«Υπάρχει άραγε εξουσία, είπε ο πρώτος τυφλός. Δεν φαντάζομαι, αλλά και να υπάρχει, θα είναι μια εξουσία τυφλών που θέλουν να κυβερνούν τυφλούς, σαν να λέμε το τίποτα θέλει να οργανώσει το τίποτα…»
Ζοζέ ντε Σόζα Σαραμάγκου (1922 – 2010)
Το αρρωστημένο αποτύπωμα της παιδεραστίας στους κόλπους της πολιτικής ζωής αυτού του τόπου, φρόντισε και άφησε όχι μονάχα ο Νίκος Γεωργιάδης αλλά και όλοι εκείνοι οι πολιτικοί του «φίλοι», που έσπευσαν να δικαιολογήσουν τόσο τις αρχικές κατηγορίες σε βάρος του, όσο και την πρωτόδικη καταδίκη του. Ισως καμιά φορά η σιωπή να είναι και χρυσός από το να ακούγονται βαρύγδουπες δηλώσεις. Δηλώσεις, οι οποίες ειδικά σε τέτοιου είδους «ευαίσθητα» θέματα ακούγονται ως δηλωτικές της σαθρότητας του γενικότερου πολιτικού πλαισίου, μέσα στο οποίο τοποθετούνται κάποιοι. Ο κόσμος που μας περιβάλλει έρχεται κατά καιρούς αντιμέτωπος με σοβαρές καταστάσεις και ζητήματα, στα οποία η τραγικότητα λειτουργεί ως συνοδοιπόρος τους.
Ο κάθε άνθρωπος πολεμά και μάχεται τους προσωπικούς του δαίμονες αγνοώντας και αδιαφορώντας για τους δαίμονες των άλλων. Με τον τρόπο αυτό οδηγούμε σταδιακά την κοινωνία σε μια πιο «σκοτεινή» και «μεσαιωνικού» τύπου εκδοχή της.
Οτιδήποτε πράττει ή δεν πράττει το άτομο, σύμφωνα με τα αρχέγονα ένστικτα του, είναι λογικό και σώφρων να αποτιμάται μπαίνοντας στο μικροσκόπιο, ώστε να μην οδηγούμαστε τελικά σε εσφαλμένους δρόμους και σε αδιέξοδα. Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια η εκούσια «πνευματική ευθανασία» του δυτικού κόσμου σε θέματα ηθικής τάξης, οδηγεί σε μη ρεαλιστική αντιμετώπιση των προκλήσεων που εμφανίζονται. Έτσι συνέβη και τώρα με τη πρωτόδικη καταδίκη για ασέλγεια σε ανηλίκους του Νικόλαου Γεωργιάδη, στενού συνεργάτη και φίλου του κ. Κυριάκου Μητσοτάκη, όπου όλες οι ευρωπαϊκές φωνές σώπασαν μαζί με τη δικιά τους. Μονάχα, έπειτα από τις συνεχείς πιέσεις σχεδόν όλων των πολιτικών φορέων για κομματική τοποθέτηση της Νέας Δημοκρατίας σχετικά με την υπόθεση, ακούστηκαν οι ακροδεξιές φωνασκίες τους και οι πολιτικές τους ασυναρτησίες.
Δεν προκαλεί κανενός είδους εντύπωση που και μετά την καταδίκη του Νικόλαου Γεωργιάδη, ακόμη και ηγετικά στελέχη της Νέας Δημοκρατίας στηρίζουν αυτή τη διαστροφή, αρκούμενοι στο να δηλώνουν πως ο καθένας από εμάς θα μπορούσε να μπλέξει και πως οι ίδιοι ως υπερασπιστές της αλήθειας και του δικαίου δεν ανέχονται να θίγεται η υπόληψη ενός… σοβαρού ανθρώπου. Ενός ανθρώπου που τυγχάνει βέβαια να ανήκει στο κόμμα τους. Πολλοί σκέφτηκαν πως ίσως η πολιτική τους ηθική να ξέπεσε κάπου στον δρόμο και απλά να μη το πρόσεξαν. Και δεν είχαν άδικο, μιας και πλέον διαβαίνουμε μια περίοδο εκφυλισμού της πολιτικής ηθικής γενικότερα. Σκάνδαλα, περιπτώσεις διαφθοράς κάθε τύπου, λασπολογία και ένα κλίμα καταστροφολογίας, συνθέτει τον πολιτικό χώρο, μέσα στον οποίο κινούνται τα κόμματα και οι πολιτικοί τους ακόλουθοι.
