» Της Νεφέλης Ευαγγέλου – Εκδόσεις “Λεξίτυπον”
Ιστορίες παλιές, γεμάτες νοσταλγία για έναν κόσμο που χάθηκε, μα έχει μείνει στον νου της συγγραφέως, που την βλέπουμε στο εξώφυλλο μικρό κορίτσι μαζί με την αδελφή της, χαμένη πίσω απ’ τα πυκνά φυλλώματα και τα όμορφα λουλούδια μιας αγριοτριανταφυλλιάς που κοσμούσε χρόνια τον μαντρότοιχο του σπιτιού της.
Πάνω από 20 διηγήματα σε μια ποικιλία θεμάτων, βασισμένα σε συμβάντα, εικόνες, συναισθήματα, συμπεράσματα, όλα γερά εντυπωμένα στη μνήμη, μα και στη καρδιά της Νεφέλης, που θέλησε να τα μοιραστεί μαζί μας.
Είναι το δεύτερο βιβλίο της συγγραφέως. Το πρώτο με τίτλο «Όχι εγώ…το ημερολόγιο», εκδόθηκε το 2021, επίσης από τις εκδόσεις «Λεξίτυπον», και καθώς μας λέει η συγγραφέας του «…είναι στην ουσία η πορεία ενός ζευγαριού στη ζωή, παράλληλα και με άλλων πολλών προσώπων. Καθρεφτίζονται χαρακτήρες, ήθη, αλλά κυρίως μια εποχή «χρυσή»…»
Μ’ ενδιαφέρον το είχαμε διαβάσει κι αυτό, ταξιδέψαμε πάνω από μισό αιώνα πίσω στα Χανιά του άλλοτε, ακολουθώντας βήμα το βήμα τη σχέση του ζευγαριού, τις ανησυχίες, τα πάνω και τα κάτω τους, συγκινηθήκαμε βαθιά, αλλά και διδαχτήκαμε.
Στο «ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΑΣ ΑΓΡΙΟΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΙΑΣ» το οποίο ακολούθησε το 2022, η συγγραφέας -που εδώ και 8 χρόνια δημοσιεύει συχνά στο τοπικό τύπο- με την ευαισθησία, τον πλούτο των συναισθημάτων και των επιχειρημάτων της, με τη μεστή επίσης και άρτια γραφή της, μας αποδεικνύει πως μπορεί κανείς και σε μεγάλη ηλικία να κάνει τ’ όνειρο πράξη, να μοιραστεί δημόσια σκέψεις κι απόψεις και να προσφέρει στον τομέα της λογοτεχνίας. Εξάλλου -πέρα από το ταλέντο- μεγάλο «ατού» όσων εκδίδουν σε μεγαλύτερες ηλικίες είναι η πείρα της ζωής, πολύτιμο εφόδιο του καθενός που θ’ ασχοληθεί με το γράψιμο. Κι η Νεφέλη -που γράφει από παιδί- μια εργαζομένη γυναίκα της εποχής της, πατώντας με το ένα πόδι στον παλιό κόσμο και με το άλλο στον καινούργιο- έχει άριστο μέτρο σύγκρισης, και πιστεύω πως πολλά έχει ακόμα να μας πει!
Θ’ αναφερθώ ενδεικτικά σε μερικά από τα θέματά της, όπου αναπλάθει τα χρόνια εκείνα και μας τα παρουσιάζει, για να φτάσουμε κάποιες φορές στο συμπέρασμα ότι είναι απόλυτα επίκαιρα κι ότι κάποια πράγματα -πέρα απ’ τη τεχνολογία που εξυπηρετεί αλλά και καταδυναστεύει- είναι ίδια σαν τότε.
Η δημιουργός μέσα απ’ τα κείμενά της θα νοσταλγήσει τον παλιό τρόπο ζωής, θα μας μιλήσει για την ουσιαστική προσφορά προς ανήμπορους ανθρώπους, θα περιγράψει τη γενναιοδωρία της κοπέλας που χαρίζει το λαχείο της στον μικρό πωλητή, λαχείο που κερδίζει και τον κάνει πλούσιο! Και βεβαίως θ’ ασχοληθεί ξανά με την ανασφάλεια και τις μικρές ή μεγάλες αγωνίες που συνοδεύουν τη συμπόρευση της κοινής ζωής των ζευγαριών.
