Επαγγελματίες οδηγοί αφηγούνται
Έχουν γράψει αμέτρητα χιλιόμετρα στους δρόμους, οδηγώντας μέρα – νύχτα προκειμένου να εξυπηρετήσουν, ταξιδιώτες, να μεταφέρουν εμπορεύματα ή να δώσουν λύσεις σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης και κακοκαιρίας. Ο λόγος για επαγγελματίες οδηγούς που έχουν δει κι έχουν ζήσει πολλά βρισκόμενοι πίσω από το τιμόνι. Οι “διαδρομές” συνάντησαν έμπειρους επαγγελματίες οδηγούς λεωφορείων, ταξί αλλά και εκχιονιστικών μηχανημάτων και μίλησαν μαζί τους για τις ιδιαιτερότητες της δουλειάς τους αλλά και περιστατικά που έχουν χαραχθεί ανεξίτηλα στη μνήμη τους.
“Ο ταξιτζής πρέπει να είναι διαβασμένος!”
Από το 1992 οδηγός ταξί ο Μιχάλης Φωτάκης. Ο ίδιος έκανε διάφορες δουλειές, γύψινα, οικοδομές, σερβιτόρος, αλλά τον “παρέσυρε” ο αδελφός του στη θέση μπροστά στο τιμόνι.
«Ξεκίνησα ως οδηγός και από τη στιγμή που το επάγγελμα μου άρεσε πήραμε μαζί με τον αδελφό μου μια άδεια ταξί» αφηγείται ο συνομιλητής μας. Το πρώτο του δρομολόγιο ήταν τοπικό, από την πλατεία Δικαστηρίων σε μια γειτονιά. «Μεγαλωμένος στα Χανιά ήξερα δρόμους και περιοχές. GPS δεν υπήρχαν, ένα χάρτη είχαμε και βέβαια τον ασύρματο με τον οποίο επικοινωνούσαμε με το κέντρο για περισσότερες πληροφορίες» αναφέρει.
Σε ένα νησί κατεξοχήν τουριστικό πως τα καταφέρνετε με τους επισκέπτες, ρωτάμε; «Ξέρω Αγγλικά, αλλά όταν έχω να κάνω μια περιηγητική διαδρομή να πάω π.χ. κάποιον στο Θέρισο είμαι διαβασμένος και κατατοπισμένος. Γιατί μας ρωτάνε για το Βενιζέλο, αν δούμε ένα μοναστήρι πότε κατασκευάστηκε, για ιστορικά γεγονότα που συνέβησαν εκεί. Επομένως αν είσαι καλός επαγγελματίας και ξένες γλώσσες θα μάθεις και πληροφορίες θα του παρέχεις και τα πάντα από το πού θα φάνε μέχρι πού θα πάνε μπάνιο, και πρέπει να τους κατατοπίσεις σωστά ώστε να σε προτιμήσουν ξανά», τονίζει.
Για τον ίδιο το επάγγελμα του αυτοκινητιστή είναι λειτούργημα. «Πρέπει να εξυπηρετήσεις τους ηλικιωμένους να τους πας στο χωριό τους που ο δρόμος μπορεί να μην είναι και στην καλύτερη κατάσταση. Μου έχει τύχει να πάω στα Παλαιά Ρούματα να έχει χιονίσει και μετά από το Κακόπετρο να είναι δύσκολη η κατάσταση. Μου είπε ο πελάτης να τον αφήσω μετά το Κακόπετρο αλλά είπα θα πάω. Το αυτοκίνητο μου τότε είχε μπροστινή κίνηση, δεν είχαμε αλυσίδες και αργά-αργά τα καταφέραμε και φτάσαμε μέχρι τα Παλαιά Ρούματα!» αφηγείται. Του αναφερόμαστε στους κινδύνους για τους επαγγελματίες οδηγούς. «Θα έλεγα ότι οι περισσότεροι είναι τη νύχτα. Εκεί θα αντιμετωπίσεις και το μεθυσμένο οδηγό που έρχεται από απέναντι και έχει πιει, ή δεν τηρεί τον ΚΟΚ ή δεν έχει φώτα αλλά και τον πελάτη που δεν ξέρεις τι ρόλο παίζει, ειδικά αν θέλει να σε πάει σε απομακρυσμένο σημείο. Ευτυχώς ποτέ δεν είχα κάποιο κακό συμβάν και μεθυσμένο πελάτη να έπαιρνα πάντα ζητούσα να υπάρχει και συνοδός», δηλώνει.
ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΚΑΙ ΜΝΗΜΕΣ
Τον καλούμε να βρει ομοιότητες και διαφορές του επαγγέλματος όταν ξεκινούσε τη δουλειά και σήμερα. «Είναι τεράστιες, να φανταστείς ότι στην πλατεία 1866 τότε τα ταξί δεν ήταν στη σειρά έμπαιναν με το “πλάι”, και έπρεπε να έχεις το χέρι σου στη μίζα όταν έφευγε ο πρώτος να προλάβεις να πάρεις τη θέση του γιατί αν έμενες πίσω μπορεί να μην έπαιρνες κούρσα! Αυτό έφερνε τσακωμούς και αντιπαραθέσεις και εμείς το αλλάξαμε όταν μπήκαμε τότε στο επάγγελμα. Επίσης είχαμε τότε τους ασυρμάτους, γίνονταν οχλαγωγία και παρεξηγήσεις με τις κοπέλες στο κέντρο που έστελναν το Α΄ και όχι το Β΄ ταξί στο τάδε σημείο. Έτσι με το να ξεκινήσουν τα συστήματα τηλεματικής ήμασταν από τα πρώτα ραδιοταξί το “Ερμής” που τα υιοθετήσαμε και πάει πολύ καλά. Πλέον ο πελάτης μπορεί να επιλέξει ταξί όπως το θέλει. Πολυτελείας, με μεγάλο “πορτ μπαγκάζ”, με χώρο για pet, αν θέλει εκδρομή, αν θέλει VIP. Μπορούμε να εξυπηρετήσουμε κάθε επιθυμία ως ραδιοταξί».
Και η δουλειά του ταξιτζή έχει τις θυσίες της. «Έχω κάνει Πάσχα και Χριστούγεννα στο ταξί και χαρακτηριστικά θυμάμαι μια παραμονή Πρωτοχρονιάς που είχα πάρει ένα αγώι για τις Στέρνες και έλεγα ότι θα προλάβω να κάνω αλλαγή χρόνου στο σπίτι μου. Δεν ήξερε ο πελάτης που ήταν το σπίτι που έπρεπε να πάει, ψάχναμε γύρω – γύρω, ρωτούσαμε, περνούσε η ώρα και καταλάβαμε ότι άλλαξε ο χρόνος όταν άρχισαν να πέφτουν μπαλωθιές. Επίσης ένα Πάσχα νήστευα αλλά δεν πρόλαβα να κοινωνήσω και το Μ. Σάββατο άκουγα στο “Ράδιο Μαρτυρία” τη λειτουργία από την Τριμάρτυρη και μόλις άρχισε η θεία κοινωνία άφησα το ταξί στην πλατεία 1866 και έτρεξα στην εκκλησία για να προλάβω να κοινωνήσω και να ξαναγυρίσω μετά!».
ΕΠΩΝΥΜΟΙ
Πολλοί οι άνθρωποι που έχει μεταφέρει όλα αυτά τα χρόνια ανάμεσά τους πολιτικοί, διπλωμάτες, μεγιστάνες. Ζητάμε από τον κ. Φωτάκη να θυμηθεί ιστορίες… «Πήγαινα τον πρεσβευτή του Ισραήλ στο αεροδρόμιο, μπροστά ασφάλεια, πίσω αστυνομικό όχημα, εμείς στη μέση. Δεν είχαμε πολλές κουβέντες, αλλά φτάνοντας στο Αρώνι από το απέναντι ρεύμα ένας άλλος οδηγός πάτησε απότομα φρένο και “σκλήριξαν” τα λάστιχά του. Ακούω θόρυβο πίσω και βλέπω τον πρέσβη να έχει πέσει κάτω από τα καθίσματα γιατί είχε φοβηθεί. Είδα και έπαθα να τον καθησυχάσω ότι δεν ήταν κάτι. Επίσης όταν έγινε η Μεγάλη Σύνοδος στην Ο.Α.Κ. μου είχαν αναθέσει να πάρω τον Πατριάρχη τον Βαρθολομαίο από το αεροδρόμιο γιατί είχα το πιο καινούργιο αυτοκίνητο και να τον μεταφέρω στο Κολυμβάρι. Μπήκα στο αεροδρόμιο αλλά ο Βαρθολομαίος μπήκε σε ένα θωρακισμένο αυτοκίνητο το οποίο πήγαινε πίσω μου για λόγους ασφαλείας γιατί είχε ακουστεί ότι ο πατριάρχης θα μεταφέρεται με ταξί. Γίνονται αυτά όταν πρόκειται για επισήμους.
