Με αφορμή την επέτειο της “Μάχης της Παναγιάς”, όπως επεκράτησε να ονομάζονται οι επιχειρήσεις κατά των Γερμανών, που έλαβαν χώρα στα Κεραμειά στις 12, 13 και 14 Νοεμβρίου του ’44.
Από το γεγονός ότι ο Δημήτριος Ι. Μιχελογιάννης πήρε μέρος στις παραπάνω επιχειρήσεις ως διοικητής του 2ου Τάγματος του 14ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ κι έγινε θρύλος και τραγούδι για τα κατορθώματά του.
Για να θυμούνται οι παλιοί και να μαθαίνουν οι νεώτεροι.
Παραθέτω παρακάτω το σημείωμα που μου παρέδωσε ο και καλός φίλος Ελευθέριος Εμμ. Γεωργουδάκης (Ράμνος – Ραμνιώτης), όταν συναντηθήκαμε στις 17-7-2015 στο σπίτι του στη Ραμνή.
– Πάρε το και ζήσω ποθάνω, εσύ θα το δημοσιεύσεις.
– Πότε, του λέω.
– Ε… τον Νοέμβρη…!
Τον ευχαριστώ για την εμπιστοσύνη του και γιατί μου έδωσε την ευκαιρία, ακόμα μια φορά ν’ ανηφορίσω στη ρίζα της Μαδάρας και να πιω καθαρό νερό από τη βρυσομάνα της Εθνικής Αντίστασης.
Ας είναι το δημοσίευμα αυτό ένα κεράκι αναμμένο στη μνήμη όλων εκείνων που αγωνίστηκαν κατά των κατακτητών.
*δάσκαλος
Δημ. Ι. Μιχελογιάννης
Είπα να πάρω ανάτριχα τον ποταμό τση Ζωής και να πάω πίσω ώστε να βρω καθαρό νερό να πιω, γιατί επαέ που βρίστομαι τα νερά του ποταμού πολλά θολά και βρωμεσμένα. Στέκομαι στα 1921 του ποταμού στην Μικράν Ασία στο Καρά Μπουγιού Ntag -πρώτη του Δευτερογούλη!!… Ο Συνταγματάρχης… δούδει το σκέδιο για τη Μάχη στους Λοχαγούς του για να το κριτικάρουνε και να το εφαρμόσουνε ύστερα από λίγες ώρες. Ο τριαντατετράχρονος λοχαγός διαφωνεί για την κατακούτελη επίθεση, γιατί ο τόπος δεν βοηθά και οι σκοτωμοί θα ’ναι πολλοί κι αν ύπαρξη Νίκη θα ’ναι Πύρρειος. Ομως το σκέδιο – σκέδιο και η εχτέλεσή του – Διαταγή. «Συνταγματάρχη Ηρθε η ώρα!». Η επίθεση αρχινά, ο λοχαγός Δ.Ι.Μ. ομπρός. Προχωρούν… Απώλειες πολλές. Ο Λοχαγός μετακουνεί, προχωρά ακόμη ομπρός -με ένα μπήδο- και η τουρκική μπάλα τον ευρήστη στον ζερβό (Ν) ώμο, περνά τον πατσό (πνεύμονα) και σφηνώνεται στη ραχοκοκκαλιά (2ο σπόνδυλο).
Τόμου τον είδαν οι στρατιώτες του πως εβαρήσθη, τσιριτά ένας, πάει να τον βολοσύρη σ’ ένα ρυακοφάωμα και σκοτώνεται. Πάει δεύτερος και τρώει την μπάλα στη χέρα. Πάει και ο τρίτος ο τυχερός και τον αποβολοσέρνει στο ρυακοφάωμα και γλυτώνουνε και οι δυο.
Κι από κειά τον αποκολώσανε στο Νοσοκομείο. Τον είχανε ούλοι για σκοτωμένο.
Ενας λοχίας τον εξαρμάτωσε. Του παίρνει τα κιάλια και το περίστροφο που τα ’χε παρμένα από έναν Τούρκο λοχαγό που τον απάλεψε αμοναχός του και τον κατάλυσε και του τα πήρε. Τονε πάνε στο χειρουργείο, του βγάνει την πάλα ο γιατρός Κορύλος και τον χειρουργεί ο γιατρός Γερουλάνος.
Πρώτη κουβέντα του τραυματία λοχαγού: «Πού είναι τα κιάλια και το (μ)πιστόλι μου;», τον καθησυχάζουν και ύστερα από ώρες έρχεται ο λοχίας… και του τα παραδούδει.
Και ο λοχαγός του λέει: «Αδε σε χρειγιαζούντουνε η πατρίδα, θα σε σκότωνα»*.
Στον ίδιο θάλαμο του Νοσοκομείου βαριά τραυματίες ο Στρατηγός Παπαϊωάννου και ο άτυχος, αλλά ένδοξος, Υπίλαρχος Μανώλης Φρ. Σαρτζέτης από τον Πρινέ του Σελίνου.
