Του Μιχάλη Τζαγκαράκη του Χαραλάμπη από Τζιτζιφέ Αποκορώνου
Εδώ θα προσπαθήσω να καταγράψω όσα γνωρίζω και όσα θυμάμαι από τους μεγαλύτερους. Ο Μιχάλης Τζαγκαράκης του Χαραλάμπου υπήρξε κοσμογυρισμένος. Ήτανε εξάδερφος του πατέρα μου και είχαν πάρει δύο αδερφές, το γένος Κωστάκη. Ήταν Πολέμαρχος Αγωνιστής όπως εισακούγεται. Είχε καταταγεί στον ρωσικό στρατό. Σε μία μάχη κινδύνευε η σημαία του Συντάγματος και όσοι προσπάθησαν να την κατεβάσουν, σκοτώνονταν. Αν την έπαιρνε ο εχθρός, έπρεπε να δώσει αλλού μάχη και να πάρει από τον εχθρό τη σημαία, για ν’ αποκτήσει το Σύνταγμα τη δική του. Κατόρθωσε και την κατέβασε. Μετά τον κάλεσε ο τσάρος της Ρωσίας, τον συνεχάρη και του είπε: «Τι θέλεις παιδί μου από μενα;», «Τίποτα Βασιλιά μου, την αγάπη των Ελλήνων και την ένωση της Κρήτης μετά της Ελλάδος».
Λένε παλαιότεροι, αν του έλεγε δώσε μου ό,τι θέλεις, θα του έδινε σεβαστό ποσό. Μετά τον πόλεμο ως όμηρος, το κράτος του έδωσε στην Πορταριά Χαλκιδικής 60 στρέμματα πλαγιές και φύτεψε αμυγδαλιές και στον Κάμπο 60 στρέμματα ποτιστικά και φύτεψε μηλιές και καϊσιές. Ο Μ. Τζαγκαράκης ήταν πολύ φιλόξενος. Το 1947 στρατοπέδευσε ο στρατός στην Πορταριά τρεις μέρες και πήρε τους αξιωματικούς, τους έκανε τραπέζι, ιστορίες κ.λπ. Πήραν εντολή να προχωρήσει ο στρατός για επιχειρήσεις. Ο στρατηγός ενθουσιασμένος τον ευχαρίστησε για όλα, λέγοντας «κρίμα να μη σ’ έχουμε γνωρίσει πιο μπροστά». Ο Μ. Τζαγκαράκης είχε παντρευτεί την Αρχοντική, αδερφή της μάνας μου. Γνώριζε 4 γλώσσες και είχε γυρίσει 22 κράτη, όπως έγραφε στην κάρτα του. Επειδή δεν είχε παιδιά πήρε κληρονόμο τον αδερφό μου Κωστή, μόλις είχε απολυθεί από επιλοχίας.
