Ιστορίες βγαλμένες από τα χαλάσματα

Τα ξημερώματα της Δευτέρας η Μεχμέτ έχασε τρία παιδιά και τον σύζυγό της. Στην επαρχία της Μαλάτια, η Μπέιζα αγωνιούσε μέχρι χθες βράδυ για την τύχη των γονιών της. Στο Χατάι, η Ελίφ έχασε γονείς, αδέρφια, παιδιά και σύζυγο.
Το κοριτσάκι που γεννήθηκε στην Τζαντάιρις, δεν θα γνωρίσει ποτέ τη μητέρα που το έφερε στον κόσμο μέσα στα συντρίμμια που άφησε πίσω του ο σεισμός. Θα βλέπει για πάντα όμως το βίντεο με τον διασώστη να το μεταφέρει με αγωνία στο ασθενοφόρο.
Στα σύνορα της Τουρκίας με τη Συρία γράφτηκαν ιστορίες που διαβάζονται με πόνο ψυχής.
Μέσα σε αυτά τα συντρίμμια, χάθηκαν φίλοι και οικογένειες, θάφτηκαν όνειρα κι έμειναν έρωτες ανεκπλήρωτοι.
Ανθρώπου νους, δεν μπορεί να χωρέσει τέτοια τραγωδία, καθώς σε κάθε ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων, έχουμε κι έναν ακόμη νεκρό να προστίθεται στη λίστα.
Ένα πράγμα μπορούμε μόνο να κάνουμε απέναντι σε αυτούς που έμειναν πίσω να μιλούν για τις ζωές που χάθηκαν. Με κάθε τρόπο που μπορεί κανείς, να σταθούμε δίπλα τους. Δείχνοντας την ανθρωπιά και την αλληλεγγύη μας.
Χρόνος ν’ αναρωτηθούμε γιατί συνέβη τέτοιο κακό δεν υπάρχει.
Άλλωστε μας έχει προϊδεάσει ο Καζαντζάκης για αυτά που μπορεί να συναντήσουμε στον κόσμο τούτο: «Θεός δεν είναι; Ό,τι του καπνίσει κάνει. Αν δεν μπορούσε να κάμει αδικίες, τι παντοδύναμος θα ’ταν;»