» Ανθρωποι που έκαναν πράξη τα επιχειρηματικά τους όνειρα μιλούν στις “διαδρομές”
Οι μικρές, οικογενειακές επιχειρήσεις είναι οι άνθρωποί τους. Τα όνειρά τους και οι προσδοκίες τους. Οι ελπίδες και ο μόχθος τους. Ένα παραπάνω όταν αυτά τα όνειρα “δραπετεύουν” από τα μεγάλα αστικά κέντρα και προσπαθούν να ριζώσουν στην ενδοχώρα.
Τέτοια, διαφορετικά όνειρα, που κρύβουν από πίσω τους ενδιαφέρουσες ανθρώπινες ιστορίες αναζήτησαν οι “διαδρομές” και παρουσιάζουν σήμερα: Τον Στέλιο που εγκατέλειψε την προοπτική της καριέρας σε μεγάλες πολυεθνικές εταιρείες για να δώσει ζωή στις πατρογονικές καλλιέργειες. Τον Μπάμπη και τον Στέφανο που ονειρεύτηκαν να μετατρέψουν ένα κτήμα στον Αποκόρωνα σε σκηνικό παραμυθιού. Τη Μιράντα που πάντρεψε την αγάπη της για την κεραμική και τη γαστρονομία με τον γενέθλιο τόπο της, τα Σφακιά και τον Ηeinrich και την Adelle από τη Νότια Αφρική, που είδαν το μέλλον τους στην Κίσσαμο και την κρητική κουζίνα.
ΣΤΕΛΙΟΣ ΜΠΑΛΩΜΕΝΑΚΗΣ
Από την Αθήνα στον Μπαπιόλο για το “χρυσάφι” της Κρήτης
Από την πολύβουη πρωτεύουσα στο ησυχαστήριο του Μπαπιόλου και από την εργασία πάνω σε πρότζεκτ βιομηχανικής παραγωγής και πωλήσεων πολυεθνικών εταιρειών στο λιόφυτο. Η ζωή του Στέλιου Μπαλωμενάκη μοιάζει να κινείται έξω από την πεπατημένη και αποδεικνύει ότι τα όνειρα, όταν συνδυάζονται με τη δύναμη της θέλησης, μπορούν να ανατρέψουν τα καθιερωμένα στερεότυπα της εργασιακής και προσωπικής επιτυχίας.
Με καταγωγή από τα Χανιά αλλά μεγαλωμένος στη Νέα Σμύρνη, ο Στέλιος είχε ήδη γράψει πολλά “χιλιόμετρα” ως σχεδιαστής – προγραμματιστής Computer Numerical Control (CNC) μηχανημάτων για τη βιομηχανία, αλλά και ως πωλητής τέτοιων εργαλειομηχανών, πριν πέσει θύμα της οικονομικής κρίσης και αποφασίσει να μετακομίσει στα Χανιά.
Ωστόσο, η ώρα της επιστροφής στην πατρογονική γη και το χωράφι δεν ήρθε αμέσως. Χρειάστηκε να περάσουν ακόμα 10 χρόνια όπου δούλεψε σε μια πολυεθνική ως πωλητής, μέχρι που το 2019 παραιτήθηκε από τη θέση αυτή και αποφάσισε να στραφεί επαγγελματικά στην αξιοποίηση της οικογενειακής περιουσίας που βρίσκεται στον Μπαπιόλο του Δήμου Πλατανιά.
«Η περιουσία περιλάμβανε ελιές, αβοκάντο, σταφύλια και πορτοκάλια. Εγώ βεβαίως άσχετος τελείως. Όμως είχα την υποστήριξη του πατέρα μου -που είχε μεγάλη εμπειρία- και βέβαια των ξάδερφών μου που ξέρανε από αυτά», σημειώνει.
Για περίπου 3 χρόνια ο Στέλιος δούλευε και μάθαινε τα μυστικά της παραγωγής του “χρυσαφιού” της Κρήτης και φέτος αποφάσισε να κάνει ένα ακόμα βήμα εμφιαλώνοντας μια ποσότητα από το προϊόν που παράγει.
«Είδα την παραγωγή, είδα πώς λειτουργεί το εμπορικό κομμάτι και αποφάσισα ότι δεν μου αρέσει να καθορίζουν άλλοι την τιμή του δικού μου προϊόντος. Έτσι πήραμε την απόφαση με τη σύζυγό μου και να εμφιαλώσουμε ένα τμήμα από την παραγωγή ελαιολάδου», αναφέρει, εξηγώντας με ποιο τρόπο γεννήθηκε η “Roussos Olive Oil”, που φέρει το όνομα του προπάππου της οικογενειακής επιχείρησης.
