Μετά την αδόκιμη πτώση της κυβέρνησης “ευρύτερης Συμμετοχής” του τεχνοκράτη πρωθυπουργού Μάριο Ντράγκι, οι Ιταλοί εκλήθησαν, να αναδείξουν το νέο κοινοβούλιο και νέους γερουσιαστές. Υπ’ όψιν ότι το τελικό αποτέλεσμα των εκλογών δημιουργεί νέα δεδομένα, καθ’ όσον το 2020 έγινε δημοψήφισμα, κατά το οποίον μειώθηκαν οι μεν βουλευτές από 630 σε 400 και οι Γερουσιαστές από 315 σε 200.
Ο Μάριο Ντράγκι έπεσε, διότι πήγε κόντρα στις απαιτήσεις των “Πέντε Αστέρων” και επειδή η αριστερά απέσυρε την εμπιστοσύνη της στην κυβέρνηση. Ωστόσο οι Ιταλοί δεν εδικαιολόγησαν τη δημιουργία κατακαλόκαιρο πολιτικών ανακατατάξεων, ετιμώρησαν δε, τρόπος του λέγειν, το σύστημα με αποχή που υπερέβη το 50%.
Στο προσκήνιο φιγουράρισε η Τζώρτζια Μελόνι, χρηματίσασα υπουργός Νέας Γενιάς επί Μπερλουσκόνι, η οποία το 2012 ίδρυσε το κόμμα “Αδέλφια της Ιταλίας” που στις προηγούμενες εκλογές είχε πάρει ένα 4%. Δεν είχε συμμετάσχει σε καμία κυβέρνηση, ούτε του Ντράγκι. Τώρα τοποθετήθηκε στην άκρα δεξιά και αναδείχθηκε το πρώτο κόμμα με 26%, που μαζί με τους Σαλβίνι, Μπερλουσκόνι και μετριοπαθείς συνιστάται η Κεντροδεξιά συμμαχία συγκεντρώνοντας ένα 43,3% του συνόλου των ψήφων.
Είναι βέβαιο, ότι θα σχηματίσει κυβέρνηση για πρώτη φορά στην Ιταλική σκηνή γυναίκα πρωθυπουργός και μάλιστα ακροδεξιών τοποθετήσεων, πράγμα που ανησυχεί την Ε.Ε. δεδομένου ότι η Ιταλία είναι η τρίτη μεγάλη οικονομική δύναμη. Το δεξιό στοιχείο, που την υποστηρίζει, έχει στο πρόγραμμά του τον περιορισμό των δικαιωμάτων των ομοφυλοφύλων, την αναθεώρηση του Σχεδίου Ανάκαμψης και την ταύτισή του με τις απόψεις του Ορμπαν.
Είναι άγνωστο αν η Μελόνι θα ενστερνισθεί φασιστικές μεθόδους, λάθη, που αν τα κάνει, δεν θα κρατηθεί στην εξουσία για πολύ. Πάντως είναι περίεργο, ότι το κόμμα “Αδέλφια της Ιταλίας” που επένδυσε στην αντιευρωπαϊκή ρητορική και στον εθνικισμό, είχε ευρύτερη στήριξη από την άκρα δεξιά, δίχως ν’ αποκηρύξει τον φασισμό. Έτσι αποδεικνύεται, ότι μεγάλο μέρος των Ιταλών συνεχίζει να πιστεύει ότι «όταν κυβερνούσε ο Ντούτσε, έκανε πολλά καλά». Σοκάρει, αλλά έτσι έδειξαν τα πράγματα στην Ιταλία.
Η Ιταλία δεν μπόρεσε, να κυβερνηθεί σταθερά, διότι υπάρχει κάποιο κενό στην πολιτική σκηνή, που δημιουργήθηκε πριν 50 χρόνια μετά την κατάρρευση των χριστιανοδημοκρατών, ένεκα διαφθοράς, διαπλοκών και καταχρήσεων, που έβγαλαν στην επιφάνεια τα “Καθαρά Χέρια”. Αποσταθεροποιητικό ρόλο στις εξελίξεις έπαιξε το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα και τ’ άλλα αριστερά κόμματα, που επιχείρησαν να μετατραπούν σε σοσιαλδημοκρατικά, την ώρα, που το Σοβιετικό μπλοκ και τα παρόμοια Ευρωπαϊκά κόμματα υφίσταντο κρίση υπάρξεως.
Αυτή η πολιτική αστάθεια έστρωσε το χαλί στον δρόμο της ακροδεξιάς. Για την Ευρώπη τα πράγματα δεν είναι ευοίωνα. Η Μελόνι δεν είχε ξεκάθαρη θέση για τον Ρωσοουκρανικό πόλεμο. Ο Πούτιν τρίβει τα χέρια του, διότι οι διαλυτικές τάσεις στην Ευρώπη ευνοούν τα σχέδια της Μόσχας.
Επί τούτου ο Ρομάνο Πρόντι έχει εκφράσει την άποψη, ότι «αν νικήσει η Μελόνι και οι σύμμαχοί της φοβάμαι ότι ως χώρα μπορεί ν’ απομονωθούμε»!!
