Πιστεύω πως τα καλύτερα πράγματα στη ζωή μας είναι τα πρόσωπα που αγαπάμε, οι τόποι όπου ζήσαμε, πρόσωπα ή χώροι που υπήρξαν σημεία αναφοράς και αποτελούν τις αναμνήσεις που συνοδεύουν τη ζωή μας ως στοιχείο της αναπόσπαστο.
Αναντίρρητο επίσης είναι το γεγονός πως όταν ένας κύκλος κλείνει, ολοκληρώνεται, αυτόματα ξεπηδούν νοσταλγίες, μνήμες, αναδρομές, διαπιστώσεις για τα χρόνια που φεύγουν… νερό… Όλες αυτές οι σκέψεις ξεπήδησαν καθώς απροετοίμαστη πληροφορήθηκα ότι ένα στολίδι για τα Χανιά μας, ένα σημείον αναφοράς κλείνει την πολύχρονη τροχιά του που σαν αστέρι διέγραψε από το 1905 ως τα σήμερα.
Μιλώ βέβαια για το “ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟΝ ΗΛΕΚΤΡΑΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΠΕΤΡΑΚΗ”.
Στην αρχή δεν θέλεις να το πιστέψεις. Μια δεύτερη αντίδραση ήταν να επισκεφθώ το βιβλιοπωλείο και να ζητήσω, ούτε λίγο ούτε πολύ τον λόγο για τον οποίο η πολύ αγαπητή μου Ηλέκτρα Πετράκη, η εκ γενετής ευγενική αυτή ψυχή με αρχές και αξίες, γιατί λοιπόν ν’ αποστερεί τους Χανιώτες από το “στέκι” τους; “Στέκι” διανόησης, “στέκι” πνευματικών συζητήσεων, συναντήσεων. Καταφύγιο ερευνητών κ.λπ., κ.λπ. Ένας χώρος ζεστός, φωτεινός, όχι μόνο από το διατυπωμένο ανθρώπινο πνεύμα σε τόμους αμέτρητους, αλλά και από το ολόζεστο χαμόγελο της οικοδέσποινας. Θα μου πείτε «το μήλο κάτω απ’ τη μηλιά». Όσοι δε είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε τον αείμνηστο Γρηγόριο Πετράκη και την σύζυγό του Ελευθερία, μπορούμε να καταλάβουμε πως και οι τέσσερις αδελφές Πετράκη, Κυριακή, Ηλέκτρα, Αγγελική και Αναστασία, είναι οι ξεχωριστές κυρίες της χανιώτικης κοινωνίας που τιμούν τη ζωή και τον τόπο τους.
Για την ιστορία ν’ αναφέρω ότι ο πρώτος που δραστηριοποιήθηκε στον τομέα του βιβλίου ήταν ο Στέλιος Πετράκης, αδελφός του Γρηγορίου και θείος της Ηλέκτρας. Την σκυτάλη πήρε ο Γρηγόρης Πετράκης, ο ικανός και σπουδαίος άνθρωπος. Το πρώτο βιβλιοπωλείο δημιουργήθηκε στην οδό Χάληδων. Αργότερα μεταφέρθηκε στην Χατζή Μιχάλη Γιάνναρη, στην πλατεία Καραϊσκάκη και ξανά στη Χατζή Μιχάλη Γιάνναρη όπου βρίσκεται σήμερα. Αυτό το τελευταίο περιήλθε στα ικανά από πάσης απόψεως χέρια της Ηλέκτρας που του έδωσε άλλη πνοή, του έδωσε όψη παραμυθένια με το ξύλο που το χρησιμοποίησε κατά κόρον· από τις προθήκες και το εσωτερικό ως την εσωτερική σκάλα που οδηγεί σε δυσεύρετες και σπάνιες εκδόσεις.
Αγαπημένη μου Ηλέκτρα, θέλω να σου πω πως εκείνο το δάκρυ που κύλησε απ’ τα μάτια μου όταν ήρθα «να σου ζητήσω το… λόγο», για το κλείσιμο, ήταν μέσα από την ψυχή μου που ξέρει να τιμά το καλό, το ωραίο, αυτό που κρατά παλιές αξίες και παραδόσεις. Κι όταν τελειώνει, φεύγει ένα κομμάτι της ψυχής μου που δεν συνθηκολογεί με τα απρόσωπα, τα ψυχρά πράγματα των καιρών.
Αυτά τα λόγια καρδιάς για ό,τι προσέφερε το ιστορικό βιβλιοπωλείο Πετράκη στα Χανιά μας. Για μένα προσωπικά είναι πράξη χρέους για ό,τι ένιωθα μπαίνοντας σ’ αυτό το χώρο που τα πάντα αποπνέουν πολιτισμό, ευγένεια.
