Πολλές είναι οι στιγμές εκείνες που καθορίζουν τη ζωή ενός ανθρώπου. Ο γάμος, η γέννηση ενός παιδιού, η στιγμή που θα λάβεις στα χέρια σου τον πρώτο σου μισθό… Καμία όμως, δεν μπορεί να συγκριθεί με τη στιγμή εκείνη κατά την οποία θα συνειδητοποιήσεις ότι ένας πολύχρονος και εξαντλητικός αγώνας έχει πια φτάσει στο τέλος του, ότι ήρθε η ώρα να παραδεχτείς -με όση αξιοπρέπεια σου απομένει- την ήττα σου, μια ήττα ολοκληρωτική και αμετάκλητη και ότι το μόνο που σου έχει απομείνει, είναι να υποκλιθείς ιπποτικά στον νικητή!
Περί τίνος ο λόγος; Μα φυσικά για τη στιγμή εκείνη όταν διαπιστώνεις ότι, παρά τις επίμονες και ενίοτε επίπονες προσπάθειές σου, έχεις γίνει… ίδιος με τούς γονείς σου! Και δεν ομιλώ απλά για το αυτονόητο, δηλαδή για την εξωτερική εμφάνιση, γιατί αυτό δεν είναι παρά “δώρο” -λέμε τώρα- της φύσης και επομένως κάτι το αναπόφευκτο. Γιατί το έχουμε πάρει απόφαση από καιρό ότι την όχι και τόσο πλούσια κόμη του μπαμπά, για παράδειγμα, ή τον πληθωρικό σωματότυπο της μαμάς, δεν θα μπορέσουμε να τα αποφύγουμε.
Οχι! Αναφέρομαι σε κάτι πολύ πιο συγκλονιστικό! Για την μέρα εκείνη που σε ανύποπτο χρόνο, θα συλλάβει κάνεις το εαυτό του επ’ αυτοφώρω, να εμφανίζει μια από τις μικρές εκείνες ιδιορρυθμίες, να έχει ήδη υιοθετήσει κάτι από τις ακατανόητες συνήθειες των γονιών του, που για χρόνια κατέκρινε, κουνώντας χαρακτηριστικά το κεφάλι. Οταν καταλήγει να ακολουθεί ένα αντίστοιχο μονοπάτι ζωής. Ή ακόμα σπουδαιότερον, όταν με σκυμμένο το κεφάλι και τρεμάμενα χείλη θα ξεστομίσει τα μοιραία λόγια …«Τελικά, είχες δίκιο…».
Για να κλείσουμε λοιπόν και παραφράζοντας λιγουλάκι τους πάντα εύστοχους αρχαίους ημών προγόνους, δεν έχουμε παρά να θυμηθούμε ότι το πεπρωμένο, αλλά και τα γονικά ήθη, φυγείν αδύνατον!
Αφιερωμένο, για ευνόητους λόγους, στους γονείς μας…
* φιλόλογος
