ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ λέει να φτιάχναμε πολιτικά κόμματα σαν τα χορευτικά του Νουρέγιεφ, να μην είχανε αυτό τον αποστεωμένο πραγματισμό, τις τραυματικές εμπειρίες του συμφέροντος και του πολιτικού κόστους. ΟΛΗ ΜΑΣ η ζωή να ήτανε μια χίμαιρα, μια ελπίδα, μια φωνή, ένα τραγούδι της πέτρας του Ψηλορείτη.
Να βγάζαμε ποιητάδες έξω απ’ τους κρυστάλλινους πύργους, ένας να διηγόταν και όλοι οι άλλοι να άκουγαν. ΠΩΣ ΟΜΩΣ να φτιάξεις συλλογικότητες χωρίς τα ανθρώπινα πάθη, χωρίς τις φιλοδοξίες, χωρίς τις “δεύτερες σκέψεις”; Είναι σα να φτιάχνεις συλλογικότητες χωρίς τους ανθρώπους.
ΣΑ ΝΑ ΕΚΣΤΑΣΙΑΖΕΤΑΙ από αφαιρετικές ουτοπίες, σα νάναι όλη σου η ζήση μια αιώνια πλάνη. Μετανιώνω που οι ποιητές διάλεξαν το ονειρώδες και όχι την πολιτική δημιουργία. Ετσι ίσως να δίναμε μια μοναδική ευκαιρία στο αλλιώτικο, στο προνόμιο της διαφοράς. ΜΕΤΑΝΙΩΝΩ που δεν κάναμε έναν χερσότοπο σαν μουσικό πανδαιμόνιο, που όλα είναι “ράβε – ξήλωνε”, “μέτρα και ξαναμέτρα”. Αν ήτανε ο Ρεμπώ βουλευτής…