Έπειτα είχα παραλάβει ένα επιχειρηματία από ιδιωτικό τζετ τον έψαξα στο google και βρήκα ότι είχε εταιρεία με κεφάλαια 4 δισ.!».
Στιγμιότυπα με δάκρυα, τρέλα και… αλκοόλ
Οι Προκόπης Τωμαδάκης, Δημήτρης Παπαμιχελάκης και Σήφης Κατσούλης, μετράνε δεκαετίες ολόκληρες πίσω από το τιμόνι τουριστικών λεωφορείων. Η δουλειά τους είναι ιδιαίτερη καθώς, όπως μας είπαν, πέρα από την οδήγηση η επαφή με τον κόσμο απαιτεί και επικοινωνιακά χαρίσματα. Οι “διαδρομές” συνάντησαν τους τρεις συναδέλφους την περασμένη Τετάρτη και τους ζητήσαμε να μοιραστούν μαζί μας μερικές από τις εμπειρίες και τα περιστατικά που τους έχουν τύχει στην επαγγελματική τους πορεία.
ΣΤΙΓΜΕΣ ΧΑΡΑΣ ΚΑΙ… ΤΡΕΛΑΣ
«Η δουλειά του οδηγού κρύβει πολλές εκπλήξεις. Από το να έρθεις σε αντιπαράθεση με κάποιον άλλον οδηγό και να ανταλλάξεις λίγα… γαλλικά μέχρι και επικίνδυνες στιγμές αλλά και πολλά όμορφα στιγμιότυπα που σού χαρίζει η ζωή στον δρόμο και η συναναστροφή με πολλούς ανθρώπους», σημείωσε ο Δημήτρης Παπαμιχελάκης ιδιοκτήτης και οδηγός τουριστικών λεωφορείων για δεκαετίες.
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια και την καθημερινή επαφή με ταξιδιώτες, δεν είναι λίγες οι φορές που οι οδηγοί γίνονται ένα με την παρέα των πελατών καθώς η σχέση οδηγού με επιβάτη βασίζεται στην εμπιστοσύνη.
«Τα ευχάριστα στιγμιότυπα είναι πολύ περισσότερα από τα αρνητικά. Για παράδειγμα επί 23 χρόνια μετέφερα τις αποστολές του Ορειβατικού κι έχω να θυμάμαι πολύ όμορφες στιγμές. Ωστόσο, δεν έχουν λείψει και οι άσχημες εμπειρίες», ανέφερε συνεχίζοντας ο κ. Δημήτρης και μας διηγήθηκε μια ιστορία καθημερινής… τρέλας από αυτές που σίγουρα έχουν ζήσει πολλοί επαγγελματίες οδηγοί: «Θυμάμαι είχα κατέβει για δουλειά στο “Ξενία”. Φεύγοντας από εκεί ανέβαινα τη Μεταξάκη και χωρούσε ίσα – ίσα το λεωφορείο. Κάποια στιγμή εμφανίζεται ένα ΙΧ και μού κλείνει τον δρόμο. Κατεβαίνει κάτω ο οδηγός και άρχισε να με βρίζει και να με απειλεί, γιατί θεωρούσε ότι ο δρόμους του… ανήκει. Εγώ έχοντας κόσμο μέσα δεν αντέδρασα. Εκείνος όμως συνέχισε. Μπήκε μετά στο αυτοκίνητο και άρχισε να με καταδιώκει!», ανέφερε ο κ. Δημήτρης υπογραμμίζοντας πάντως ότι στη ζυγαριά της μακρόχρονης παρουσίας του στο τιμόνι οι όμορφες στιγμές βαραίνουν περισσότερο.
ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΗ… MADE IN USA
Ο Προκόπης Τωμαδάκης μπήκε στο επάγγελμα αρχές της δεκαετίας του ’80, πριν ακόμα συντελεστεί η τουριστική “έκρηξη” στο νησί: «Τότε θυμάμαι σε κάθε αναχώρηση που είχαμε συνέβαιναν ένα – δύο περιστατικά με γυναίκες – επιβάτισσες που έκλαιγαν γιατί άφηναν πίσω κάποιον ντόπιο που είχαν γνωρίσει κι είχαν ερωτευτεί. Τώρα πια δεν υπάρχει αυτό», τόνισε, ξεδιπλώνοντας το δικό του άλμπουμ των αναμνήσεων.
