Διάβασα με ενδιαφέρον και μεγάλη συγκίνηση, το ένθετο του φύλου Δεκεμβρίου 2022 των Χανιώτικων Νέων και αισθάνομαι ότι πρέπει να εκφράσω τα συγχαρητήρια μου σε όλους τους συντελεστές.
Ιδιαίτερα όμως θα ήθελα τα εξάρω το μεράκι και την αδιάκοπη προσπάθεια του συγγραφέα-ερασιτέχνη φωτογράφου Σταύρου Μυριδάκη, να αναδείξει και να διατηρήσει ζωντανή την Ιστορία και την Παράδοση της τοπικής κοινωνίας της Σούδας. Η προσφορά του, μέσα στους δύσκολους καιρούς της σύγχυσης και της γενικότερης απαξίας που ζούμε, είναι ανεκτίμητη. Και είναι ανεκτίμητη διότι, όταν μια κοινωνία αποκοπεί απ’ τις ρίζες της, είναι έρμαιο σε κάθε αέρα που θα συναντήσει. Του αξίζει, πέρα απ’ τις ευχαριστίες μας, ο θαυμασμός μας για το πολιτιστικό έργο του και η αναγνώριση του.
Προέρχομαι απ’ αυτές τις Μικρασιατικές «προσφυγικές» οικογένειες, απ’ τις πρώτες που εγκαταστάθηκαν στην περιοχή. Οι ρίζες μου απ’ την εύπορη οικογένεια του πλοιοκτήτη αλιευτικών Φιλιππή και του Καπετάν Μόσχου Μανδαλιανού, βρίσκονται στο Αϊβαλί και την Κάτω Παναγιά της Μικράς Ασίας. Από κει, εκδιώχθηκαν και με ένα μόνο εργαλείο (αλιευτικό) αρχικά πήγαν στη Χίο και από κει ήρθαν στο Κολυμπάρι, μετά στις Καλύβες, μετά ξαναγύρισαν στη Μικρά Ασία, για να ξαναεκδιωχθούν και να καταλήξουν τελικά στη Σούδα. Στη Σούδα που τότε ήτανε ένα μικρός αγροτικός οικισμός και ασχολήθηκαν με αυτό που ήξεραν, την αλιεία.
Από μικρός κι γω είχα έφεση στη θάλασσα και τριγύριζα με κάθε ευκαιρία στα καΐκια.
Βλέποντας λοιπόν όλες αυτές τις φωτογραφίες, με τα πολύ οικεία πρόσωπα, ταξιδεύω στο πέλαγος των αναμνήσεων και της νοσταλγίας μου. Ένα συναισθηματικό ταξίδι σπάνιας ομορφιάς. Μια αγάπη για τον τόπο που γεννήθηκα, που με έκανε, αφού γύρισα όλο τον κόσμο με Πλοία του Πολεμικού Ναυτικού, αποφάσισα να ξαναγυρίσω εκεί που είναι η πηγή αυτών ακριβώς των αναμνήσεων.
Γι’ αυτό λοιπόν το τελευταίο ταξίδι, θέλω για άλλη μια φορά να ευχαριστήσω τον συντοπίτη μου Σταύρο Μυριδάκη και τα Χανιώτικα Νέα, για την προσφορά τους.
Βουλγαράκης Κωνσταντίνος
Αντιναύαρχος ΠΝ ε.α.
