Ιστορικό του Μιχάλη Τσαγκαράκη του Χαρ. από Τζιτζιφέ Αποκόρώνου

Με τα λίγα γράμματα μου θα προσπαθήσω να καταγράψω όσα γνωρίζω και όσα θυμούμαι από τους μεγαλύτερους. Ο Μιχάλης Χαρ. Τσαγκαράκης υπήρξε κοσμογυρισμένος από ότι θα διαβάσετε και τη κάρτα του.
Ήταν ξάδελφος του πατέρα μου Ιωσήφ Τσαγκαράκη. Το Ζ ειναι η τοπική μας προφορά. Οι δύο ξαδέρφοι είχανε πάρει δύο αδελφές το γένος Μ. Κωστάκη. Ήταν πολέμαρχος, αγωνιστής, όπως εισακούγεται. Είχε καταταγεί στο Ρωσικό στρατό σε μια μάχη εκυνδίνευε η Σημαία του Συντάγματος και όσοι προσπάθησαν να την κατεβάσουν σκοτωνόταν. Αν την έπερνε ο εχθρός έπρεπε να δώσει αλλού τη μάχη και να πάρει από τον εχθρό σημαία για να αποκτήσει το Σύνταγμα δική του. Κατόρθωσε και την κατέβασε, μετά τον κάλεσε ο Τσάρος της Ρωσίας και τον συνεχάρη, του είπε τι θέλεις παιδί μου από μένα. Τίποτα Βασιλιά μου την αγάπη των Ελλήνων και την Ενωση της Κρήτης μετά της Ελλάδος. Λένε οι παλαιότεροι αν του έλεγε δώσε μου ό,τι θέλεις θα του έδεινε σεβαστό ποσόν. Μετά το πόλεμο ως ανταμοιβή το κράτος του έδωσε στη Πορταριά Χαλκιδικής 60 στρέμματα γης στο Κάμπο και 60 στρέμματα πλαγιές και φύτεψε Αμυγδαλιές, στο Κάμπο Μηλιές και Καϊσιες ποτιστικά δέντρα. Επειδή δεν είχε παιδιά πήρε τον αδελφό μου κληρονόμο μόλις απελύθηκε από Επιλοχίας ο οποίος και μένει μόνιμος στη Πορταριά με την Οικογένειά του. Ο Μ. Τσαγκαράκης ήταν πολύ φιλόξενος το 1947 στρατοπέδευσε ο στρατός στη Πορταριά 3 μέρες πήρε τους Αξ/κους τους έκανε τραπέζι κ.λπ., πήρανε εντολή να προχωρήσει ο στρατός για επιχειρήσεις. Ο Στρατηγός ενθουσιασμένος τον ευχαρίστησε για όλα λέγοντας κρίμα να μην σ’ έχομε γνωρίσει πιο μπροστά.