Στα πολλά χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι τουριστικών λεωφορείων έχει να θυμάται και κάποια ζόρικα
περιστατικά, όπως εκείνο με μια Αμερικανίδα στρατιωτικό που προκάλεσε μεγάλη αναστάτωση λόγω κατανάλωσης αλκοόλ:
«Θυμάμαι είχε έρθει ένα αεροπλανοφόρο και μια γυναίκα στρατιωτικός, γύρω στα 25, είχε μεθύσει πολύ άσχημα. Φώναζε, έβριζε, έφτυνε, χτυπιόταν και δεν συνεργάζονταν καθόλου. Τότε λοιπόν την έπιασαν 4, ένας από κάθε χέρι και πόδι, και την ακινητοποίησαν μέσα στο αμάξι. Θυμάμαι χαρακτηριστικά ότι όταν φτάσαμε στη βάση, την περίμεναν με ένα αμαξίδιο και μόλις την κατέβασαν της έκαναν μια ένεση και την πήραν μέσα».
ΔΕΝ ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΕ ΟΥΤΕ ΤΗ ΒΑΛΙΤΣΑ ΤΗΣ
Το γεγονός ότι τα τουριστικά λεωφορεία μεταφέρουν κόσμο και πολύ διαφορετικούς ανθρώπους μεταξύ τους, αρκεί για να γεννήσει ευτράπελες ιστορίες. Μια τέτοια είχε να θυμηθεί κι ο Σήφης, ο νεότερος της παρέας των οδηγών. «Είμαι αγχώδης άνθρωπος και θέλω να είμαι συνεπής στη δουλειά μου και στις ώρες που πρέπει να παραλαμβάνω και να μεταφέρω τους επιβάτες. Θυμάμαι, λοιπόν, μια φορά που πήρα κάποιους ξένους από το αεροδρόμιο με προορισμό τον Πλατανιά, ήταν ανάμεσά τους και μια γυναίκα η οποία ήταν μεθυσμένη.
Μόλις φτάσαμε στον προορισμό μας εκείνη δεν μπορούσε να ξεχωρίσει ούτε τη βαλίτσα της κι έψαχνε των άλλων! Ευτυχώς επειδή είχα καταλάβει από την αρχή ότι κάτι δεν πήγαινε καλά, είχα σημαδέψει τα πράγματά της και της έδωσα τη βαλίτσα της», ανέφερε ο Σήφης.
Από χωματόδρομους έως… επίταξη για μεταφορά γιατρού
Τριάντα έξι χρόνια οδηγός ταξί και άλλα 10 εργαζόμενος σε λεωφορεία ο κ. Ευτύχης Κασσελάκης έχει πολλές αναμνήσεις και ιστορίες να διηγηθεί. Και κάποιες πραγματικά ξεχωρίζουν.
Στα λεωφορεία ήταν εισπράκτορας το 1963 και οδηγός από το 1964 έως το 1973.
«Στην αρχή εργάστηκα στο ΚΤΕΛ ως εισπράκτορας, το 1963. Εκεί, έμεινα έξι μήνες. Το 1964 επανήλθα με επιμονή ενός ξαδέλφου μου, έβγαλα άδεια οδηγού. Την εποχή εκείνη τα λεωφορεία χωρούσαν 24 επιβάτες. Εκείνα τα χρόνια είχαμε καλή συνεργασία με τα χωριά, με τον κόσμο. Οπου πηγαίναμε, μας αγκάλιαζαν. Μας είχαν ανάγκη. Δεν υπήρχαν αυτοκίνητα να εξυπηρετηθούν σε όλα τα χωριά. Τότε και μέχρι το 1970 το τέρμα ήταν στα Τεμένια. Στα Τεμένια, στους Λάκκους, στον Σέμπρωνα, στη Σούγια, στην Παλαιόχωρα, έμεναν τα λεωφορεία. Η κίνηση ήταν μικρή. Τα λεωφορεία προς Σφακιά αναχωρούσαν ανατολικά από την Αγορά, τα δρομολόγια προς Αποκόρωνα ξεκινούσαν από τη Μίνωος, τα προς το Σέλινο απέναντι από τη Δημαρχία, τα προς το Κίσσαμο από την πλατεία 1866. Είχαν διάφορες στάσεις αναχώρησης και επιστροφής. Και υπήρχε μια ανεξάρτητη γραμμή Χανιά – Ηράκλειο».