Η παραγωγή ελαιολάδου καλύπτει όλη τη γκάμα των προϊόντων: από εξαιρετικό παρθένο και παρθένο ελαιόλαδο μέχρι βιομηχανικό, ενώ η διάθεση των προϊόντων εκτείνεται από εμφιαλωμένο premium έξτρα παρθένο ελαιόλαδο που προσφέρεται σε ξενοδοχεία και επιλεγμένα καταστήματα μέχρι ποσότητες που δίνονται σε χονδρέμπορους για την εστίαση (HoReCa) αλλά και χύμα.
Ρωτάμε τον Στέλιο αν αισθάνεται δικαιωμένος για την απόφαση ζωής που πήρε να εγκαταλείψει την Αθήνα και το κυνήγι μιας καριέρας στον τομέα των υπηρεσιών, για να επιστρέψει στη γη των προγόνων του: «Η ζωή μου πριν ήταν αυτό που λέμε τακτοποιημένη. Είχα μάθει με μισθούς σταθερούς, με πενθήμερο, με την άδειά μου κ.λπ. Αυτά τα χρόνια που ασχολούμαι με την παραγωγή ελαιολάδου έχω περάσει πολλές δυσκολίες. Το κακό ήταν ότι πήρα την απόφαση μεγάλος σε ηλικία κι έτσι έχασα την ευκαιρία να μπω σε κάποιο πρόγραμμα για νέους αγρότες που θα είχα κάποιες διευκολύνσεις. Από εκεί και πέρα, φέτος που μπήκα και στο εμπόριο, παρά τις “στραβές” που έχουν τύχει, αισθάνομαι ότι ίσως μπορώ να μιλήσω για δικαίωση. Νομίζω ότι είμαστε σε καλό δρόμο», σημειώνει και τονίζει ότι ευκαιρίες να ζήσει κανείς από τον πρωτογενή τομέα υπάρχουν και θα ήταν ακόμα περισσότερες αν υπήρχε συνεταιριστική κουλτούρα και συνείδηση.
Λίγο πριν κλείσουμε την κουβέντα μας τον ρωτάμε ποια είναι τα σχέδιά του για το αύριο: «Οι στόχοι μας είναι να ταξιδέψουν τα προϊόντα μας στο εξωτερικό, να προσφέρουμε μεγαλύτερες ποσότητες σε χονδρέμπορες στην υπόλοιπη Ελλάδα για τις ανάγκες της εστίασης και γιατί όχι, αύριο – μεθαύριο, κι αν οι ποσότητες μας οδηγήσουν σε αυτή την ανάγκη, να κάνουμε το δικό μας εμφιαλωτήριο».
* Περισσότερες πληροφορίες για τη Roussos Olive Oil στην ιστοσελίδα: https://roussosoliveoil.com/
ΜΠΑΜΠΗΣ ΓΑΛΑΝΑΚΗΣ – ΣΤΕΦΑΝΟΣ ΠΑΤΕΡΑΚΗΣ
Επενδύοντας στην παραμυθένια ομορφιά της ενδοχώρας
Τα παραμύθια από αρχαιοτάτων χρόνων ασκούσαν μια ξεχωριστή γοητεία στους ανθρώπους. Ίσως γιατί δίνουν μορφή και έκφραση στα όνειρα τους. Ίσως γιατί ξυπνούν το συναίσθημα και τη μαγεία της στιγμής… «Ένα παραμύθι! Αυτό είναι το “Κτήμα Κάμπος”», μας λέει ο Μπάμπης Γαλανάκης που μαζί με τον Στέφανο Πατεράκη οραματίστηκαν έναν χώρο ξεχωριστό για τη φιλοξενία κοινωνικών εκδηλώσεων (γάμων, βαπτίσεων κ.λπ.). Έναν χώρο που βρίσκεται μέσα σε ένα κατάφυτο από ελιές και πορτοκαλιές κτήμα στο Νιο Χωριό του Δήμου Αποκορώνου κι ο οποίος ξεκίνησε να λειτουργεί πριν από λίγο καιρό.
Με αποκορωνιώτικη καταγωγή κι οι δύο και μετρώντας πολλά χρόνια μεταξύ τους φιλίας, ο Μπάμπης και ο Στέφανος φαντάστηκαν το κτήμα της οικογένειας Γαλανάκη, ως ένα ιδανικό εορταστικό σκηνικό.
