Ιστορίες προσφύγουν που συγκλονίζουν

Η φωτογραφία τους, σε αυτό το πρώτο τους βήμα στην Ευρώπη την περασμένη Κυριακή το πρωί, στην Κάγια της Σκάλας Συκαμνιάς, συγκλόνισε. Ο Μαρβάν Άσαντ Μότζο από το ερειπωμένο Χαλέπι της Συρίας. Στην πλάτη του, σαν σύγχρονος Αινείας, όλη του η περιουσία. Η τυφλή γυναίκα του Αμπίρ Ναζντάτ Άμπντο. Και στην αγκαλιά του το 14 μηνών παιδί του, ο Αμπντού Ελ Μελίκ.
Μια βόμβα διέλυσε το σπίτι τους. Ολόκληρη τη ζωή τους. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, σε ένα βομβαρδισμό η γυναίκα τυφλώθηκε, ενώ δε νιώθει και τα άκρα της από τα γόνατα και κάτω. Σα να μην έφταναν όλα αυτά, να κι ο διαβήτης. Στο Νοσοκομείο της Μυτιλήνης από προχθες νοσηλεύεται με κρίσεις υπογλυκαιμίας.  Η μάνα τυφλή, τρέχοντας να γλυτώσει κάποια στιγμή, της έφυγε το παιδί από τα χέρια. Χτύπησε στο κεφάλι. Η τραγωδία δεν έχει τελειωμό… Το παιδί είναι πια υδροκέφαλο. Πρέπει λέει να χειρουργηθεί αμέσως από ειδικό παιδονευροχειρούργο. Στην Αθήνα, στο εξωτερικό, ποιος ξέρει;
Τρία χρόνια ταλαιπωρούνται ο Μαρβάν και η Αμπίρ. Πρόσφυγες από το Χαλέπι στην ίδια τους τη χώρα, μετά στην Τουρκία. Μαζεύοντας πλαστικά, χαρτιά και παλιοσίδερα για ανακύκλωση μάζεψε τα χρήματα για την «τιμή του τετιμημένου». Τα λεφτά για τον μεταφορέα που θα τους περνούσε στην Ελλάδα. 500 δολάρια για τον καθένα τους. 1.500 δολάρια και για τους τρεις… Από τότε που τυφλώθηκε η γυναίκα του, ο Μαρβάν παλεύει. Σύντροφος πρώτα, κι εδώ και 14 μήνες πατέρας και μάνα ταυτόχρονα. Τι ζητά; Μια χώρα που να μπορέσει να απαγκιάσει για να βοηθήσει τη γυναίκα του και το παιδί τους, στα πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας τους. Στο Ντόρτμουντ της Γερμανίας, ίσως, όπου βρίσκεται ήδη ο αδελφός της νεαρής τυφλής μάνας. Στο Νοσοκομείο της Μυτιλήνης, τρεις άνθρωποι πρόσφυγες με όλη τη σημασία της λέξης, από τον πόλεμο της Συρίας. Ιστορίες που συγκλονίζουν, άνθρωποι που ζητάν βοήθεια…