Ο Κοιλιάρης, η Απτέρα και τ’ άλλα μνημεία
Πρωινό μιας Κυριακής του Ιούλη και οι περισσότεροι είναι βυθισμένοι στη θερινή ραστώνη, ενός καλοκαιριού γεμάτου απαγορεύσεις
Μια παρέα φίλων κινείται στην παρόχθια διαδρομή του ποταμού Κοιλιάρη απολαμβάνοντας την ομορφιά του τοπίου.
Ανάμεσά τους κι ένας νέος άνθρωπος με ειδικές ικανότητες κινούμενος με το αναπηρικό του αμαξίδιο. Πέρα από τη γνωριμία μας, τούτος ο περίπατος ήταν πραγματικά μια πρόκληση. Ζώντας καθημερινά στον δικό μας μικρόκοσμο, με τα θέλω και τα πρέπει μιας ζωής κομμένης και ραμμένης στα δικά μας μέτρα, αδιαφορούμε για τους ανθρώπους που βιώνουν την σκληρή της όψη για διάφορους λόγους. Είναι εκείνοι που θα ήθελαν να κινηθούν ανάμεσά μας, να δραστηριοποιηθούν, να συμμετέχουν ισότιμα στα πανηγύρια της ζωής, να μας κεράσουν καφέ, να τους καλέσουμε σε δείπνο, να κινηθούν στην πόλη, να χαρούν τη φύση, να συγκινηθούν μπροστά στη θέα ενός μνημείου. Είναι οι ίδιοι που φλερτάρουν καθημερινά με τη ζωή και εμείς οι υπόλοιποι, οι κινούμενοι σ’ ένα παράλληλο σύμπαν, αρνούμαστε να τους αποδεχτούμε. Το μεγαλύτερο κομμάτι της διαδρομής του Κοιλιάρη είναι εύκολα προσπελάσιμο από ΑΜΕΑ κινούμενα με αναπηρικό αμαξίδιο. Κι αυτό δίνει επιπλέον πόντους, τόσο σε παρόντα χρόνο όσο και σε μέλλοντα, στον τόπο. Με μικρές παρεμβάσεις σε κάποια σημεία θα μπορούσε να μετατραπεί σε πόλο έλξης της συγκεκριμένης κατηγορίας ανθρώπων με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους ίδιους αλλά και την τοπική κοινωνία. Με αφετηρία την εκκλησία του Άι Γιάννη στην τοποθεσία «Πλατανάκια», ο Αντώνης κινήθηκε άνετα με το αμαξίδιό του, ΝΑ του ποταμού και κόντρα σ’ αυτόν, οδοιπόρησε με τους φίλους του.
Φωτογράφησε λιβελούλες, αφουγκράστηκε τα πουλιά, είδε τις πέστροφες να κοντράρουν στο νερό, διάβηκε το ποτάμι και κατηφόρισε στην μικρή ρεματιά για να συναντήσει τον Βενετσιάνικο νερόμυλο. Δύσκολη η πρόσβαση σ’ αυτόν αλλά όλα ξεπερνιόνται όταν κάτι το επιθυμείς πολύ. Λίγο πιο κάτω ο Μανταμάς, ένας από τους παραπόταμους του Κοιλιάρη, αποτελούσε τον επόμενο σταθμό για τον Αντώνη.
Και η Κυριακάτικη βόλτα συνεχίστηκε για πολλή ώρα μέσα από τις σκιές που δημιουργούσαν οι φυλλωσιές από τα γηραιά πλατάνια του κάμπου. Δυτικότερα του ποταμού, πάνω στον λόφο, τώρα και αιώνες υψώνει ανάστημα η αρχαία Απτέρα. Η πόλη, που το τελευταίο διάστημα, μετά τις συντονισμένες ενέργειες της αρχαιολογικής υπηρεσίας, είναι προσβάσιμη σ’ όλη σχεδόν την έκτασή της από τα ΑΜΕΑ.
Μέσα από ειδικά διαμορφωμένους διαδρόμους τα αμαξίδια μπορούν να κινηθούν με άνεση ανάμεσα στα κτήρια και να θαυμάσουν το μοναστήρι, τις Ρωμαϊκές δεξαμενές, τα δημόσια λουτρά, το εντυπωσιακό θέατρο και τόσα άλλα.
Ένα project – πραγματικό στοίχημα – της υπηρεσίας αρχαιοτήτων Χανίων που θα μπορούσε να αποτελέσει παράδειγμα προς μίμηση και για όλους τους αρχαιολογικούς χώρους εντός και εκτός Κρήτης.
Εύκολα γίνεται αντιληπτό πως μια περιοχή φυσικού κάλους όπως είναι η ευρύτερη περιοχή του ποταμού Κοιλιάρη, γεμάτη μνημεία σε όλη της την έκταση από διαφορετικές ιστορικές περιόδους, θα μπορούσε να αποτελέσει πόλο έλξης και γι’ αυτή την κατηγορία των συμπολιτών μας. Μακριά από κάθε κοινωνικό αποκλεισμό, στοιχείο που χαρακτηρίζει αρνητικά την σύγχρονη κοινωνία. Μικρές παρεμβάσεις τόσο στην παρόχθια διαδρομή όσο και στα μνημεία, θα αποτελέσουν έμπρακτη απόδειξη της ευαισθησίας των αρχών, εξισώνοντας ταυτόχρονα την καθημερινότητα αυτών των ανθρώπων με την δική μας.
Μακριά από κάθε κοινωνικό αποκλεισμό, εντάσσοντας τα άτομα με αναπηρία στις πτυχές της πολιτιστικής και κοινωνικής ζωής.
Μετά από έναν τρίωρο περίπατο, ο Αντώνης απομακρύνθηκε από την περιοχή με τους φίλους του με ένα πλατύ χαμόγελο και τα μεγάλα γαλάζια μάτια του να σταλάζουν ευτυχία.
Με ένα όμορφο και περιεκτικό οδοιπορικό σεβασμού κι αγάπης στον συνάνθρωπό μας κι ένα κραυγαλέο σπάσιμο του εγωκεντρισμού μας, εντυπωσιάζει με το κοινωνικό άρθρο της η κ. Ειρήνη Καλαϊτζάκη, ώστε από τις όποιες χαραμάδες του καβουκιού μας να δούμε, ότι έξω υπάρχουν και οι άλλοι, οι έτεροι, οι συνάνθρωποι μας κι όταν αυτή η μοναδικότητα και διαφορετικότητά τους βασίζεται πάνω στην υπεροχή της αγάπης, των χαρισμάτων κι αρετών δεν συγχύζει κι ούτε διαιρεί, αλλά ενώνει. Είναι χαρά μας να μοιραζόμαστε τόσο σπουδαίας δημιουργικής χαράς που καταξιώνει το αληθινό ανθρώπινο πρόσωπό μας. Με φιλική εκτίμηση Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος ΧΑΝΙΑ.