Ο Στράτος ∆ιονυσίου υπήρξε πρότυπο λαϊκού ερµηνευτή. Έκλεινε µέσα στη φωνή του όλες τις τεχνικές παραµέτρους, αλλά διέθετε και τον ψυχισµό, τα βιώµατα και την ιδιοσυγκρασία του βάρδου.
Με το βλέµµα, τη λάµψη, την αρχοντιά και το κύρος του κατάφερε να µαγνητίσει τα βλέµµατα και να κλέψει την παράσταση προτού καν τραγουδήσει. ∆έος αλλά και οικειότητα απέπνεαν η στάση, το περπάτηµα, το συγκρατηµένο χαµόγελό του, ο τρόπος που έπιανε το µικρόφωνο και απευθυνόταν προς τους µουσικούς. Καταλάβαινες αµέσως ότι η πίστα και το µαγαζί ήταν γι’ αυτόν κάτι σαν το σπίτι του κι εκείνος, σαν οικοδεσπότης, έπρεπε να υποδεχτεί αλλά και να φροντίσει τους καλεσµένους του.
Όµως υπήρξε µία περίοδος που η καριέρα του Στράτου ∆ιονυσίου κρεµόταν κυριολεκτικά από µια κλωστή. Όσο δηλαδή κράτησε η περιπέτειά του µε τη δικαιοσύνη που τον οδήγησε στις φυλακές της Τίρυνθας και τον “στιγµάτισε”, αν και όπως αποδείχτηκε έπεσε θύµα πλεκτάνης.
Ωστόσο, ακόµα κι έτσι δεν ήταν εύκολο να ξαναγυρίσει στο καλλιτεχνικό προσκήνιο. Η ελληνική κοινωνία της εποχής κολλούσε “ρετσινιές” κι ο Στράτος δε θα µπορούσε ν’ αποτελέσει εξαίρεση, όσο κι αν ήταν αγαπητός στον κόσµο.
Όταν αποφυλακίστηκε, λοιπόν, το 1976, έπρεπε να ξαναρχίσει σχεδόν από το µηδέν. Το “κύκλωµα” τον έβλεπε µε µισό µάτι και χωρίς εµπιστοσύνη. Ωστόσο, ο καλός φίλος του και ιδιοκτήτης των “∆ειλινών” Θωµάς Μιχαηλίδης τού άνοιξε το δρόµο της επιστροφής, κλείνοντας συµφωνία µαζί του για εµφανίσεις στο µαγαζί τη χειµερινή περίοδο 1976-77.
Για να πάρει θάρρος, κατόπιν πρόσκλησης του σολίστα του µπουζουκιού Σάκη Τσιβγούλη παρακολουθούσε τις πρόβες που γίνονταν για το καλοκαιρινό σχήµα του κέντρου το 1976, µε επικεφαλής την Πόλυ Πάνου.
Το φθινόπωρο ξεκίνησαν οι πρόβες για τη χειµερινή σεζόν. Πρώτο “όνοµα” στα “∆ειλινά” ήταν ο Τόλης Βοσκόπουλος κι εκτός του ∆ιονυσίου, συµµετείχαν οι Ελπίδα, Πασχάλης και Γιώργος Πολυχρονιάδης. Ο Βοσκόπουλος ήταν στενός φίλος του Στράτου από τις αρχές της δεκαετίας του ’70, όταν είχαν δουλέψει µαζί στο “Can-can” και το “Σεραφίνο” και µάλιστα οι πληροφορίες λεν ότι εκείνος πλήρωσε την εγγύηση ώστε ν’ αποφυλακιστεί ο δηµοφιλής τραγουδιστής!
Για να του τονώσει το ηθικό λοιπόν, κατά τη διάρκεια των προβών του έδωσε ένα τραγούδι που είχε γράψει ο ίδιος σε στίχους του Μίµη Θειόπουλου. Ήταν εντελώς διαφορετικό από το “καθαρό” λαϊκό στυλ του ∆ιονυσίου, αλλά ο Τόλης πίστευε ότι του ταίριαζε. Ήταν το “Αποκοιµήθηκα”.
Ο Στράτος αρχικώς ενθουσιάστηκε από το τραγούδι κι άρχισε να το “περνάει” στο µαγαζί, όµως κάποια στιγµή φάνηκε να κάνει πίσω. Επηρεάστηκε από κάποιους φίλους του, που ακούγοντάς το του είπαν ότι το κοµµάτι δεν είναι γι’ αυτόν και δε θα έπρεπε να το ηχογραφήσει.
Ο Βοσκόπουλος, όµως, επέµενε ότι το τραγούδι ήταν “κοµµένο και ραµµένο” στα µέτρα του και ο ∆ιονυσίου πείστηκε τελικά να το συµπεριλάβει στο δίσκο του “Αν ξαναζούσα” που κυκλοφόρησε το φθινόπωρο του 1977. Ωστόσο, το κοµµάτι µπήκε τελευταίο στη δεύτερη πλευρά.
Το πόσο δίκιο είχε ο Βοσκόπουλος φάνηκε από την πρώτη στιγµή, καθώς το “Αποκοιµήθηκα” έγινε µεγάλη και διαχρονική επιτυχία, ανοίγοντας ένα νέο δρόµο στον ∆ιονυσίου που απέδειξε ότι θα µπορούσε να ερµηνεύσει και ελαφρολαϊκές µπαλάντες.
Να σηµειωθεί ότι αργότερα το ηχογράφησε κι ο ίδιος ο Βοσκόπουλος, ενώ µπουζούκια στην ηχογράφηση έπαιξαν οι Γιάννης Παλαιολόγου και ο Σάκης Τσιβγούλης.
Καλές ακροάσεις µέχρι την επόµενη ιστορία µε ρεφρέν!
* Πηγές: Ogdoo και musicpaper
