το μοιράσει τσι πανηγυριώτες.. .
-Θαρρώ βρε μπαμπά πως με βρήκες μικιό και με μασκαρεύεις.
-Ίντα μου λες μωρέ παιδί μου,που τέτοιους τράους που σαλτέρνουνε μ΄ένα πήδο την κούρτα, δεν τσι πιάνεις παρά μόνο με ντο τουφέκι,κι αυτός τ΄ακλούθιε σαν το φλουμάρνι μέχρι το σπίτι.
-Σημάδι ήτανε μωρέ κοπέλι μου ,σημάδι, επειδή ο καπετάν Στελής ήταν μεγάλος κλεφταράς φοβήθηκε ο Άγιος μεγάλη χάρη ντου να μην του κουβαλήσει κανένα κλεψιμέικο στην εκκλησία..
Φαντάσου μωρέ Γιωργιό ίντα διάολος ήτανε,που μια φορά που του κάνανε έρευνα στο σπίτι του η αστυνομία επειδή είχε αρπάξει ένα οζό του γειτόνου και το είχε γδαρμένο κιόλας..μόλις τους είδε ο ζερζεβούλης εμπρόκαμε και το ΄βαλε στην κούνια του μωρού το σκέπασε με τα μωρουδιακά ,και του έκανε κούνια -μπέλα.¨να λυσιάξω να φάω κυρ Νωματάρχα ετούτονε που κουνώ ανέ φταίω,του είπε..
-Και μόλις έφυγε βέβαια ο κύριος Νωματάρχης, το κατάκοψε, το έβαλε στο καζάνι να βράζει,και κάλεσε και τον γείτονα παρέα.
Τελειώνοντας να πω κι εγώ,ότι ο θρυλικός Στελής που δεν άφηνε πράμα στην περπατησιά του,ήταν υπαρκτό πρόσωπο γνωστό σε όλη την επαρχία,και η ιστορία με το ¨μωρό¨αληθινή,για τις υπόλοιπες δεν παίρνω όρκο…