Στη συνέχεια θα θίξει το οικολογικό θέμα που στις μέρες μας γιγαντώνεται, θα κάνει συγκρίσεις του τότε με το τώρα, θα μιλήσει για τις χαμένες ευκαιρίες στη ζωή, θα περιγράψει τη σκληρή μοίρα των ανθρώπων, αλλά και το κουράγιο που τους βοηθά να ξεπερνούν τις δυσκολίες τους. Θα υμνήσει τη φιλία και την συμπόρευση των ανθρώπων, θα περιγράψει τις εντυπώσεις της από το Δημοτικό, τα Γυμνασιακά και τα φοιτητικά της χρόνια, όπως και τα πρώτα ερωτικά σκιρτήματα -τη λεγόμενη «πρώτη αγάπη»- τη γερά ριζωμένη στη μνήμη του καθενός μας…
Ένα ενδιαφέρον βιβλίο που πολλά έχει να μας πει!
Καιρός όμως να δώσουμε μικρό δείγμα της ευαίσθητης γραφής της συγγραφέως, από το κομμάτι «Χωρίς χάδι…», στην σελίδα 75-76 που αφορά το εγκαταλειμμένο μωρό στο ακρογιάλι: «… Μπορεί να μην έφταιγε μόνο εκείνη. (Η μητέρα). Δεν σ’ έσυρε εκείνη εκεί. Σε άφησαν, με μια ελπίδα να σωθείς, ίσως. Όμως ήταν τόσο αμυδρή και αποδείχτηκε ανύπαρκτη. Μπορεί να έφταιξε και ο αέρας -ψυχρός και δυνατός- που σκέπασε το σβησμένο κλάμα σου. Μπορεί κι η ίδια να μη νοιάστηκε για την τύχη σου. Ήξερε πως ήταν θέμα ελάχιστου χρόνου, με τόσα απανωτά χτυπήματα πάνω σου, να μην αντέξεις και να φύγεις. Σαν το αέρα όταν κοπάζει ή σαν ένα πουλί που ανοίγει τις φτερούγες του για να ξεφύγει απ΄ τον κίνδυνο. Δεν κατάφερες να γλυτώσεις την απόρριψη και απ’ τη μάνα σου και απ’ τη φύση που σου έδωσε την χαριστική βολή. Η ουσία του θέματος είναι πολύπλοκη και βαθιά ριζωμένη στον χρόνο και στις αντιλήψεις που έθρεψε. Πηγάζει απ’ την καταπίεση των συναισθημάτων των ανθρώπων, που καταφέρνουν να υποτάξουν η άγνοια, ο φόβος, ο εγωισμός, το άγριο συχνά, κοινωνικό κατεστημένο…»
Στο διήγημα «Το αντίο της αγριοτριανταφυλλιάς», με την ίδια ευαισθησία θα αποχαιρετίσει το φυτό που πάντα έβλεπε σαν συνοδοιπόρο και καλό σύντροφο των παιδικών της παιχνιδιών. Κάποια στιγμή η γερή του ρίζα, που χρόνια έθρεφε τα φουντωμένα κλαδιά του, έπρεπε να κοπεί για να χτιστεί στο σημείο πολυώροφο κτήριο. Παρόλα αυτά δεν χάθηκε ολότελα, καθώς χάρη στη μικρή του φίλη μεταφέρθηκε σε τοίχο στην απέναντι πλευρά και συνέχισε να ζει για μερικά χρόνια ακόμα!
Σήμα κατατεθέν κι αυτό μιας εποχής…
Της αξέχαστης εποχής των πρώτων χρόνων της!
Να συγχαρούμε την αγαπητή μας συγγραφέα και να της ευχηθούμε υγεία και δύναμη να συνεχίσει το καλό το έργο.
