Η ΕΞΙΣΤΟΡΗΣΗ ενός τόσο σημαντικού γεγονότος, όπως είναι “Η Μάχη της Κρήτης”, οφείλει να βασίζεται -ενόσω καταγράφεται- σε εξονυχιστική έρευνα όλων των μερών, όπως και σε μια βαθιά μελέτη και διασταύρωση μαρτυριών/πληροφοριών με επί τόπου έρευνες…
Η ΙΣΤΟΡΙΑ δεν γράφεται μέσα σε 4 τοίχους. Ούτε εξ ακοής.
ΠΟΛΛΟΙ πιο αρμόδιοι από εμάς έδωσαν ή δίνουν κάθε μέρα την απάντησή τους στο βιβλίο του Γερμανού καθηγητή κ. Χανς Ρίχτερ (“Η Μάχη της Κρήτης”, εκδ. Γκοβόστη 2011), για το οποίο γίνεται δίκη στο Ρέθυμνο, αφού παραποιείται με αυτό η αλήθεια.
ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΑΘΟΥΜΕ στα επίμαχα σημεία του παραπάνω βιβλίου, που προσβάλλουν κάθε έννοια υπεράσπισης της πατρώας γης από οποιουσδήποτε εισβολείς. Επισημάνθηκαν μερικώς από τον κ. Μανούσο Παραγιουδάκη (σε τηλεοπτικές εκπομές και σε επιστολή στην “Κ”, 13-12-15), ενώ και πολλοί έγκυροι Έλληνες ιστορικοί έδωσαν τις ανάλογες απαντήσεις τους.
Η ΑΠΟΡΙΑ η δική μας μία. Ενώ έχουμε μια πρώτη σοβαρή καταγραφή των ωμοτήτων των Γερμανών στην Κρήτη, από μια επί τούτου συσταθείσα από την Ελληνική Κυβέρνηση “Κεντρική Επιτροπή Διαπιστώσεως Ωμοτήτων εν Κρήτη”, καμιά αναφορά σ’ αυτήν δεν γίνεται από τον κ. καθηγητή στο βιβλίο του! Κι όμως, αυτή η καταγραφή έγινε αμέσως μετά τη λήξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου (19450, από τους Ν. Καζαντζάκη (λέει το όνομα αυτό κάτι στον κ. καθηγητή;), τον πανεπιστημιακό Ιωάννη Κακριδή, τον Ιωάννη Καλιτσουνάκη αλλά και τον φωτογράφο Κωνσταντίνο Κουτουλάκη.
ΜΙΚΡΟ παράδειγμα «αντικειμενικότητας» του παραπάνω βιβλίου: Η Ελληνική Επιτροπή στην έκθεσή της, μεταξύ πολλών άλλων, αναφέρει για την Κάντανο ότι […] «Μετά την γενικήν λεηλασίαν όλαι αι οικίαι του χωρίου εκάησαν ή ανετινάχθησαν δια δυναμίτιδος. […] Εν τω μεταξύ απεφασίσθη η περιοχή της Καντάνου να καλλιεργηθή δια λογαριασμόν του Ράϊχ». Στο βιβλίο του κ. Ρίχτερ για το ίδιο γεγονός σημειώνεται το εξής: «Η καταστροφή της Κανδάνου δεν ήταν μια ανελέητη σφαγή, αλλά μια περιορισμένης κλίμακας ενέργεια»! (σελ. 298).
ΕΙΝΑΙ δυνατόν, για την εξυπηρέτηση ιδεολογικοπολιτικών σκοπιμοτήτων, να παραποιείται έτσι ωμά η Ιστορία της Κρήτης, εμείς δε να σιωπούμε εδώ, ή το χειρότερο να… επιβραβεύουμε τους παραχαράκτες της;