Ενα τέτοιο γεγονός δεν μπορεί να αποσιωπηθεί ούτε και να μειωθεί η σημαντικότητά του ούτε και να χαρακτηριστεί ως μη ουσιώδες και ως ανάξιο λόγου. Η παιδεραστία είναι έγκλημα και ως τέτοιο πρέπει να το αντιμετωπίζουμε. Οφείλουμε όχι να το εκμηδενίζουμε, επειδή κάποιους τους εξυπηρετεί για πολλούς και διαφόρους λόγους. Η τιμωρία εκείνων που εμπλέκονται οφείλει να μεταφράζεται και να αποτυπώνεται με τις πιο αυστηρές ποινές από τους ποινικούς κώδικες όλων των κρατών. Οι παιδεραστές και οι κάθε λογής παρανομούντες πρέπει να μην καλύπτονται προκλητικά από τα κόμματα, στα οποία ανήκουν και από τις ηγεσίες τους. Διότι, όπως έχουμε διαπιστώσει, ισχύει το παράδοξο να στοχοποιούνται εκείνοι που φέρνουν στο φως μια παθογένεια, από εκείνους που είτε την αποτελούν είτε την συντηρούν. Ωστόσο, έφτασε η στιγμή που πρέπει να πάψουν και εκείνες οι φωνές που μέσω ενός ομοφοβικού παραληρήματος, ταυτίζουν την ομοφυλοφιλία με την παιδεραστία. Να σταματήσουν πρέπει κυρίως τον αποπροσανατολισμό της κοινής γνώμης, που ακόμη μια φορά κάθεται αποσβολωμένη και αμήχανη, περιμένοντας για την επόμενη ανοησία τους.
Εύλογα γεννιέται το εξής ερώτημα, που θέλει τον κάθε νοήμονα να αναρωτιέται, γιατί η Νέα Δημοκρατία και ο αρχηγός της κ. Κυριάκος Μητσοτάκης, αφού το δικαστήριο έκρινε τον Νίκο Γεωργιάδη ένοχο για ασέλγεια σε ανήλικα κατ’ εξακολούθηση, συνεχίζει και τον καλύπτει; Υπάρχουν στοιχεία, υπάρχει και μια δικαστική απόφαση που προκλητικά κάποιοι προσποιούνται πως δεν υφίσταται. Εχουμε ένα κόμμα που λειτουργεί περισσότερο ως «κλίκα» που απλά καλύπτει τους ανθρώπους της. Προσπαθεί με τον τρόπο αυτό να καλύψει και να διατηρήσει τη θέση της στο πολιτικό γίγνεσθαι αλλά και πολύ πιθανότατα προσπαθεί με αυτόν τον τρόπο να αποφύγει ένα ντόμινο αποκαλύψεων. Καλύπτει παιδεραστές, καταχραστές και γενικά μια μεγάλη γκάμα από θέματα, που αφορούν κυρίως τον πολίτη.
Τα ανήλικα θύματά τους είναι μάρτυρες της πιο μελανής πλευράς της πολιτικής. Ανθρωποι υπεράνω υποψίας δεν διστάζουν να γίνουν ο χειρότερος εφιάλτης ακόμα και ανήλικων παιδιών. Φτωχά και ορφανά παιδιά, που για δεκαπέντε ευρώ, λίγα δώρα και για οποιαδήποτε υπόσχεση, πουλούν το σώμα μα όχι την ψυχή τους σε “άρρωστα” μυαλά. Ατομα, που εκμεταλλεύονται την ανέχεια αυτών των δύστυχων παιδιών, την απελπισία και την προσπάθεια τους για επιβίωση, υπερβαίνουν τα όρια.
Αλλωστε δεν είναι η πρώτη φορά που το κάνουν μιας και αυτοί οι “κύριοι” και αυτές οι “κυρίες” της πολιτικής έχουν πολύχρονη εμπειρία στην εκμετάλλευση ολόκληρων λαών. Μόνο ο διάολος γνωρίζει όσα κρύβει ο ψυχικός τους κόσμος και μόνο αυτός είναι σε θέση να κατευθύνει τις σκέψεις και τις ενέργειές τους.
Πλέον είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε το πως λειτουργεί ο κόσμος τους και πως αυτός μας επηρεάζει.
Ο κόσμος μας ταλαντεύεται μεταξύ σεβασμού και ασέβειας προς τον άνθρωπο και προς καθετί ανθρώπινο.
Ο προσωπικός εγωισμός, η δειλία, η έλλειψη αξιοπρέπειας και η δυσφορία προς την καθημερινότητα, μας οδηγεί προς μια ολέθρια πνευματική τυφλότητα. Ενα είδος τυφλότητας που ενισχύεται από τη σκοτεινή πλευρά του ανθρώπου.
