Λένε ότι κάθε εικόνα ισοδυναμεί με χίλιες λέξεις και σίγουρα αυτό ισχύει όσον αφορά το φωτογραφικό υλικό που διαθέτει ο ερασιτέχνης φωτογράφος κ. Σταύρος Μυριδάκης, ο οποίος κατάφερε πρόσφατα να ενώσει τις δύο του μεγάλες αγάπες, την αγάπη για την θάλασσα και την φωτογραφία και να εκδώσει το φωτογραφικό βιβλίο “Ιστορίες της θάλασσας” .
Kάθε σελίδα και μία φωτογραφία που αποτυπώνει στιγμιότυπα από την καθημερινότητα των ψαράδων της Σούδας και των Μετοχίων. Μέσα από τις φωτογραφίες του ουσιαστικά, ο κάθε άνθρωπος έχει την ευκαιρία να γυρίσει τον χρόνο πίσω, να ταξιδέψει νοερά σε μία άλλη δύσκολη εποχή, να διακρίνει την αγάπη και τον σεβασμό των αλιέων για την θάλασσα αλλά και να γνωρίσει την ιστορία της Σούδας. Μάλιστα, οι φωτογραφίες που έχει στην κατοχή του ο κ. Μυριδάκης είναι από την δεκαετία του 1890!
Όπως ανέφερε ο ίδιος μιλώντας στα “Χ.ν.” το εγχείρημα για την έκδοση του βιβλίου δεν ήταν εύκολο, καθώς έπρεπε να συγκεντρωθεί το απαιτούμενο φωτογραφικό υλικό. Για τον λόγο αυτό, ξεκινώντας την κουβέντα μας επεσήμανε πως «καταρχήν θα ήθελα να ευχαριστήσω ορισμένα άτομα τα οποία με βοήθησαν στο να εκδώσω τις «Ιστορίες της Θάλασσας», που αφορούν την περιοχή Σούδα και Μετόχια. Τις οικογένειες που με βοήθησαν με το φωτογραφικό υλικό από όταν μου ήρθε η ιδέα να φτιάξω κάτι για τους ψαράδες της Σούδας. Οι περισσότερες φωτογραφίες δεν είναι δικές μου, είναι παλιές φωτογραφίες και οι περισσότεροι άνθρωποι που απεικονίζονται στις φωτογραφίες που περιέχονται στις «Ιστορίες της Θάλασσας» έχουν αποβιώσει.
Έχουμε φωτογραφίες από την δεκαετία του 1890 με τον Ανδρεαδάκη ο οποίος ήταν καπετάνιος τότε στην Μικρά Ασία και ερχόμενος εδώ, συνέχισε το ψάρεμα».
Η ΙΔΕΑ ΚΑΙ Η ΥΛΟΠΟΙΗΣΗ
Όσον αφορά το πως προέκυψε η ιδέα για τις “Ιστορίες της Θάλασσας” ο κ. Μυριδάκης ανέφερε πως «πρωταρχική μου σκέψη ήταν να ψάξω να βρω ορισμένες φωτογραφίες από ψαράδες της Σούδας για να τις βάλω στα σχολεία. Αυτή την στιγμή το φωτογραφικό υλικό βρίσκεται στην αίθουσα πολλαπλών χρήσεων του Λυκείου Σούδας και αυτό για εμένα είναι η μεγαλύτερη τιμή που μπορούσα να έχω. Οι «Ιστορίες της Θάλασσας» αφορούν μόνο ψαράδες αλλά με ενδιέφερε και η τοπική κοινωνία της Σούδας και των Μετοχίων. Από το 1964 άρχισα να μαζεύω μία – μία φωτογραφία».
«Έκανα προσπάθειες, για να εκδοθεί αυτό το βιβλίο» μας αναφέρει ο κ. Μυριδάκης, και συνεχίζει λέγοντας πως «δεν σας κρύβω πως ορισμένες φωτογραφίες μου τις στείλανε και από το Βόλο και από τη Σαλαμίνα που ήταν παλιοί ψαράδες εδώ και κατάφερα με κόπο και με ιστορίες των ίδιων των ψαράδων που σήμερα τα παιδιά τους έχουν και τα ίδια καΐκια να βγει το βιβλίο. Κάθε φωτογραφία έχει την επεξήγησή της. Πάντα μετά την εργασία μου είχα μία φωτογραφική μηχανή μέσα στο καΐκι και έβγαζα φωτογραφίες. Ότι έβλεπα και είχε σχέση με τη θάλασσα το φωτογράφιζα»
«Δεν μπορούσα να παρουσιάσω μία φωτογραφία δέκα άτομα πλήρωμα και να μην ξέρω ποιος είναι ποιος» μας λέει ο κ. Μυριδάκης και συνεχίζει τονίζοντας πως «αυτό είναι και η επιτυχία του βιβλίου, ξέρουμε ποιοι είναι, χρονολογίες και σε ποιο μέρος είναι. Ήταν πολύ δύσκολο να βρω τα στοιχεία και για αυτό το λόγο εξαρχής είπα ένα μεγάλο ευχαριστώ στις οικογένειες των ψαράδων που με βοήθησαν. Είμαι σίγουρος πως όποιος διαβάσει το βιβλιαράκι θα επιθυμήσει να πάει και αυτός στο αλιευτικό λιμάνι, να μπει σε μία βάρκα, να πιάσει ένα παραγάδι και θα του κινήσει το ενδιαφέρον να μάθει την ιστορία του τόπου του παππού, του μπαμπά, του θείου του. Το 70% των ατόμων που είναι πλήρωμα στα καΐκια, είναι από τη Σούδα και από τα Μετόχια. Τα παιδιά τους είναι εδώ ακόμα και ένα μικρό ποσοστό ακολουθεί το επάγγελμα του αλιέα. Αυτό ήταν το ερέθισμα, κάτι να αφήσουμε για την ιστορία των Σουδιανών αλιέων».