«Ήταν αυτοκίνητα παλαιάς τεχνολογίας. Ξεκινούσαμε από εδώ να πάμε στη Σούγια.
Η διαδρομή ήταν, τότε, τρεις ώρες. Ηταν χωματόδρομος από τον Σκινέ και μέσα. Και σε κάθε δρομολόγιο (που αναχωρούσε στις 10 το πρωί από τα Χανιά) είχαμε καθορίσει στάση στον Σέμπρωνα μία ώρα για φαγητό! Αυτό ήταν μόνιμο και κράτησε μέχρι το 1975».
Στα ταξί ήταν από το 1973 έως το 2009, οπότε βγήκε στη σύνταξη.
Θυμάται ότι το πρώτο… περίεργο που του έτυχε ήταν όταν μετέφερε έναν Ελληνοαμερικάνο τον οποίο πήρε με τη γυναίκα του για να τον μεταφέρει σε πανσιόν στην οδό Ακρωτηρίου.
«Οταν περνούσαμε από την Αγορά, έβγαλε τσιγάρο να καπνίσει. Του λέω: “Συγγνώμη, το τσιγάρο απαγορεύεται”. Του είπα να μην ανάψει τσιγάρο αλλά αυτός άναψε. Του λέω: “Τι να σας πω τώρα”. Και μου απαντά επί λέξει: “Κάνε μόκο να μη σε τουλουπανιάσω να σε βάλω στην τσέπη μου”. Εγώ δεν του μίλησα άσχημα αλλά θεώρησα καλό να τον πάω στην Τροχαία. Πάω στην Τροχαία και λέω: “Αδυνατώ να τον μεταφέρω” και αναγκάστηκε ο διοικητής της Τροχαίας και κάλεσε άλλο ταξί».
«Ένα άλλο περιστατικό σημειώθηκε κοντά στον Κλαδισό. Ηταν 5.30 το πρωί και μου έκαναν σήμα οι τροχονόμοι, με σταματάνε.
Μου λένε: “Πάρτε τον κύριο να τον πάτε στο Νοσοκομείο”. Ρωτάω: “Είναι τραυματίας;”. Μου απαντούν: “Οχι, δεν είναι τραυματίας, είναι γιατρός”. Και μου λέει ένας χωροφύλακας ότι τον βρήκαν μεθυσμένο σε αφάνταστο σημείο.
Του λέω: “Γιατρέ, έχετε πιει πολύ κρασί, έχετε τη δυνατότητα να εξετάσετε ανθρώπους;”. Και, τσαντίζεται, κατεβαίνει και φεύγει αφού ρίχνει μια… κλωτσιά στην πόρτα του ταξί».
Δουλειά που δεν πληρώνεται…
«Η δουλειά του χειριστή δεν πληρώνεται! Το λέω ξεκάθαρα αλλά δεν το μετανιώνω γιατί εγώ διάλεξα να το κάνω» μας λέει ο κ. Δημήτρης Μουτσάκης, εκ των χειριστών JCB του Δήμου Πλατανιά.
Από το 1984 χειριστής μηχανημάτων, σε ιδιώτες εργολάβους μέχρι το 2004 και έπειτα με μια προκήρυξη στον Δήμο Μουσούρων αρχικά και έπειτα στο Δήμο Πλατανιά.
Συναντάμε τον συνομιλητή μας λίγο μετά το τέλος των εκχιονισμών στον ορεινό όγκο του Δήμου Πλατανιά, με τον χειριστή να έχει αναλάβει το δημοτικό και το αγροτικό δίκτυο.
