Σηµεία των καιρών; Κλιµατική αλλαγή; Κοινωνική κρίση; Ο κύκλος της ζωής; Η αυτοκαταστροφή του ανθρώπου; Ερωτήµατα που καθένας µπορεί να θέσει στον εαυτό του και να απαντήσει µέσα του, όπως τον a, συνυποβάλλοντας και την αυτοκριτική του.
Γενικά, φαίνεται ότι έχουµε φτάσει στα όριά µας, στα όρια ενός πεπερασµένου κόσµου, όπου όλα καταρρέουν και ταυτόχρονα κάτι νέο γεννιέται µέσα από τις στάχτες που αφήνει ο προηγούµενος κύκλος ζωής, κυρίως του ανθρώπου!
Γιατί δεν είναι φυσικό να δηµιουργούνται , σκόπιµα, πόλεµοι και να σκοτώνονται οι λαοί, άδικα, δεν είναι φυσικό να σκοτώνονται ή να κακοποιούνται τόσοι άνθρωποι, από άλλους ανθρώπους, καθηµερινά, για διάφορους λόγους! Εγκλήµατα πάθους, εγκλήµατα ζήλιας, εγκλήµατα συµφερόντων, οικονοµικά εγκλήµατα κλπ σε ένα κόσµο που πλέον κυριαρχείται, απροκάλυπτα, από έλλειψη ηθικών αξιών και ανθρώπινων ιδεωδών.
«Ο θάνατος σου η ζωή µου», µια φράση που µπορεί κάποιος λακωνικά να περιγράψει αυτόν τον ηθικό µαρασµό! Σε όλες τις εκφάνσεις της κοινωνικής ζωής έχει εισβάλλει ο…. διάβολος, αποδιοργανώνοντας την συνοχή της οικογένειας, παραβιάζοντας τα όρια συµπεριφοράς, αφαιρώντας την συµπερίληψη και την ενσυναίσθηση, οπλίζοντας το χέρι της εκδίκησης, του πάθους και της εξάπλωσης του κακού! Η κρίση και σε διεθνές επίπεδο µεταξύ κρατών και µειονοτήτων, αλλά και δικτατόρων που νέµονται την εξουσία θεωρώντας την χώρα τους ως κτήµα και ιδιοκτησία τους! Είναι πλέον γνωστό και κατανοητό ότι ο κόσµος αλλάζει, αλλάζει ραγδαία, αλλά δεν ξέρουµε αν είναι προς το καλύτερο; Όσο κι αν επιζητούµε την αισιοδοξία του µέλλοντος, άλλο τόσο µας κατακλύζουν σηµάδια απαισιοδοξίας και παραδοχής κακών οιωνών. Το χαµόγελο, όσο κι αν θέλουµε να είναι πλατύτερο και να διαρκεί περισσότερο, άλλο τόσο έρχεται η µέγγενη της σκληρής καθηµερινότητας και µας το περιορίζει µόνο σ’ ένα σπάνιο, ελαφρύ µειδίαµα!
Ο άνθρωπος της εποχής µας δεν µπορεί να αντιµετωπίσει τον εαυτό του, που θεωρούµε πως είναι ο µεγαλύτερος εχθρός του, δεν ελέγχει τον θυµό του, δεν ανέχεται εύκολα την διαφορετική προσέγγιση σε ένα θέµα, αλλά βρίσκεται ταµπουρωµένος στο περίκλειστο εγώ του. Οποιαδήποτε εξουσία τον αλλοιώνει, γίνεται µικρός δικτατορίσκος, θέλει να έχει υποτακτικούς για να υπερέχει και να εξουσιάζει κάποιους. Ένα κακό παράδειγµα της σάπιας κοινωνίας είναι ο πρόσφατος, άγριος ξυλοδαρµός της γυναίκας του ποινικολόγου Απόστολου Λύτρα από τον ίδιο! Οποιαδήποτε κι αν ήταν η πρόκληση που τον ανάγκασε να σηκώσει χέρι στην σύζυγό του, δεν έπρεπε να προβεί στην απροκάλυπτη αυτή βία, εξάλλου και ο ίδιος ως νοµικός ήξερε τις συνέπειες της κακουργηµατικής αυτής ενέργειας. Άνανδρη, επαίσχυντη, κατακριτέα και αποτρόπαια πράξη! Παρόλα αυτά τον άφησαν ελεύθερο να αλωνίζει και να συνεχίζει να υπηρετεί την δικαιοσύνη για παρόµοιες περιπτώσεις βίας και ξυλοδαρµού άλλων γυναικών! Αν ήταν κάποιος άλλος, κοινός θνητός, τώρα, θα ήταν µέσα και πίσω από τα κάγκελα της φυλακής!
Αυτός είναι ο ξεπεσµός, δύο µέτρα και δύο σταθµά σε µια κοινωνία που θέλουµε ίση µεταχείριση όλων απέναντι σε αξιόποινες πράξεις, χωρίς διάκριση κοινωνικής θέσης τάξης ή οικονοµικής κατάστασης του υπόλογου.