Το σκότος που έχει τη δική του μεταφυσική, το δικό του «μη είναι», έχει τη δυναμική να κρύψει το φως και την αλήθεια.
Γι’ αυτό και η αναλήθεια στην πολιτική έχει γίνει ο ρυθμιστής της και το στοιχείο εκείνο που οδηγεί στην απαξίωσή της από την κοινωνία.
Kωνσταντέλου Μαρία,
Πολιτικός επιστήμων – διεθνολόγος
Αν κάποιος άνθρωπος έκανε μια αξιόποινη πράξη που όμως δεν έχει κανένα πολιτικό περιεχόμενο, αυτό λογικά έχει να κάνει μόνο με τον ίδιο και όχι με τον πολιτικό χώρο που ανήκει. Ανήθικη λοιπόν είναι η πολιτικοποίηση σας ενός θέματος που δεν είναι πολιτικό.
Με αφορμή το ανωτέρω άρθρο της κ. Κωνσταντέλου Μαρίας, που το υπογράφει ως Πολιτικός Επιστήμων – Διεθνολόγος και με τον τίτλο “Ηθική Τυφλότητα”, επιτρέψτε με να κάνω μερικές παρατηρήσεις:
1.- Οπωσδήποτε, χαιρόμαστε, συγχαίρουμε και συντασσόμαστε με τη θαρραλέα βούληση της αξιόλογης συνεργάτιδας των “Χ.Ν.” να στηλιτεύσει – καυτηριάσει τέτοιου είδους και τόσο ειδεχθών κι αξιόποινων πράξεων -όπως οι αναφερόμενες στο άρθρο- που απαξιώνουν κι αμαυρώνουν την ηθική υπόσταση των ανθρώπινων κοινωνιών: προφανής δε στόχος και αγώνας της αρθρογράφου είναι η κοινωνική εξυγίανση και με ομαλή και ισότιμη συμβίωση και συνύπαρξη των λαών του κόσμου τούτου, ανεξαρτήτως των όποιων διαφορετικών τους υπαγωγών – καταβολών.
2.- Σίγουρα, σεβόμαστε κι εκτιμάμε το ελεύθερο, το μοναδικό, το διαφορετικό, το αναντικατάστατο κι ανεκτίμητης αξίας πρόσωπο της ανωτέρω αξιόλογης αρθρογράφου, και εικάζω [υπολογίζω] και το νέον της ηλικίας της, όπως, επίσης, ότι δεν άσκησε μάχιμη δικηγορία, παρότι τυγχάνει Πολιτικός Επιστήμων -Διεθνολόγος: Οφείλω να διευκρινίσω μερικά πράγματα: α) Πρώτα να πούμε ότι οι νέοι μας άνθρωποι είναι αξιόλογοι επιστήμονες, έχουν συμβιωτικό ήθος και διακρίνονται για την ευθύτητα των απόψεών τους και την αλληλεγγύη [κοινωνικό πρόσωπο] κι αληθινή αγάπη τους στους συνανθρώπους μας: Είναι αλάνθαστοι; ΌΧΙ δεν είναι, όπως σίγουρα δεν είμαστε κι εμείς οι παλιότεροι. β) Το δικαίωμα της Ηθικής Επιλογής [δηλαδή το απόλυτο δικαίωμα τη Ελευθερίας] δεν υφίσταται, αν ταυτόχρονα δεν υπάρχει η συνειδητότητα της υποχρέωσης ΕΥΘΥΝΗΣ της όποιας ΕΠΙΛΟΓΗΣ μας. Και,
3.- Σίγουρα οι όποιες παρατηρήσεις κι επισημάνσεις μου δεν ενέχουν ποσώς τον χαρακτήρα κρίσης ή διδαχής, αλλά είναι καλοπροαίρετες και με σεβασμό στο πρόσωπο της εξαιρετικής αρθρογράφου: ούτως ή άλλως σέβομαι κι αγαπώ τους συνανθρώπους μας και, ιδιαίτερα τους νέους, όπου γης.