Αυτός ετραυματίστηκε εις την μάχη του Ουτς Σεράι κοντά στην Κιουτάχεια στσι 5 του Δευτερογούλη του 1921. Ο Λοχαγός του δούδει κουράγιο και του λέει: «Κουράγιο, θα γενούμε καλά και θα πάμε και στην Κρήτη».
Ο Υπίλαρχος δεν εμπόριε να βγάλει άχνα.
Εγραψε όμως εις το τσιγαροκούτι: «Αι Δυνάμεις μου με εγκαταλείπουν, δεν έχω ελπίδα».
Και πραγματικά την ίδια νύχτα απόθανε.
Υστερότερα το 1923 έγινε ένα μνημόσυνο στην Αλεξανδρούπολη για τους σκοτωμένους του Ιππικού… Στο μνημόσυνο αυτό θυμάται ο Δεκανέας του Ιππικού Ε.Μ.Γ. τους λόγους και την αναφορά για τον Σαρτζέτη: «Επεσε μαχόμενος ως Λέων» και σημειώνει ο Ε.Μ.Γ. κι εγώ σαν Κρητικός αισθάνθηκα περηφάνια και ρώτηξα άλλους ιππείς παλαιότερους -και γνωστούς μου και μου είπανε ότι πρώτα επληγώθηκε στη χέρα- μετά έπιασε το χαλινάρι του αλόγου με τα δόντια και η δεύτερη μπάλα του βρήστει στο λαιμό και πέφτει…
Αλλά ας ξαναγυρίσω στον Λοχαγό. Ο λοχαγός γύρισε στο χωριό του αργότερα. Δεκάδες γράμματα από τους συμπολεμιστές του τού βαστούσε ο ταχυδρόμος κάθε φορά. Ενας δε από τη μάχη του Καρά Μπουγιού Νταγ που επέζησε του ’γραφε ότι από τη μάχη αυτή γλύτωσαν μόνο (17) δεκαφτά. Στο διάβασμα του γράμματος ήταν και ο Ε.Μ.Γ., πρώην Δεκανέας του Ιππικού Εμμ. Μιχ. Γεωργουδάκις -αργότερα παπα – Δάσκαλος και ο Λοχαγός ο συγχωριανός του Δημητρός Ιωσ. Μιχελογιάννης. Τότε και ο παπα-Δάσκαλος τα κατάγραψε για να μην χαθούνε και να παίρνουνε ξόμπλια κι ορμηνείες κατά που λέει και ο Ρωτόκριτος οι απόγονοι και Ελληνες. Να πως περιγράφει ο παπα – Δάσκαλος τον Δημητρό (Δημ. Ιωσ. Μιχελογιάννη) 1877 – 1980, 93 ετών. Τραυματίας πολέμου δις, δικηγόρος, δεν εξάσκησε το επάγγελμα – Μεγίστη προσωπικότητα, ευπαίδευτος, σοβαρός, σώφρων, κοινωνικός, αγαθός, φιλόπατρις, ταπεινός, εξετιμάτο υπό πάντων. Ως ανωτάτη προσωπικότητα είχε όλες τις αρετές του τελείου ανθρώπου.
Είχε μεγάλη φήμη σε όλο τον Νομόν και όσοι τον εγνώρισαν στο στρατιωτικό. Φιλόπατρις. Χριστιανός. Οικογενειάρχης, ευτύχησε να έχει σύζυγον την Μαρία Ι. Βασμούλη, εξαίρετη αρχόντισσα.
Ο Δημητρός (έτσι τον προσαγόρευαν) επολέμησε στην Ηπειρο εις την κατάληψιν του Μπιζανίου, εις την Μακεδονίαν και εις την Μικράν Ασίαν, όπου ετραυματίσθη θανάσιμα. Οταν του λέγαμε να μας πει κάποια ιστορία, δεν μας έλεγε (από μετριοφροσύνη σημ. του γράφοντος), ενώ ξέραμε τις ανδραγαθίες του. Πολλές φορές του είπα να γράψωμε την δράση του διότι είναι κρίμα να χαθή το υλικό αυτό, όλο μου έλεγε «άλλη φορά». Μια φορά του ζήτησα να μας πει πως εξόντωσε μια περίπολο εφτά, εθύμωσε και μου είπε «αυτά δεν λέγονται». Το (μ)πιστόλι του και τα κιάλια τα είχε πάρει από έναν Τούρκο αξιωματικό σε μια μάχη, δεν μας είπε ποιος σκότωσε τον Τούρκον. Ηταν δεινός σκοπευτής… κ.λπ.
* Σημ.: Είπε αυτά στον Λοχία. Διότι το θεώρησε προσβολή να του πάρουν τ’ άρματα και μάλιστα ζώντος…
2) Σαν κυνηγός άριστος -ουδέποτε τουφέκισε πουλί να κάθεται- το θεωρούσε υποτιμητικό. Γιατί; και απαντούσε: Θα του δώσω την ευκαιρία να πετάξει και εάν είναι πιο γρήγορο από μένα… χαλάλι του.
3) Εις την Εκκλησία κατά την διάρκεια της Θ. Λειτουργίας στεκόνταν “άκουνα” ακίνητος από ευσέβεια…
Ράμνος Ραμνιώτης
