Ιστορίες ξενιτιάς- Μνήμες από Χανιώτες που μετανάστευσαν ( podcast )

» Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μετανάστευσης

 

Μνήμες και ιστορίες από Χανιώτες που μετανάστευσαν τη δεκαετία του 1950 προσδοκώντας μια καλύτερη τύχη σε χώρες του εξωτερικού “ξετυλίγει” με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Μετανάστευσης ο Αντώνης Πλυμάκης, “ψυχή” του ταξιδιωτικού πρακτορείου “Πλυμάκης”, ένα από τα παλαιότερα πρακτορεία της πόλης.
Ιστορίες που υπογραμμίζουν τη σημερινή δεινή πραγματικότητα λόγω των εντεινόμενων μεταναστευτικών ροών.
Άλλωστε σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία, η μετανάστευση ήταν μια έκφραση της θέλησης του ανθρώπου να ξεπεράσει τις αντιξοότητες και να ζήσει μια καλύτερη ζωή.

Μέσω του συνομιλητή μας, γυρνάμε πίσω στο χρόνο, στην δεκαετία του 1950, στα Χανιά.

Ακούστε το podcast εδώ:

« Ήμουν 15 χρονών και βοηθούσα τον πατέρα μου στο Πρακτορείο Μεταναστεύσεως. Ηταν το πρώτο γραφείο που έγινε στην Κρήτη, μετά τον πόλεμο ως τουριστικό, ταξιδιωτικό και μεταναστευτικό.
Θυμάμαι που ερχόταν ο κόσμος- κυρίως από αγροτικές περιοχές- που είχαν εξουθενωθεί μετά από τον εμφύλιο πόλεμο και έτσι άρχισε μετά το 1950 η μετανάστευση η μεταπολεμική.
Από το 1945 έως το 1975 χιλιάδες είχαν μεταναστεύσει χιλιάδες άνθρωποι στην Αμερική τον κύριο τόπο καταφυγής και μετανάστευσης, κι έπειτα στην Αυστραλία, στον Καναδά, στη Νέα Ζηλανδία, Ν. Αφρική, Βραζιλία κ.α Θυμάμαι λοιπόν που έρχονταν στο γραφείο οι άνθρωποι και ήταν μεγάλες οι διατυπώσεις, π.χ μπορεί να έφτανε και τον έναν χρόνο η συμπλήρωση των απαραίτητων διατυπώσεων, των απαραίτητων εγγράφων ειδικά για την Αμερική».

ΟΙ ΝΥΦΕΣ

« Ενα διάστημα είχε γίνει ένας Νόμος στην Αυστραλία, επειδή είχαν έλλειψη από γυναίκες και αναζητούσαν νύφες. Τότε είχαν έρθει στο γραφείο πολλές κοπέλες και τους είχαμε φτιάξει τα χαρτιά. Έπρεπε όμως μέσα σε δύο μήνες να έχει γίνει ο γάμος για να μην καταστρατηγείται ο Νόμος αλλιώς της απευλάνανε. Θυμάμαι μια περίπτωση που είχε έρθει μια… μεγαλοκοπέλα, δηλαδή δεν ήταν 20 χρονών αλλά μεγαλύτερη. Βέβαια ήταν πολύ ευχάριστη η παρουσία της όταν ερχόταν στο γραφείο. Έφυγε λοιπόν κι αυτή για νύφη στην Αυστραλία. Δεν πέρασαν όμως 4-5 μήνες κι ακούω κάποια να φωνάζει το όνομα μου. Γυρνάω και την βλέπω. Κόντεψα να μην την καταλάβω γιατί νόμιζα ότι λείπει. Την ρωτάω, “δεν έφυγες;”. Ναι, μου απάντησε, κι όπως έφτασα με το πλοίο, με το ίδιο με γύρισε πίσω ο γαμπρός.
Φαίνεται πως είχε στείλει στο γαμπρό παλιές φωτογραφίες, όταν ήταν μικρότερη και αλλαγμένα πιστοποιητικά επίσης με την ημερομηνία γέννησης. Το αντιλήφθηκε όμως ο γαμπρός και δεν του άρεσε».

ΠΑΛΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΡΧΗ…

 

«Θυμάμαι ακόμη έναν Αποκορωνιώτη που ζούσε σε χωριό του Αποκόρωνα, είχε φούρνο, οικογένεια, μια κόρη και ένα μωρό αλλά ήθελε να αλλάξει ζωή και να μεταναστεύσει στην Αυστραλία. Εγώ ήμουν 17 χρονών τότε και του έλεγα “μα, γιατί θες να φύγεις αφού έχεις καλή δουλειά;”. Κι όμως αυτός αποφάσισε να φύγει. Τότε κάνανε έναν μήνα με το πλοίο να φτάσουν στην Αυστραλία γιατί ήταν κλειστό το Σουέζ λόγω πολεμικών γεγονότων.
Πέρασαν 2-3 χρόνια και τότε με συναντάει εδώ σε δρόμο της πόλης και τι μου λέει: “Εσύ ήσουνα κοπέλι και μου λεγες να μην φύγω και δεν σε άκουσα”. Επέστρεψα γιατί δεν τα κατάφερα εκεί, δεν κάναμε για αυτόν τον τόπο. Και το χειρότερο; Στο ταξίδι πέθανε το μωρό και ο πλοίαρχος πέταξε το πτώμα του στη θάλασσα με την διαδικασία που προβλέπονταν στα πλοία αυτά. Και τώρα γύρισα να ξαναρχίσω από την αρχή».

ΣΤΟ ΝΗΣΙ ΤΩΝ “ΔΑΚΡΥΩΝ”

 

«Έπειτα πόσα ανθρώπινα δράματα δεν καταγράφηκαν στο νησί Ellis island, το νησί “των δακρύων” στ’ ανοιχτά του Μανχάταν, όπου υπήρξε ο κύριος σταθμός υποδοχής των μεταναστών που έφταναν στην Αμερική, αναζητώντας μια καλύτερη τύχη… Εκεί παρέμεναν σε καραντίνα μέχρι να κριθούν ότι ήταν υγιείς για να φτάσουν στο αμερικάνικο έδαφος. Πολλοί ήταν εκείνοι τους οποίους επιστρέφανε πίσω στις χώρες τους και τους απευλάνανε γιατί δεν πληρούσανε όλες τις προϋποθέσεις υγείας. Εκεί ήταν η χειρότερη κατάσταση εκείνα τα χρόνια της μετανάστευσης. Φανταστείτε, πως ένοιωθαν σε ξένη χώρα δίχως να γνωρίζουν τη γλώσσα, οι περισσότεροι χωρίς γνώσεις, εξουθενωμένοι από το ταξίδι…. Έπειτα όσοι περνούσανε σε αμερικάνικο έδαφος πολλοί αναγκάζονταν να δουλέψουν στις “μίνες,” δηλαδή σε ορυχεία όπου οι περισσότεροι έχαναν την ζωή τους σε δυστυχήματα… Βέβαια κάποιοι καταφέρανε να ορθοποδήσουν και να έχουν μια καλύτερη ζωή οικονομικά,, φτιάχνοντας και δικές τους δουλειές».