Στην τράτα
Όπως μας ανέφερε ο ίδιος από το 1954 άρχισε να πηγαίνει στην τράτα για να επιβιώσει για τον λόγο αυτό ξέρει από πρώτο χέρι τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι αλιείς προκειμένου να φέρουν σε πέρας την κάθε ημέρα. «Περιμέναμε μία καλή ψαριά για να πάμε να ξεχρεώσουμε τον μπακάλη. Όλοι είχαμε τεφτεράκι” ανέφερε χαρακτηριστικά».
Το φωτογραφικό υλικό
Στο βιβλίο υπάρχουν περίπου 37 φωτογραφίες, το γενικό φωτογραφικό υλικό ωστόσο που έχει στην διάθεσή του ο κ. Μυριδάκης είναι περίπου 33.000 φωτογραφίες! Περίπου 1.300 με 1.500 φωτογραφίες αφορούν τους αλιείς, τα καΐκια τους κτλ, τις όποιες μάλιστα έχει χωρίσει και σε δύο κατηγορίες. Τους παλιούς ψαράδες και τους καινούργιους.
Παιδιά στο Λύκειο Σούδας, βλέποντας τις φωτογραφίες, αναγνωρίζουν συγγενείς τους και αυτό είναι κάτι που δεν αφήνει ασυγκίνητο τον κ. Μυριδάκη. «για εμένα είναι μια ηθική ικανοποίηση και βλέπω και την ικανοποίηση των παιδιών όταν για παράδειγμα αναγνωρίσουν τον παππού τους σε κάποια φωτογραφία. Μου είχε κάνει εντύπωση ένα παιδί, του οποίου ο παππούς του είχε παραγάδια και γράφει η φωτογραφία του από κάτω «όποιος θέλει να γεράσει, παραγάδια να αγοράσει» και με ρώτησε το παιδί «γιατί το γράφετε αυτό;» του απάντησα πως είναι τόσο δύσκολη η δουλειά του παραγαδιάρη για αυτό το λόγο»
Οι ψαράδες της Σούδας
Σύμφωνα με τον κ. Μυριδάκη οι ψαράδες της Σούδας δραστηριοποιήθηκαν περισσότερο με τον ερχομό των Μικρασιατών το 1922. Όπως μας ανέφερε «αυτοί (σ.σ. οι Μικρασιάτες) έμαθαν πάρα πολλά πράγματα στους ντόπιους ψαράδες. Για να επιβιώσουν μόλις ήρθαν το 1922 άρχισαν να πηγαίνουν στα ψάρια. Είχαν πάρει και πλήρωμα κάποιους Σουδιανούς, όπως ήταν ο καπετάν Κληκλής που έγινε ένας από τους καλύτερους καπετάνιους. Ο καπετάν Μόσχος, ο καπετάν Μανώλης Μυριδές, ο καπετάν Βλαντός, ο καπετάν Σαρρής αυτοί μαζί με τους πρόσφυγες δημιούργησαν ένα καλό αλιευτικό στόλο, με δικά τους καΐκια αυτοί, στην Σούδα».
«Υπήρχε μία μερίδα αλιέων που για να κινηθεί το γρι – γρι ήταν «λαμπαδόροι» και αυτό υπάρχει και σε φωτογραφικό υλικό» αναφέρει ο κ. Μυριδάκης και συνεχίζει λέγοντας πως «θυμάμαι τον “λαμπαδόρο” Κισσανάκη, τον Πισσαδάκη, τον Κασαπάκη, και αρκετούς ακόμα».
Σχετικά με τις αναφορές ονομάτων καπετάνιων ο κ. Μυριδάκης αναφέρει πως «δεν αναφέρουμε κανέναν καπετάνιο που είναι εν ζωή, θέλω να το ξεκαθαρίσω αυτό για να μην δημιουργηθούν παρεξηγήσεις. Όλοι οι καπετάνιοι που αναφέρουμε έχουν αποβιώσει».
