Ιστορίες εκτελεσθέντων σε γερμανικά στρατόπεδα

1 από 2

«Που δε σας αχολόγησε
το βροντερό της φήμης
και μένετε αλειτούργητοι
στην εκκλησιά της μνήμης»
Κ. ΠΑΛΑΜΑΣ

Δύο ιστορίες νέων αντρών που βρήκαν τραγικό θάνατο, σε γερμανικά στρατόπεδα κατά το β’ Παγκόσμιο Πόλεμο παρουσιάζουμε σήμερα!
Γεωργιακάκης Αποστόλου Στέφανος. Ο πατέρας, από το Νέον Χωριόν Κυδωνίας, η μάνα του, το γένος Δημοτάκη Κυριακή του Ιωσήφ από Κάμπους Κυδωνίας.
Ο Στέφανος μαθήτης γυμνασίου Χανίων ήταν στην αντίσταση ενάντια των κατακτητών Γερμανών, συνελήφθει απ’αυτούς, τον πήγαν στις φυλακές της Αγυιάς, από κει τον έστειλαν στα στρατόπεδα αιχμαλώτων της Γερμανίας. Εκεί που η εξόντωση της ανθρώπινης ζωής ήταν ανελέητη. Εκεί, που όλοι οι λαοί πρέπει να ξέρουν ότι και σαν νικητής η λογική πρέπει να πρυτανεύει προς τον ηττημένο και μόνο τότε η νίκη σου έχει αξία.
Μετά την απελευθέρωση ήρθε στους γονείς του η μέρα η φαρμακερή ήρθε η ανακοίνωση ότι ο Στέφανος ήταν και αυτός θύμα των απάνθρωπων γεγονότων αυτών. Η μάνα του σε προχωρημένη ηλικία ήρθε σε ‘μενα, κρατούσε σκεπασμένο με ένα άσπρο πετσετάκι κάτι σαν ένα μικρό εικόνισμα, ήταν το βιβλιάριο του ΙΚΑ Χανίων της εργασίας του Στέφανου «το αφήνω σε σένα είναι του παιδιού μου σε παρακαλώ γράψε για τον Στέφανό μου». Ακολούθησε μια σιωπή και από τις δυο μας, μετά ακούστηκε ένας λυγμός αυτός ο λυγμός της μάνας ο οποίος την συντρόφευσε, όσο ζούσε στον καημό τον μεγάλο του παιδιού της, στο οποίο παιδί της οι δάσκαλοί του, είχαν μαθητεύσει το «ότι αγιότερο ότι τιμιότερο εστί η πατρίς». Το βιβλιάριο έχει χρονολογία 30/1/1940 αριθ. Μητρώου 760. Γεννηθείς 1926. Ο Στέφανος βλέπουμε ότι εργαζόταν από 14 χρονών, συγχρόνως φοιτούσε και στο γυμνάσιο Χανίων. Μία ακόμη τιμή στο γυμνάσιο αρρένων Χανίων, ένας ακόμα μαθητής του με ηρωικές αρετές, θυσία για την παγκόσμια ελευθερία και ειρήνη.

ΑΠΟΤΕΦΡΩΘΗ
Η Ειρήνη Σπυρίδωνος Τσιχλάκη περιμένει χαρούμενη τον άντρα της, τώρα που τελείωσε ο πόλεμος θα έρθουν οι αιχμάλωτοι των Γερμανών και οι χωριανοί μας. Και έλεγε, να έχω μεγειρεμένα όπως κάνουν όλες οι γυναίκες, μετά θα βγούμε στο όβγορο, οι μάνες που περίμένουν τους γιους τους, οι αδερφές τα αδέρφια τους μα και οι γυναίκες που περιμένουν τους πατεράδες των παιδιών τους. Να τους δούμε να έρχονται. Ετοίμαζαν όλες τις δουλειές τους, μαγείρευαν το φαγητό να είναι έτοιμο και έτρεχαν όλες και τα μικρά παιδιά στη βίγλα. Οι μέρες προχωρούσαν οι αιχμάλωτοι δεν φαινόταν όμως η ελπίδα δεν έφευγε, είχαν κουράγιο να περιμένουν. Μια μέρα η Σπύραινα όπως την έλεγαν στη γειτονιά λαβαίνει ένα γράμμα, το άνοιξε, είχε μέσα μια ανακοίνωση, τη διάβασε, τα γράμματα που ήξερε ήταν πρώτης δημοτικού, διάβασε το όνομα του άντρα της Σπύρος Τσιχλάκης από Κάμπους Κυδωνίας, μια όμως λέξη δε την καταλάβαινε, πήρε το χαρτί και πήγε στον παπά και δάσκαλο Μανώλη Γεωργουδάκη. «Γέροντά μου δεν καταλαβαίνω αυτή τη λέξη για τον άντρα μου» και ο παπά Μανώλης διάβασε «ΑΠΟΤΕΦΡΩΘΗ».

Σημ.: Η αναφορά μας σήμερα, μόνο σε δύο από τους δεκάδες νεκρούς Χανιώτες στα στρατόπεδα των Γερμανών! Τα στοιχεία τους μπορεί κάποιος να τα πληροφορηθεί από το βιβλίο “Ηρώον Πεσόντων Σκλαβωμένης Ελλάδος 1940-1945, Τόμος Τρίτος Κρήτη τεύχος πρώτον Νομοί Χανίων κσι Ρεθύμνης. Επίσης για όποιον ενδιαφέρεται και στη σελίδα στο fb: “Ευαγγελία Νικολακάκη – Μανιουδάκη – Οι Εραστές της Λευτεριάς”.