Ο Κώστας Φανταουσάκης είναι Χανιώτης σχεδιαστής κόµικ και Adobe Certified Expert. Ειδικεύεται στο pin-up, poster και cover design σε στιλ DC και Marvel, ενώ αυτή την περίοδο ετοιµάζει το πρώτο του graphic novel µε τίτλο “Quantum Ronin”, ένα cyberpunk comicbook δράσης µε σενάριο εµπνευσµένο από τις ταινίες Matrix, Bladerunner και Inception.
To “Μολύβι – µελάνι” τον συνάντησε λίγο µετά το 8ο φεστιβάλ Chaniartoon – International Comic & Animation Festival και µίλησε µαζί του για την 9η τέχνη και τους υπερήρωες που αγαπάει.
Πώς ξεκίνησε η ενασχόλησή σου µε το κόµικ;
Ξεκίνησα ως αναγνώστης και φαν της τέχνης αυτής τη δεκαετία του ΄70 όπου µεγάλωσα. Τότε διαβάζαµε “βιβλιαράκια”, όπως τα λέγαµε, Μίκυ Μάους, Ποπάυ, Σεραφίνο κ.ά. ∆εν υπήρχαν τόσα χρήµατα για να αγοράσεις και ανταλλάσσαµε µεταξύ µας τα παιδιά. Κάποια στιγµή έπεσαν στα χέρια µου και κόµικς της “Καµπανάς” µε σούπερ ήρωες, όπως το “Αγόρι” το “Μπλεκ”, η “Μάχη”, “Το κράνος” κ.λπ. Εκεί ανοίχτηκε για εµένα ένας κόσµος τελείως διαφορετικό. Μιλάµε για µια εποχή όπου δεν υπήρχαν τα κινηµατογραφικά εφέ και αυτός ο κόσµος ήταν µόνο στο “χαρτί”.
Υπήρχαν βέβαια κόµικ στις εφηµερίδες…
Πάντα µε γοήτευαν τα κόµικ των εφηµερίδων, τα newspaper strips. Υπήρχαν δηµιουργοί, όπως ο Alex Raymond, που µε εξίταρε πως µε 3-4 καρεδάκια έφτιαχναν µια ιστορία που µπορούσε να µείνει στο µυαλό του αναγνώστη. Αυτό είναι κάτι δύσκολο. Σε κάθε περίπτωση, το µέσο στο οποίο τυπώνεις καθορίζει τον τρόπο που θα δουλέψεις.
Φαντάζοµαι πήγαινε στο χέρι σου στα καλλιτεχνικά…
Πάντα ήµουν καλός, σκίτσαρα σε χαρτοπετσέτες και βέβαια όλα µου τα βιβλία είχαν σκίτσα. Είδα ότι το έχω και ευτυχώς έπεσα και σε καλούς δασκάλους, οι οποίοι µε ενθάρρυναν. Θυµάµαι τον καθηγητή στα καλλιτεχνικά τον κ. Τσατάλα, ο οποίος µου είχε πει χαρακτηριστικά: “Εσύ δεν είσαι να ζωγραφίζεις ρεαλιστικά, εσύ πρέπει να βάλεις τη φαντασία σου. Εκεί είναι η δύναµή σου!”.
Τα δικά σου πότε άρχισες να φτιάχνεις;
Σχεδίαζα στο χέρι αλλά µετά είπα να το κάνω ψηφιακά. Το πέρασµα είναι δύσκολο. Όµως το ψηφιακό σου δίνει τη δυνατότητα να δεις καλύτερα τις λεπτοµέρειες. Έτσι έκανα τα πρώτα µου σκιτσάκια. Κυρίως χαρακτήρες. Μετά άρχισα να κάνω και το background. Όλα αυτά τα χρόνια βέβαια συνέχισα να διαβάζω και πλέον έχω µια τεράστια συλλογή από κόµικ µεταξύ των οποίων και πολλά αµερικάνικα που είναι συλλεκτικά.
Το πρώτο σκίτσο;
Το πρώτο ήταν ο µπάτµαν. Μου πήρε δύο µήνες να το κάνω!
Αυτοδίδακτος δηλαδή;
Ναι, αυτοδίδακτος αλλά έχω διαβάσει πολλά βιβλία.
Πώς είναι η διαδικασία της δηµιουργίας;
Είναι µια πολύ µοναχική διαδικασία, αλλά οι ώρες περνάνε πολύ γρήγορα.