«Οταν έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου προσπάθησα να ασχοληθώ με το κτήμα και τα δέντρα και το έκανα για 3 χρόνια. Δεν ήταν όμως κάτι που μπορούσα να το κάνω συστηματικά και τότε πέρασαν απο το μυαλό μου πολλές σκέψεις για το κτήμα», εξηγεί ο Μπάμπης και τονίζει ότι τότε γεννήθηκε και η ιδέα για τον “Κάμπο”. Άλλωστε ο ίδιος ως επαγγελματίας φωτογράφος και βιντεογράφος για πολλά χρόνια γνωρίζει καλά τον χώρο των κοινωνικών εκδηλώσεων, ενώ ο Στέφανος ως εργοδηγός δομικών έργων έχει την απαραίτητη τεχνογνωσία για να δίνει “σάρκα και οστά” σε κατασκευαστικές ιδέες.
Κάπως έτσι τα σχέδια για τη δημιουργία του “Κάμπου” ξεκίνησαν την Άνοιξη του 2020 και το ίδιο καλοκαίρι, η καραντίνα πρόσφερε τον απαραίτητο χρόνο στους δύο συνεταίρους για να ξεκινήσουν τη διαμόρφωση του χώρου. Φιλοσοφία του “Κάμπου” είναι ότι προσφέρει ένα ειδυλλιακό σκηνικό για εκδηλώσεις, χωρίς το κομμάτι του catering το οποίο αναλαμβάνουν οι άνθρωποι που νοικιάζουν τον χώρο.
Ποιες όμως ήταν οι μεγαλύτερες δυσκολίες που αντιμετώπισαν; «Μιλάμε για έναν χώρο μέσα στη φύση. Συνεπώς μπορεί να υπάρχουν βασικές υποδομές, ρεύμα, νερό, δρόμοι κ.λπ. αλλά δεν υπάρχουν οι ευκολίες που έχεις σε ένα αστικό περιβάλλον και πολλά πράγματα χρειάζονται βελτιώσεις», εξηγεί ο Στέφανος και προσθέτει ότι οδηγό για τη δημιουργία του “Κάμπου” αποτέλεσαν ανάλογα εγχειρήματα του εξωτερικού, όπου συνδυάζουν την ομορφιά της φύσης με τη δυνατότητα φιλοξενίας εκδηλώσεων και μια σύγχρονη αισθητική.
Και οι δύο πίστευαν πολύ σε συτήν την επένδυση και στις δυνατότητές της. Πώς όμως αποφασίζει κανείς να επενδύσει σε μια περιοχή μη τουριστική; «Δεν είναι πράγματι τουριστική αλλά είπαμε ότι θα την κάνουμε εμείς, δημιουργώντας έναν τουριστικό προορισμό για γάμους», μας λένε και τονίζουν ότι τέτοιες επενδύσεις στην ενδοχώρα έχουν πολλαπλά οικονομικά οφέλη για την ευρύτερη περιοχή καθώς οι ξένοι επισκέπτες συνδυάζουν την παρουσία τους στην κοινωνική εκδήλωση με διακοπές στην περιοχή.
Το αύριο για τους δύο φίλους περιλαμβάνει πολλές σκέψεις για το “Κτήμα”. Το σημαντικό όμως είναι ότι η μέχρι τώρα ανταπόκριση από τον κόσμο, Έλληνες και ξένους που επιλέγουν τον “Κάμπο” για να γιορτάσουν μια ξεχωριστή στιγμή της ζωής τους, τούς δίνει δύναμη για να συνεχίσουν να επενδύουν στο δικό τους επιχειρηματικό… παραμύθι.
* Περισσότερες πληροφορίες στην ιστοσελίδα:
https://cambosestate.com/
ΜΙΡΑΝΤΑ ΚΑΡΚΑΝΗ
Παντρεύοντας την κεραμική με τη γαστρονομία
Κόντρα στο ρεύμα που θέλει τους νέους να εγκαταλείπουν τα χωριά για να αναζητήσουν μια καλύτερη τύχη στην πόλη, η Μιράντα Καρκάνη, βαθιά μέσα της γνώριζε από μικρή ότι η δική της τύχη είναι συνυφασμένη με τον τόπο της. Γέννημα θρέμμα των Σφακίων κι αφού πρώτα ταξίδεψε στην Αθήνα για σπουδές, επέστρεψε στα Ασκύφου και πριν από λίγους μήνες άνοιξε τη δική της επιχείρηση. Το “Βίσαλο” δεν είναι βέβαια μια συνηθισμένη, τυπική επιχείρηση. Στην πραγματικότητα μοιάζει περισσότερο με ένα σημείο συνάντησης δύο μακραίωνων παραδόσεων: της κεραμικής και της γαστρονομίας. Δύο παραδόσεων που η Μιράντα αγαπά ιδιαίτερα και θέλησε να “παντρέψει”.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή…
«Γεννήθηκα στα Ασκύφου όπου έζησα μέχρι τα 16 μου χρόνια όταν πήγαμε στα Χανιά και τελείωσα στο ΕΠΑΛ τον τομέα Εφαρμοσμένων Τεχνών. Στη συνέχεια πέρασα στο ΤΕΙ στην Αθήνα, στη Σχολή Εσωτερικής Αρχιτεκτονικής, Διακόσμησης και Σχεδιασμού Αντικειμένων. Εκεί έκανα πρώτη φορά κεραμική», σημειώνει η συνομιλήτριά μας ανατρέχοντας στο παρελθόν.
