Ηταν κρυφή η αγάπη μας και μοναχά τ’ αστέρια
θωρούσαν πως φιλιόμασταν στην κρύφια μας φωλιά
κι όταν πίσω από τα βουνά ροδίζανε τα αιθέρια
χωρίζαμε να μην μας δουν λέγαμε τα πουλιά.
Ω, τα πουλάκια μυστικά λένε πως δεν κρατούνε
με μύρια κελαηδήματα όλα τα μαρτυρούν
κι αν θα το μάθουν οι άνθρωποι θα την καταραστούνε
κι άλλη δεν θα ’ναι η έγνοια τους, πως χώρια θα μας δουν.
Ωρες περνούσαμε μαζί και σφιχταγκαλιασμένοι
να μας χωρίσουν λέγαμε κανένας δεν μπορεί,
στον αργαλειό του έρωτα με τις αγάπης χτένι
όνειρα πλάθαμε γλυκά για μια όμορφη ζωή.
Μα εγώ και τώρα τις βραδιές πηγαίνω στη φωλιά μας
και καρτερώ με δάκρυα στα μάτια μου να ’ρθεις
να ζεσταθεί η αγάπη μας μέσα στην αγκαλιά μας
και τρέμω σαν τ’ αδύναμο πουλί μη μ’ αρνηθείς.
Κι όταν προβαίνει η ροδαυγή της νύχτας η ώρια κόρη
κι όλα τα λουλουδάκια της τα ραίνει με δροσιά
κι η γη διώχνει από πάνω της το μαύρο πανωφόρι
και τα πουλάκια κελαηδούν στα δέντρα τα δασιά,
τότε γέρνω στην κλίνη μου ο ύπνος να με πάρει
κι η παγωμένη μου ψυχή γυρεύει ζεστασιά
μα τα πικρά μου δάκρυα βρέχουν το μαξιλάρι
κι η θλίψη πόνο με κερνά και πίκρα η μοναξιά.
Ξεράθηκαν τα χείλη μου να λένε τ’ όνομά σου
κι η ροδαυγή με συμπονεί και στέλνει μου δροσιά,
να τα δροσίσω μια σταλιά, μα λέει «τα δάκρυα σου
μαραίνουν τα λουλούδια μου που καίνε σαν φωτιά».
Ελα και μοσχολούλουδα απ’ τις ψυχής τη γλάστρα
έχω στρωμένα, ανάλαφρα πάνω τους να πατήσεις
κι από τη μέρα που ’φυγες θαρρώ πως τρέμουν τ’ άστρα
ω, μην μ’ αργείς, σε καρτερούν και κείνα να γυρίσεις.