4.- Στα περισσότερα Γραφεία των Δικηγορικών Συλλόγων υπάρχουν ταμπέλες με το σημείωμα: ” Ο Δικηγόρος δεν μοιράζεται την ηθική υπόσταση του πελάτη του!”. Έτσι, εξηγείται το ότι οι μάχιμοι Δικηγόροι υπερασπίζονται [ιερό καθήκον και λειτούργημα] ανθρώπους που κατηγορούνται για την τέλεση και ειδεχθών ακόμη εγκλημάτων, ο δε κατηγορούμενος είναι και θεωρείται ΑΘΩΟΣ μέχρις τελεδισικίας κ.λ.π. της καταδικαστικής απόφασης. Έχει σχέση τούτο με τη θεματολογία του δημοσιευθέντος ανωτέρω άρθρου; Και, βέβαια, έχει, αλλά δεν είναι του παρόντος η ανάλυση ενός τέτοιου δικονομικού και κοινωνικού ζητήματο. Ο νομικός και δικαστικός κόσμος γνωρίζει πάρα πολλές ποινικές υποθέσεις, οι κατηγορούμενοι των οποίων [ΗΠΑ κι αλλού] οδηγήθηκαν στην ηλεκτρική καρέκλα ή αγχόνη, όντες παντελώς αθώοι, αλλά κι εδώ το θέμα είναι τεράστιο και ίσως κάποτε επανέλθουμε με σχετική εργασία στα “Χ.Ν.”: ΩΣΤΟΣΟ, επαναλαμβάνουμε, ότι
συγχαίρουμε και συντασσόμαστε με τη θαρραλέα στηλίτευση – κοινωνική καυτηρίαση της αρθρογράφου για τις αναφερόμενες εγκληματικές
πράξεις σε βάρος της γενετήσιας αγνότητας των νέων ανθρώπων μας.
5.- ΜΟΛΑΤΑΥΤΑ, εμφανής είναι στο ανωτέρω άρθρο η ΣΤΟΧΟΠΟΙΗΣΗ και η απαξίωση προσώπων και ολόκληρης πολιτικής παράταξης και εύχομαι η υπέρβαση αυτή να οφείλεται στην άγνοια ή στο νέο [και άπειρο] της ηλικίας της αρθρογράφου κι όχι στη φανατική εκδήλωση της ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΗΣ ΜΝΗΜΗΣ, η οποία ως γνωστόν ισοπεδώνει τα πάντα, όπως και η ιδιοτελής ουδετερότητα οδηγεί στην απόλυτη ΑΔΙΚΙΑ. Ο μεγάλος Αμερικανός Κοινωνιολόγος – Ψυχολόγος του 19ου και 20ου αιώνα Γουίλλιαμ Μπίτσερ στο καλύτερο βιβλίο του κόσμου εκείνης της εποχής “ΠΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΚΑΙ ΑΠΟΤΥΧΙΑ” γράφει: “Μην δείχνετε με το δάκτυλό σας [δηλ. κατηγορείτε – κατακρίνετε], γιατί όταν το κάνετε αυτό, τα υπόλοιπα τέσσερα δάκτυλα στο ιδιο χέρι ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ πίσω σε εσάς: Και, κανείς δεν θα γνώριζε, ότι το όμορφο πουλί το παγώνι δεν τραγουδά καλά, αν είχε την πρόνοια να κρατά κλειστό το στόμα του!…” Ακόμη θα αναφερθώ στον τίτλο της αξέχαστης ταινίας “ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ -FROM HERE TO ETERNITY], όπως βέβαια, στον Θεανθρώπινο Λόγο: “Ο αναμάρτητος, πρώτος βαλλέτω τον λίθον!”. Ειλικρινά, σε κάθε περίπτωση [ακόμη κι αν υπάρχει κάποια νεανική αστοχία – και δικαίωμά της ν’ αστοχεί] η αρθρογράφος αξίζει επαίνων για τον ζήλο της για την κοινωνική εξυγίανση, και μακάρι το κακό να περιοριζόταν σε [οποιαδήποτε] κάποια πολιτική ομάδα ή μερίδα της κονωνίας των ανθρώπων, αλλά η ανθρωπιστική κοινωνιολογία έχει πολλά, πάρα πολλά ακόμη να καταγράψει κι αποδείξει: όσο υπάρχουν άνθρωποι: Με εξαιρετική εκτίμηση και φιλική αγάπη στο πρόσωπο της αρθρογράφου Γιώργος Καραγεωργίου, συντ/χος νομικός, κοινωνιολόγος, οικονομολόγος ΧΑΝΙΑ [Νοτιο-Μακεδόνας πια!!!]
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Συγγνώμη για ορισμένα λάθη στο ανωτέρω κείμενο. Παρακαλώ διορθώστε τη λαθεμένη λέξη “τελεδισικία” στο ορθό: Τελεσιδικία. Γερνάμε κι εμείς ακόμα….. οι Νοτιο-Μακεδόνες!! Και, βέβαια, πάντα θα κάνουμε και λάθη και τις αστοχίες μας και μακάρι να μπορούμε να τα διορθώνουμε, γιατί τότε καταξιώνεται η ανθρώπινη ζωή, αφού έτσι σπάζουμε το καβούκι του εγωκεντρισμού μας και μπορούμε να αγαπήσουμε τους συνανθρώπους μας. Με εκτίμηση Γ. Καραγεωργίου ΧΑΝΙΑ.