Το “μικρόβιο” της κεραμικής θα οδηγήσει τη Μιράντα -σε μια μακρά περίοδο κατάληψης στη Σχολή της- να επιστρέψει για κάποιους μήνες στα Χανιά και να μαθητεύσει κοντά στον Γιάννη Βλαβογιλάκη στο Καλλιτεχνικό Χωριό “Βερέκυνθος”, ενώ η μαθητεία της συνεχίστηκε στην Αθήνα όταν γύρισε για να τελειώσει τη Σχολή.
Μετά και την πρακτική της η Μιράντα βρέθηκε μπροστά σε ένα σταυροδρόμι: «Τότε ήταν που αποφάσισα ότι δεν μπορώ να κάθομαι 8 ώρες μπροστά σε έναν υπολογιστή και να δουλεύω. Μού αρέσει πολύ αυτό που σπούδασα αλλά δεν με γεμίζει αυτή η διαδικασία. Ήθελα να κάνω κάτι με τα χέρια μου και πήρα την απόφαση να ανοίξω ένα εργαστήρι κεραμικής στο χωριό».
Ένα παλιό καφενείο, κλειστό για χρόνια, έμελλε να στεγάσει το όνειρο της Μιράντας ενώ ταυτόχρονα λόγω του ό,τι ήταν μεγάλο έδωσε τη δυνατότητα να διαμορφωθεί ένα τμήμα του σε καφενείο, σερβίρονται καφές, βότανα, παραδοσιακά γλυκά και χειροποίητοι μεζέδες φτιαγμένοι με ντόπια υλικά.
Κάπως έτσι γεννήθηκε το “Βίσαλο”, που όπως λέει η Μιράντα, σημαίνει ένα σπασμένο κομμάτι από κεραμικό, συνήθως από κεραμίδι ή πιθάρι.
Ρωτάω τη Μιράντα πως αποφάσισε να δραστηριοποιηθεί επιχειρηματικά σε ένα μέρος που δεν είναι τουριστικό και είναι πιο δύσκολο οι δημιουργίες της να βρουν τους αγοραστές τους: «Ήξερα από όταν πήγα σχολείο στα Χανιά ότι ήθελα να γυρίσω και να ζήσω στο χωριό. Από εκεί και πέρα, είναι αλήθεια ότι αν δεν υπήρχε το ίντερνετ δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω. Όμως μέσα από τις νέες τεχνολογίες υπάρχει η δυνατότητα να ταξιδέψουν τα πράγματά μου σε όλο τον κόσμο», ανέφερε η Μιράντα και συμπλήρωσε: «Βέβαια γνωρίζεις εξ’ αρχής ότι δεν πρόκειται να πουλάς το ίδιο με το να είχες ένα κατάστημα στο παλιό λιμάνι. Όμως αυτό δεν με ενδιαφέρει πραγματικά γιατί αν είναι να πουλάς μεγάλες ποσότητες τότε αναγκαστικά μπαίνεις σε μια πιο βιομηχανική λογική».
Καθώς η Μιράντα εξηγεί το σκεπτικό της, θυμήθηκα ότι η ίδια αναφέρει στη σελίδα της στο instagram ότι στον χώρο της θα βρει κανείς «χειροποίητα κεραμικά, όχι τέλεια». Μια φράση που συμπυκνώνει και τη φιλοσοφία του χώρου της.
Πώς όμως αντιστάθηκε στην τάση που θέλει τους νέους να εγκαταλείπουν την ύπαιθρο για χάρη της πόλης; «Εμένα ποτέ δεν μου άρεσε η ιδέα να πάω σε μια μεγάλη πόλη. Προφανώς μου αρέσει να ταξιδεύω αλλά δεν θα ήθελα να μείνω ποτέ σε μια μεγαλούπολη», μας λέει.
