Ιστορικές στιγμές….

Μαχαίρωσαν άγνωστοι, όπως ακούστηκε στην Aγορά και στις ρούγες του άστεως,  τον Εφιάλτη, τον αρχηγέτη του λαϊκού κόμματος. Ήταν ένα σκοτεινό βράδυ.
Κανείς, όμως, γιος του, το αίμα του πατρός επικαλούμενος, δεν επολιτεύθη έκτοτε προς ίδιον συμφέρον. Αυτή η συνήθεια ήλθε αργότερα στους Έλληνες. Ρωμαιόθεν!
Το κεφάλι του στον τοίχο εωσού σπάσει θα χτύπαγε ο μέγας Περικλής, εάν ζούσε και έβλεπε  πώς ο αγαπημένος του μικρανιψιός Αλκιβιάδης την πατρίδα τους, την άλλοτε κραταιά Αθήνα,  σε κίντυνο έβαζε.
Με τη σφαγή των Μηλίων, τις Ερμοκοπίδες και τη Σικελική εκστρατεία. Σε θανάσιμο κίντυνο, γελώντας και τα πλήθη πλανεύοντας με τα λόγια του τα δολερά προς την εμβρόντητη Εκκλησία του Δήμου!
Ο Μεγαλέξανδρος τούς Έλληνες όλους φώναξε τη στρατιά του να επανδρώσουν. Και για τα βάθη της Ασίας όλοι μαζύ του να κινήσουν, το κράτος του Μεγάλου Βασιλιά των Περσών να αλώσουν, τον ίδιο αιχμάλωτο να σύρουν.
Λευτεριά για τις ελληνικές της Ιωνίας πόλεις θα δώσουν και γδικιωμό έτσι ο Ελληνισμός, όπως διαδίδεται πως είπαν οι Μακεδόνες στρατηγοί, θάπαιρνε για όσες, και ήταν πολλές, φορές οι δαρεικοί τούς Έλληνες δίχασαν.
Μόνον οι Σπαρτιάτες, παρασυρθέντες από τους Εφόρους, δεν θέλησαν υπό το γιο του Φιλίππου να στρατευτούν. Μήπως επειδή άραγε αυτοί, αν και ήσσονες της αρχαίας δόξης και αδύναμοι να σηκώσουν το βάρος της έμπρακτης θύμησης του αλλοτινού Λεωνίδα των Θερμοπυλών, ήθελαν για λογαριασμό τους την τωρινή αρχιστρατηγία;