«Φέτος είμαστε καλά σε εκχιονισμούς, θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια που δεν προλάβαινα να αναβαίνω στο βουνό, είχα περάσει και εβδομάδες ολόκληρες πάνω σε ένα μηχάνημα» θυμάται. Όταν δεν έχει χιόνια τότε «δουλεύουμε σε δρόμους που έχουν χαλάσει λόγω των βρoχών, για αποκατάσταση κατολισθήσεων, για να βγάλουμε κλαδιά. Είσαι κάθε μέρα “στην πρίζα”, δεν υπάρχει μέρα που να μην έχεις δουλειά, ούτε ορίζοντας ότι π.χ.. “τότε θα τελειώσω”, γιατί πάντα προκύπτουν θέματα, πάντα υπάρχουν δουλειές. Έχω υπό την ευθύνη μου τη Δ.Ε. Μουσούρων και δεν υπάρχει αντικαταστάτης και αυτό είναι πρόβλημα αλλά συνεργάζομαι πολύ καλά με τους αιρετούς, τον αντιδήμαρχο, τον δήμαρχο και τα αντιμετωπίζουμε».
Τον ρωτάμε για στιγμές που ο ίδιος κινδύνευσε ή βρέθηκε σε δύσκολη θέση. «Δεν θέλω να κάνω και τον σπουδαίο αλλά είναι η εμπειρία που έχεις τόσα χρόνια που σε κάνει πολύ προσεκτικό. Πρέπει να ξέρεις πού φτάνουν οι δυνάμεις σου, δεν “πας μέσα σε όλα”. Ήθελαν στους τελευταίους εκχιονισμούς να στείλουν νέους χειριστές εδώ στην περιοχή, εγώ τους είπα αφήστε το καλύτερα γιατί οι τόποι είναι κακοί. Βέβαια η δουλειά είναι δουλειά. Όταν ο άλλος είναι κτηνοτρόφος και θέλει να πάει στο ποιμνιοστάσιο να ταΐσει, κρέμεται από εσένα και πρέπει να τον βοηθήσεις να κάνεις τα αδύνατα – δυνατά. Επίσης υπάρχουν άνθρωποι ηλικιωμένοι που πρέπει να έχουν πρόσβαση να μην μείνουν αποκλεισμένοι. Θα κερδίσεις κάτι από αυτό; Όχι, ούτε χρήματα, ούτε βραβεία, θα σε δει όμως ο κτηνοτρόφος ή ο ηλικιωμένος στην πόλη, θα σε χαιρετήσει, θα σου πει μια καλημέρα…» απαντάει.
Έχοντας εργαστεί και στον ιδιωτικό και στο δημόσιο τομέα ο κ. Μουτσάκης λέει πως «οι ώρες στο δημόσιο είναι λιγότερες αλλά και ο μισθός μικρότερος. Και τα ένσημα τα δικά μας δεν είναι βαρέα – ανθυγιεινά. Αν ήμουν στον ιδιώτη θα μπορούσα να βγω στη σύνταξη στα 62, τώρα πάω στα 67 και αν…».
«Ο εκχιονισμός δεν είναι εύκολος!»
«Από μικρός μου άρεσαν τα μηχανήματα, οι χωματουργικές εργασίες και έτσι το έκανα επάγγελμα» μας λέει ο κ. Μανώλης Μπιτσάκης που ξεκίνησε να εργάζεται από το 1993 σε ιδιώτη εργολάβο, έπειτα πήρε δικό του μηχάνημα και από το 2009 προσλήφθηκε για το τεχνικό τμήμα της Π.Ε. Χανίων.
Τον συναντήσαμε στον Σέμπρωνα στις πρόσφατες χιονοπτώσεις, μαζί με τους συναδέλφους του να εργάζονται ώστε ο κεντρικός δρόμος να μείνει ανοικτός. «Δίνουμε μεγάλη έμφαση στην ασφάλεια, αλυσίδες, έλεγχος των μηχανημάτων και συνοδεία πάντα που δεν έχουν όλοι οι εργολάβοι, γιατί η πιο δύσκολη δουλειά είναι ο εκχιονισμός. Είναι ώρες και φορές που η ομίχλη είναι τόσο έντονη που δεν βλέπεις ούτε στο ένα μέτρο ή άλλες πάλι που το χιόνι πέφτει τόσο πυκνό που δεν προλαβαίνει να το καθαρίσει ο υαλοκαθαριστήρας! Και να σκεφτείτε πως τον δρόμο Αλικιανός – Σέμπρωνας – Πέτρα Σελί τον ξέρω τόσο καλά που είναι σαν να τον έχω καταγεγραμμένο στον εγκέφαλό μου, ξέρω κάθε στροφή, και κάθε σημείο του. Αλλά η κακοκαιρία είναι κακοκαιρία… Βέβαια παλαιότερα ήταν πιο δύσκολα τα πράγματα. Θυμάμαι να δουλεύουμε στο Λάκκοι – Ομαλός, με τον δρόμο τότε να είναι πιο στενός, να μην έχει γίνει διαπλάτυνση και να γλιστράει το οδόστρωμα» τονίζει.