* Περισσότερες πληροφορίες για το “Βίσαλο” θα βρείτε στο:
https://www.instagram.com/visaloceramics/?hl=el
HEINRICH ΚΑΙ ADELLE
Μετανάστες για τα “μάτια” της Κισσάμου
Έφυγαν από τη Νότια Αφρική, πριν από 4 χρόνια με σκοπό να μείνουν στην Ελλάδα και επέλεξαν την Κίσσαμο για να ζήσουν και να εργαστούν. Ο 32χρονος Ηeinrich Volschenk και η 28χρονη σύζυγος του Adelle van der Westhuizen -μαζί με το παιδί τους- αγόρασαν κατοικία και εδώ και μια εβδομάδα λειτουργούν ένα εστιατόριο το “The Greek cook out” στην καρδιά της μικρής κωμόπολης.
«Φύγαμε από τη Ν. Αφρική και το Κέιπ Τάουν εξαιτίας της μεγάλης εγκληματικότητας, ήταν δύσκολο πια να ζήσεις εκεί. Η γυναίκα μου είχε έλθει στην Ελλάδα για διακοπές και πρότεινε να αναζητήσουμε εδώ το νέο τόπο κατοικίας μας. Πήγαμε σε διάφορα μέρη: Αθήνα, Ρόδος, Κως αναζητώντας ένα μέρος ήλθαμε στα Χανιά φτάσαμε στην Κίσσαμο και αφού μείναμε για μερικές ημέρες μαζί με τα πεθερικά μου είπαμε ότι… εδώ είναι ο τόπος μας» δηλώνει ο Ηeinrich. Ο ίδιος δούλεψε το χειμώνα στις ελιές η σύζυγος του έκανε μαθήματα Αγγλικών και τα πεθερικά του άνοιξαν από δύο καταστήματα στο κέντρο της Κισσάμου.
«Για μας ήταν ευλογία ο τόπος εδώ! Μας δέχθηκαν με ανοικτές αγκαλιές» αναφέρει η Adelle, ενώ ο άνδρας της θυμάται «να ρωτάω σε ένα κατάστημα για το πού είναι το ταχυδρομείο και ο ιδιοκτήτης να κλείνει το μαγαζί του για να πάει να μου δείξει! Όλοι ήταν απίστευτα πρόθυμοι να μας βοηθήσουν, να μας εξηγήσουν! Και δεν νιώθουμε απομωνωμένοι. Σε λίγα λεπτά είσαι στα Χανιά και από εκεί με το αεροπλάνο σε 45 λεπτά στην Αθήνα, ή σε 2-3 ώρες στο Λονδίνο! Και βέβαια το μεγάλο πλεονέκτημα της Ελλάδας και της Κρήτης είναι η ασφάλεια».
Ρωτάμε το ζευγάρι για πράγματα που πιθανόν το δυσκόλεψαν στην παραμονή τους. Η Adelle σκέφτεται και απαντάει: «Το σύστημα είναι πολύ γραφειοκρατικό, πολύ πιο γραφειοκρατικό από τη Νότια Αφρική. Τα ασφαλιστικά θέματα, το να ξεκινήσεις μια επιχείρηση δεν είναι ό,τι πιο εύκολο. Αυτό βέβαια είτε είσαι ντόπιος, είτε σε ξένος είναι το ίδιο».
Το εστιατόριο που έστησε το ζευγάρι είναι καλαίσθητο, προσεγμένο, έχουν διαμορφώσει μια πολύ συμπαθητική μικρή αυλή μέσα στο πράσινο. «Επενδύσαμε στην ιστορία του κτηρίου, στο φυσικό περιβάλλον και φυσικά στην τοπική κουζίνα με ένα εξαιρετικό σεφ. Δίνουμε πολύ μεγάλη έμφαση στα τοπικά προϊόντα και θα τα δείτε σχεδόν παντού» επισημαίνει η Adelle. Στα ιδιαίτερα του εστιατορίου το μεγάλο, ενοποιημένο τραπέζι, όπως στους γάμους. «Είναι κάτι που δεν βλέπεις σε άλλα μέρη του κόσμου, μας έκανε εντυπωση που το βλέπαμε στους γάμους στην Κρήτη και έτσι το βάλαμε και στο εστιατόριο μας. Το τελευταίο βράδυ τουρίστες από Πολωνία και Ρωσία που δεν γνωρίζονταν μεταξύ τους βρέθηκαν να χορεύουν και να πίνουν μαζί, ένα εξαιρετικό συναίσθημα» δηλώνει ο Ηeinrich.
*Περισσότερες πληροφορίες για το “The Greek cook out” στην ιστοσελίδα: www.thingstodoinkissamos.com