Σήµερα σε τι φάση βρίσκεσαι;
Φέτος αποφάσισα να φτιάξω ένα δικό µου κόµικ, µία γραφική νουβέλα, που θα λέγεται “Quantum Ronin”. Έχω γράψει το σενάριο και έχω κάνει την πρώτη έρευνα. Θα είναι µια ιστορία δράσης που θα µπερδεύεται το εικονικό µε το πραγµατικό και αληθινοί χαρακτήρες µε άλλους “παιδιά” της τεχνητής νοηµοσύνης. Ευελπιστώ να είναι έτοιµο στο επόµενο φεστιβάλ Chaniartoon.
Γενικά είναι πολύ δύσκολο να βιοποριστεί κανείς από το κόµικ στην Ελλάδα. Εσένα το σε κρατάει µέσα σε αυτό; Είναι το µεράκι;
Το κακό είναι ότι µπορεί να γράψεις κάτι που θα σου πάρει µήνες και δεν σου εγγυάται κανείς ότι θα έχει επιτυχία ή ότι θα βγάλεις χρήµατα. ∆υστυχώς ζούµε σε µια εποχή που η νέα γενιά δεν διαβάζει, ακόµα και κόµικ. ∆εν πιάνει το χαρτί στα χέρια του. Τα παιδιά βλέπουν ταινίες µε σούπερ ήρωες αλλά να κάτσουν να διαβάσουν “µπαλονάκι – µπαλονάκι” δεν το κάνουν. Ζούµε στην εποχή των σόσιαλ µίντια και στη λογική της γρήγορης εικόνας.
Τι είναι σηµαντικό σε ένα κόµικ;
Λατρεύω τις γραφικές τέχνες και το σκίτσο, όµως αν δεν είναι καλή η ιστορία δεν πρόκειται να πετύχει το κόµικ.
Αναφέρθηκες στο Chaniartoon, το φεστιβάλ κόµικ που γίνεται στα Χανιά. Πώς ήταν η εµπειρία της συµµετοχής;
Είναι η δεύτερη φορά που συµµετέχω και ευχαριστώ τον Μάριο Ιωαννίδη που µε κάλεσε. Είχε πολύ ενδιαφέρον η εµπειρία γιατί µου δόθηκε η ευκαιρία να µιλήσω µε άλλους καλλιτέχνες. Επίσης, έχει πολύ ενδιαφέρον το φεστιβάλ γιατί αναδεικνύει µια τέχνη που είναι “ανοιχτή” στην κοινωνία. Μία τέχνη που είναι κατά της οµοφοβίας και του ρατσισµού, µία τέχνη που είναι “ανοιχτή” σε διαφορετικές κουλτούρες και στο χιούµορ. Προσωπικά ένιωσα πολύ ωραία µέσα σε αυτό γιατί είδα ένα πολύ φιλικό περιβάλλον που ήταν “ανοιχτό” σε ιδέες. Επίσης, µέσα από το Φεστιβάλ τα Χανιά γίνονται ένας πόλος έλξης για τον κόσµο που αγαπάει το κόµικ.
Αισθάνεσαι ότι στην Ελλάδα η τέχνη του κόµικ τα τελευταία χρόνια έχει µία δυναµική κι αποκτάει όλο και µεγαλύτερο κοινό;
Βλέπεις κόµικς και graphic novels στα βιβλιοπωλεία σήµερα και δεν είναι όπως παλιά που υπήρχαν µόνο περιοδικές εκδόσεις. Πιστεύω ότι αυτό είναι θετικό όµως θα πρέπει να δούµε πως το παιδικό κοινό του κινηµατογράφου θα στραφεί και στο έντυπο κόµικ. Επίσης, πιστεύω ότι η τέχνη του κόµικ στην Ελλάδα δεν θα πρέπει να περιοριστεί σε µία δική µας, τοπική θεµατολογία. Όπως έλεγε ο Τζακ Κίρµπι µε το πενάκι σου µπορείς να φτιάξεις ένα ολόκληρο σύµπαν. Εποµένως, καλό θα ήταν να είµαστε ανοιχτοί σε όλα.
Τι επιδιώκεις µέσα από την τέχνη σου;
Να δώσω µία άλλη εικόνα του κόσµου.
γραμμοσκιάσεις… Zgur