Ένα από τα πολλά περιστατικά που έχει ζήσει ο κ. Μπιτσάκης έχει να κάνει με έναν πολίτη που έπρεπε να κάνει αιμοκάθαρση. «Ο άνθρωπος αυτός ζούσε στο Αν. Σέλινο και έπρεπε τρεις φορές την εβδομάδα να πηγαίνει στα Χανιά. Όταν χιόνιζε και έκλειναν οι δρόμοι τι θα έκανε; Ήμασταν πάντα ειδοποιημένοι και φροντίζαμε ώστε ο δρόμος να είναι ανοικτός και όταν πήγαινε και όταν γύριζε. Πραγματικά κάναμε ότι μπορούσαμε, ότι ήταν δυνατόν. Ήταν η πρώτη προτεραιότητα μας, από τις 6:30 το πρωί ξεκινούσαμε. Και ο κόσμος πιστεύω εκτιμά τη δουλειά μας! Και μόνο που βλέπει τα μηχανήματα αραγμένα να είναι έτοιμα να επιχειρήσουν νιώθει μια ασφάλεια. Και μας το λένε ξεκάθαρα “νιώθουμε ασφάλεια μαζί σας γιατί ξέρουμε ότι ο δρόμος δεν θα κλείσει, δεν φοβόμαστε ότι θα αποκλειστούμε”. Υπάρχουν βέβαια και αυτοί που δεν συναισθάνονται τίποτα. Που καθαρίζουμε το δρόμο και μας προσπερνούν -δεν έχουν την υπομονή να καθίσουν λίγο πίσω- και μερικά χιλιόμετρα μετά τους βρίσκουμε μέσα στα χιόνια, να έχουν διπλώσει στη μέση του δρόμου…», θυμάται.
Ο προϊστάμενος του τμήματος κ. Γιώργος Μαλανδράκης συμπληρώνει πως τις ημέρες της κακοκαιρίας το Τμήμα είναι σε συνεχή επικοινωνία με τους πολίτες ώστε να επέμβει όποτε χρειαστεί!
«Ακόμα και παραμονή πρωτοχρονιάς, ημέρα Χριστουγέννων και πέρυσι και πρόπερσι δουλεύαμε όλη την ημέρα. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε διαφορετικά! Αν το έχει αποδεχθεί η οικογένεια; Θεωρεί πως κάνουμε κάτι καλό για το κοινωνικό σύνολο και το αποδέχεται! Έχουμε πολύ καλή σχέση όλοι οι συνάδελφοι στο τμήμα» αναφέρει ο κ. Μπιτσάκης.
Το καλοκαίρι τα μηχανήματα πραγματοποιούν τεχνικές εργασίες στο οδικό δίκτυο της Περιφέρειας. «Σε σύγκριση με τους εκχιονισμούς είναι εύκολη δουλειά, έχει μόνο πολλή σκόνη και οι πολίτες δυσανασχετούν γιατί θα πρέπει να κόψουμε για λίγο την κυκλοφορία, αυτά γίνονται» αναφέρει ο χειριστής.
Η συμβουλή του κ. Μπιτσάκη σε ένα νέο παιδί που θέλει να ασχοληθεί με το επάγγελμα είναι «να το κάνει αν του αρέσει. Προσωπικά το θεωρώ καλό επάγγελμα, έχεις τις ζέστες το καλοκαίρια, τα κρύα το χειμώνα αλλά σε σύγκριση με το παρελθόν η κατάσταση είναι καλύτερη, όλα τα μηχανήματα έχουν air condition και τώρα είσαι… άνετος! Το να χειριστείς ένα “γκρέιντερ” δεν είναι εύκολο πράγμα. Πρέπει να έχεις τα μάτια σου 14, να προσέχεις και τον άλλο οδηγό, που πάει το “μαχαίρι” σου, που πάνε οι τροχοί… Δεν μπορείς να το κάνεις χαλάρα! Μας έχει συμβεί να σπάει το “μαχαίρι” του “γκρέιντερ” και να πρέπει να το αντικαταστήσεις μέσα στα χιόνια».
