Η παραμονή της Τσικνοπέμπτης βρήκε συγκρατημένη και κάπως “μουδιασμένη” την ατμόσφαιρα στο καφενείο “ΕΝΘΥΜΙΟ”. Σκεφτική και η παρέα των γειτόνων και φίλων της περιοχής.
-Παιδιά, η εφημερίδα λέει: ” ΟΛΟΤΑΧΩΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ”. Είπε ο Μενέλαος, περισσότερο για να δώσει το έναυσμα για πιο ζωντανή κουβέντα.
-Α, τώρα, μάλιστα… Ετοιμαστείτε για πομφόλυγες! Απάντησε ο εκπαιδευτικός Κώστας.
-Γεια στο στόμα σου, ρε Κώστα! Αναφώνησε ο Λαέρτης.
-Μπουρμπουλήθρες, μπουρμπουλήθρες… Είπε, επί το παραστατικότερο, η Μαρία. Ετοιμαστείτε να πήξουμε στη μπουρμπουλήθρα! Οι φουσκάλες του καφέ μου δεν είναι τίποτα μπροστά στις μπουρμπουλήθρες που έρχονται!
-Τέλος πάντων, καιρός να καταλάβουν όλοι ότι δεν επιθυμούμε να μας σώσουν! Σχολίασε η Ιφιγένεια. Αν, όμως, επιθυμούν διακαώς το ρόλο του σωτήρα, ας επιχειρήσουν να περισώσουν τα όποια υπολείμματα αξιοπιστίας της πολιτικής ζωής! Όσο για το “Εδώ και Τώρα”: Ας γίνει ένας απολογισμός της άναρχης και ανεξέλεγκτης δόμησης των τελευταίων δεκαετιών μέχρι σήμερα. Όλων των συστηματικών παραλείψεων που μας οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση. Διότι ζήσαμε και αυτό, να βλέπουμε τον τόπο μας να γίνεται, “εν ριπή οφθαλμού”, Κρανίου Τόπος.
-Και ας επανορθώσουν ό,τι μπορούν, όσο καλύτερα μπορούν, όχι με προχειρότητες και δουλειές του ποδαριού, ως συνήθως… Να δούμε πώς θα μπορέσει λίγο να σταθεί στα πόδια του ο κόσμος που έχει πληγεί! Είπε ο Μενέλαος.
-Απίστευτο, βρε παιδιά… Άνθρωποι και τόποι αποκλεισμένοι, κόποι γενεών αφανισμένοι, όλα στο έλεος της νεροσυρμής… Καλά το λένε, το νερό έχει τη δική του μνήμη. Και η φύση πάντοτε εκδικείται την ανθρώπινη αυθαιρεσία.
-Όταν όμως έδιναν οι δικοί σας τις άδειες να χτίζετε πάνω στα ρέματα, εσείς “μόκο”, τουμπεκί ψιλοκομμένο! Χαντάκια σκεπάστηκαν, ρυάκια μολώθηκαν, κοίτες ποταμών μπαζώθηκαν, ρέματα έγιναν “πόδια” πολυκατοικιών! Επισήμανε ο Λαέρτης.
-Τι εννοείς όταν λες “δικοί μας”; Γιατί, απ’ όσο τουλάχιστον γνωρίζω, δεν υπάρχει εδώ κάποιος που να διανοήθηκε να χτίσει πάνω σε ρέμα… Απάντησε ο Κώστας.
-Μπορεί, φίλε μου, αλλά αν όχι εσύ, όλο και κάποιος συγγενής, φίλος, γείτονας, συνεργάτης, κουμπάρος ή σύντεκνος θα έχει διαπράξει το ατόπημα. Ανταπάντησε ο Λαέρτης.
-Ατόπημα; Πολύ επιεικής όρος… Όταν υπάρχουν εγκληματικές παραλείψεις που οδηγούν σε τόσο εκτεταμένες καταστροφές, δεν μιλάμε απλώς για ατόπημα! Είπε η Ελένη.
-Τώρα μετράνε τα χιλιοστά του νερού, λες και είχαμε συμβόλαιο με τον καιρό, ότι πάντα θα λιαζόμαστε! Για έργα πρόληψης, ούτε λόγος! Όμως για κάποια πράγματα φαίνεται ότι δεν υπάρχουν ευθύνες… Είπε ο Αγησίλαος, σηκώνοντας για μια στιγμή τα μάτια από την εφημερίδα.
-Αν ήταν κάποιος ταλαίπωρος που έκλεψε ένα καρβέλι ψωμί, σαν τον Γιάννη Αγιάννη του Βίκτωρα Ουγκώ, να βλέπατε πόσα χρόνια θα έμενε στη φυλακή! Ας θυμηθούμε, στη χώρα της απόλυτης ασυνέπειας, την ποινή που επιβλήθηκε στη δύστυχη καθαρίστρια, η οποία δεν είχε τελειώσει την έκτη δημοτικού, αλλά μόνο την πέμπτη! Σχολίασε η Μαρία.
-Εδώ έχουν πέσει τόσες γέφυρες, σαν να ήταν τραπουλόχαρτα! Είπε κουνώντας το κεφάλι του ο Νικόλας. Η γέφυρα η μεγάλη, που έχει πάνω από ένα αιώνα ζωής και ήταν ιερό σύμβολο ηρωικών αγώνων. Αλλά και οι άλλες γέφυρες, καθεμιά με τη δική της ιστορία. Χάθηκαν μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου…
-Μας λείπουν που μας λείπουν οι γέφυρες ανθρώπινης επικοινωνίας, τώρα θα μας λείπουν και στο οδικό δίκτυο!
Συμπλήρωσε η Βαλάντω.
Η κυρία Γεωργία βγήκε από τον πάγκο του καταστήματος με ένα πιάτο λουκουμάδες. Άφησε το πιάτο στο τραπέζι και είπε:
-Αφήστε τα πικρά κι ελάτε να δοκιμάσετε τους λουκουμάδες μου, να γλυκαθείτε λίγο!
-Δε μου λες, κυρία Γεωργία,παραμονή Πρωτοχρονιάς έχουμε; Την πείραξε ο Λαέρτης.
-Όχι, αλλά επειδή φέτος η διάθεση όλων μας είναι μάλλον μεγαλοβδομαδιάτικη, είπα να προσφέρω ένα νηστίσιμο κέρασμα! Απάντησε η συνιδιοκτήτρια της επιχείρησης.
Από κοντά φάνηκε και ο επιχειρηματίας, με το μπουκάλι της τσικουδιάς:
-Άντε να πιούμε μια, να πάνε κάτω τα φαρμάκια! Αύριο έχει ο Θεός!
