Ιτζεδίν… θέλουμε και δεν μπορούμε ή μπορούμε και δεν θέλουμε;

Πάνε τέσσερα χρόνια από τότε που λειτουργήθηκε για τελευταία φορά ο Άι Λευτέρης του Ιτζεδίν. Από τότε που το λιβανάκι τού παπα-Στυλιανού σκόρπισε την ευωδιά του στον τόπο που βασανίστηκαν εκατοντάδες ανθρώπινες ψυχές.
Το μνημείο συνεχίζει να ταξιδεύει στον χρόνο, έτσι όπως ορίζουν οι συνιστώσες της ιστορίας. Με την παρουσία του να συμπληρώνει τις γραφές και να ενισχύει τη μνήμη των ανθρώπων.
Αμέτρητες οι δηλώσεις συμπαράστασης στα πάθη του. Πολυάριθμες οι εξαγγελίες για την σωτηρία του. Κι όλες λουσμένες πάντα από το φως της δημοσιότητας. Μα τώρα που τα φώτα χαμήλωσαν, σχεδόν έσβησαν, ο χρόνος άδραξε την ευκαιρία και συνεχίζει το έργο του.
Και πόσο ειρωνικά τελικά τα γεγονότα! Με τα κρουαζιερόπλοια να περνοδιαβαίνουν κάνοντας ελιγμούς ανάμενα στα πολυάριθμα, πλην όμως εγκαταλελειμμένα, μνημεία του κόλπου της Σούδας. Κι ας διατυμπανίζουν οι αρμόδιοι με βαρύγδουπες λέξεις, τους δείκτες του τουρισμού στα Χανιά.
Ανατρέχοντας σε συνεδριάσεις, δηλώσεις και εξαγγελίες της τελευταίας δεκαετίας και όχι μόνο και βλέποντας την -άθλια πραγματικά- κατάσταση του μνημείου σήμερα, αναρωτιέμαι, θέλουμε και δεν μπορούμε ή μπορούμε και δεν θέλουμε;