Το 1969 κι ενώ ο Σταµάτης Κόκοτας ήταν ήδη ένα από τα µεγάλα ονόµατα της εποχής, κυκλοφόρησε από την Columbia το δεύτερο, προσωπικό του πορτρέτο, µε τίτλο “Μαζί µε τον Σταµάτη”, µε δώδεκα τραγούδια που είχαν ήδη κυκλοφορήσει σε 45άρια ή σε δίσκους συνθετών. Το “Αλάνι από το λιµάνι” του Βασίλη Τσιτσάνη, τραγούδια του ∆ήµου Μούτση σε στίχους Νίκου Γκάτσου, του Γιάννη Σπανού και του Λευτέρη Παπαδόπουλου, του Σταύρου Ξαρχάκου µε στίχους Λευτέρη Παπαδόπουλου και Ντίνου ∆ηµόπουλου, του Λάκη Καρνέζη και του Ηρακλή Παπασιδέρη, του Απόστολου Καλδάρα κι ένα σέικ του Βαγγέλη Πιτσιλαδή µε λόγια του Γιάννη Κιούρκα, που δεν ήταν άλλο από το περίφηµο “Στις 16 Μάη µήνα”…
Το τραγούδι αυτό έµελλε να γίνει και η µεγαλύτερη επιτυχία της συνεργασίας ανάµεσα σε συνθέτη κι ερµηνευτή, που είχε σαν αποτέλεσµα µια σειρά τραγουδιών που κυκλοφόρησαν εκείνη την εποχή σε δίσκους 45 στροφών και το 1975 σε ένα µεγάλο δίσκο µε τίτλο “Θα συναντηθούµε” µε στίχους του Γιάννη Κιούρκα. Χαρακτηριστικό των τραγουδιών του Πιτσιλαδή είναι πως γράφτηκαν µέσα σε ένα ευρύτερο ηχητικό πλαίσιο, που περιλάµβανε στοιχεία από κλασικές λαϊκές φόρµες, όπως στο “Ποιος θεός θα µε δικάσει”, µέχρι το µοντέρνο τραγούδι της εποχής, όπως στα τραγούδια “Όσο κι αν κλάψεις”, “Ποιος θα µου πει”, “Η µάνα του Θανάση” και βεβαίως το “Στις 16 Μάη µήνα”. Τραγούδια που θα µπορούσαν κάλλιστα να είχαν ηχογραφήσει οι Olympians ή ο Tony Pinelli, που, ούτως ή άλλως, είχαν τραγουδήσει συνθέσεις του Πιτσιλαδή.
Σύµφωνα λοιπόν µε µια πρόσφατη µαρτυρία του Βαγγέλη Πιτσιλαδή στον Αλέξη Βάκη, που ακούστηκε στις 20 Ιουλίου 2024 στην εκποµπή του “Στο Κόκκινο” 105,5 fm, τον Οκτώβρη του 1969 ο Πιτσιλαδής προετοίµαζε τον µεγάλο δίσκο “Πυροτεχνήµατα”, µε ερµηνευτές τη Βίκυ Μοσχολιού, τον Σταµάτη Κόκοτα και τον Λευτέρη Μυτιληναίο (στην πρώτη συµµετοχή του σε δίσκο 33 στροφών), καθώς και τρία οργανικά. Έλειπε όµως ένα τραγούδι για να ολοκληρωθεί το υλικό κι έτσι το αφεντικό της Columbia, ο Τάκης Β. Λαµπρόπουλος, που ήθελε οπωσδήποτε ο δίσκος να κυκλοφορήσει πριν τα Χριστούγεννα, πίεσε, κατά κάποιον τρόπο τον συνθέτη, να βάλει… ότι να’ ναι, έτσι ώστε να προχωρήσουν στην κυκλοφορία.
Ο Βαγγέλης Πιτσιλαδής πρότεινε στον σταθερό συνεργάτη του, στιχουργό Γιάννη Κιούρκα να γράψουν ένα σέικ κι έτσι προέκυψε το “Στις 16 Μάη µήνα”. Αρχικά ο Σταµάτης Κόκοτας δέχθηκε να το τραγουδήσει. Όταν όµως άκουσε την πρωτοποριακή ενορχήστρωση, δεν ήθελε µε τίποτα να µπει στο studio, εκφράζοντας µια εύλογη, νοµίζω, απορία: «Μ’ έκανες γιεγιέ; Τι πράγµατα είναι αυτά;»
Το πρόβληµα λύθηκε, όταν ο Τάκης Λαµπρόπουλος, µαθαίνοντας για την άρνηση του Κόκοτα, υποσχέθηκε στον ερµηνευτή πως δεν θα το βάλει ποτέ στο ραδιόφωνο. Κι έτσι ο Κόκοτας πείσθηκε να το τραγουδήσει, αλλά έφυγε από το studio θυµωµένος. Πιάνο µάλιστα, έπαιξε στην ηχογράφηση ο Γιώργος Χατζηνάσιος, που έκανε τότε τα πρώτα του βήµατα στη δισκογραφία, σαν µουσικός.
Όµως, τα τραγούδια που περίµενε ο Λαµπρόπουλος πως θα γίνουν επιτυχίες από τα “Πυροτεχνήµατα”, δεν “περπατούσαν”. Και µαθαίνοντας από την διευθύντρια του τµήµατος πωλήσεων πως τα διακόσια αντίτυπα δίσκων που πουλήθηκαν, οφείλονται στο “Στις 16 Μάη µήνα”, αθέτησε την υπόσχεσή του, έβαλε το κοµµάτι στο ραδιόφωνο και οι πωλήσεις του δίσκου εκτοξεύθηκαν.
Καλές ακροάσεις µέχρι την επόµενη ιστορία µε ρεφρέν!
