Ητανε μια βραδιά αγάπης

Ρωτήσανε ένα λουλούδι, ένα πουλί κι έναν άνθρωπο, τι είναι αγάπη.
Και τότε, το λουλούδι άνθισε, το πουλί κελάηδησε κι ο άνθρωπος δάκρυσε. Με δάκρια χαράς βλέπουμε κι εμείς απόψε την αυθόρμητη προσέλευση τόσων εκατοντάδων συνανθρώπων μας που ήρθατε να δώσετε την αγάπη σας για το Αννουσάκειο Ίδρυμα.
Αυτά ακούστηκαν σε μια στιγμή έντονης συναισθηματικής φόρτισης από το στόμα του Σεβασμιοτάτου Μητροπολίτη μας Αμφιλόχιου, όταν κοίταξε ολόγυρα τη μεγάλη αίθουσα του «Ευτυχία Παλλάς» κι είδε πάνω από χίλια άτομα να τον κοιτούν και να κρέμονται από τα χείλη του για ν’ αφουγκραστούν τις φωτισμένες παραινέσεις κι ευχαριστίες του προς όλους που βοηθούν και συμπαρίστανται στο δύσκολο και Θεάρεστο έργο του Αννουσάκειου Ιδρύματος.
Το σπουδαίο τούτο δημιούργημα του μακαριστού παππού μας, του Γέροντα Ειρηναίου, που συμπλήρωσε 45 χρόνια προσφοράς στο συνάνθρωπο και το οποίο με αγώνα και στοργή του Σεβασμιότατου κι όλων των περί αυτόν εθελοντικά ή μη εργαζομένων με ζήλο, στέκει στα πόδια του, αποτελεί φάρο έλξεως και παράδειγμα για μίμηση από άλλους φορείς.
Κι ήταν μια κυψέλη αγάπης τούτη η εκδήλωση με τη συναυλία της Τσαλιγοπούλου σε συνδιοργάνωση του Αννουσάκειου Ιδρύματος και του εθελοντικού συνδέσμου «Φίλοι του Αννουσάκειου Ιδρύματος Κισάμου».
Άλλοι βοήθησαν πολύ κι άλλοι λιγότερο, μα ήταν όλων σημαντική αφού η προσφορά δίνεται πρωτίστως με την καρδιά και σύμφωνα με τις δυνάμεις του καθενός. Κι έρχεται στο νου μου κείνο το απόγεμα που είχα σοβαρό πρόβλημα από θεομηνία, σαν ήρθε ένας τίμιος εργάτης της γης, ο Αλέκος απ’ τον Κάμπο, με ζεστή καρδιά και λίγα λαχανικά στο χέρι, τα μάτια να γυαλίζουν από χαρά και την ανάσα του να απαλύνει τον πόνο μου και μου είπε.
– Με τα χείλη που έχω σε φιλώ, Γιωργάκη. Και ένοιωσε μεγάλος, τεράστιος, γιατί μου στάθηκε έστω και με λίγα λαχανικά απ’ τον κήπο του, στις δύσκολες στιγμές κείνης της περιόδου. Κι έλαμψε. Γιατί έτσι λάμπει όποιος προσφέρει στο συνάνθρωπο. Σαν που σίγουρα ένοιωσε η Τσαλιγοπούλου η οποία ήρθε με τόσο κακό καιρό από την Αθήνα να τραγουδήσει και σαν μαγνήτης προσέλκυσε τόσα άτομα που βρεθήκανε στην αίθουσα, με στόχο την υποστήριξη και συμπαράσταση στο Αννουσάκειο Ίδρυμα.
Τούτη η λάμψη φάνηκε και στη ραϊσμένη από συγκίνηση φωνή της παρουσιάστριας της βραδιάς Μαρίνας Γιακουμάκη όταν είπε:
– Σαν εθελόντρια κι εγώ, πρέπει να σας πω, ότι κάθε φορά που θα προσφέρω ένα ποτήρι νερό, ή θα χαρίσω ένα χαμόγελο, η ψυχή μου γεμίζει καλοσύνη, τρυφερότητα κι αγάπη και με κάνει να αντιμετωπίζω με περισσότερο σεβασμό το μεγάλο αγαθό που λέγεται ζωή.
Κι έβλεπες χιλιάδες, μυριάδες πονεμένα μάτια να προβάλουνε στην αίθουσα, να ανακατώνονται με εμάς, να γελάνε και να νιώθουν μια ζεστασιά, μια σιγουριά πως, όχι, δεν είναι ξεχασμένοι, δεν ζούνε στο περιθώριο της ζωής, δεν είναι μόνοι αβοήθητοι κι εγκαταλελειμμένοι.
Κι έβλεπες τα πρόσωπα όλων χαρούμενα, μια ατμόσφαιρα γιορταστική, οι νότες να τρυπώνουν σε κάθε κύτταρο, να βγαίνουν απ’ την αίθουσα και να σκαρφαλώνουν πλαγιές και ρεματιές για να σταματήσουν εδώ στο Καστέλι, να τρυπώσουν στις αίθουσες με τους συνανθρώπους μας που βρίσκονται εκεί κι εισπράττουν αγάπη, στοργή, για να υπερνικήσουν τα σωματικά, ψυχολογικά κι υπαρξιακά τους προβλήματα. Γιατί είναι πολύ σημαντικό ο άνθρωπος να έχει στο προσκεφάλι ένα χάδι, ένα χαμόγελο. Παίρνει κουράγιο και μονολογεί.
– Αξίζει να ζήσω.
Κι ένα ζεστό δάκρυ κυλά, ζωγραφίζει όνειρα, ελπίδες στα χαρακωμένα απ’ της ζωής τα βάσανα μάγουλά του.
Η μοναξιά είναι ένα πέπλο που σκεπάζει την καρδιά, την ψυχή του αναξιοπαθούντος φίλοι μου.
Μπορούμε άραγες να τραβήξουμε τούτο το πέπλο; Σίγουρα ναι.
Κι αν δεν μπορούμε οικονομικά, ας δώσουμε την αγάπη μας με την προσφορά εργασίας, έστω, με σκέτο το ενδιαφέρον μας.
Σίγουρα αξίζει, σίγουρα θα βγούμε κερδισμένοι κι εμείς κι εκείνοι.
Και ξέρεις κάτι; Σαν την πέτρα που ρίχνεις στη λίμνη, μια απλή πράξη καλοσύνης δημιουργεί έναν ατέλειωτο κυματισμό που γυρίζει πάλι σε σένα. Κι είναι σπουδαίο αγαθό να νιώσεις τούτο τον κυματισμό να σε δροσίζει.