Κύριε διευθυντά,
η συµµετοχή γενικά σε εκλογικές διαδικασίες έχει διφορούµενη σηµασία. Κατά περίπτωση αποκτά θετικό πρόσηµο, άλλοτε όµως µπορεί να εξελιχθεί σε µια σφόδρα επιζήµια απόφαση. Εξυπακούεται ότι το ίδιο ισχύει και για την αποχή.
Φερειπείν, η µαζική παρουσία εργαζόµενων στις αρχαιρεσίες διοικητικών οργάνων των σωµατείων τους στα πλαίσια ενός ακηδεµόνευτου, µαχητικού συνδικαλισµού σηµατοδοτεί µια αντίστοιχη αγωνιστική διάθεση πλαισίωσης των διεκδικητικών τους δράσεων. Αντίθετα κρίνεται ολέθρια η προσέλευση, όταν αυτά αποτελούν υποχείρια εργοδοτικά ή νοµιµοποιούν κρατικές επιδροµές ευνουχισµού και ποδηγέτησης τους (π.χ. τέχνασµα – κερκόπορτα εφαρµογής ηλεκτρονικών ψηφοφοριών, µητρώα – φακέλωµα, κλπ).
Στις εθνικές τώρα εκλογές η απάθεια, αποστροφή του κόσµου σε αυτό τον θεσµό αναδύει την υγιή, δικαιολογηµένη απέχθεια (πολιτικά ενστικτώδη, εµβρυική) στο πολιτικό στερέωµα εξαπάτησης των µαζών. Συγκερασµένη παρόλο ετούτο µε µια στάση παθητικής, αδρανοποιηµένης αντιµετώπισης του κοινωνικοπολιτικού γίγνεσθαι. Επιπρόσθετα η υποστήριξη ενός αστικού κόµµατος απηχεί και µεταφράζεται σε µια εξασθένιση των λαϊκών δυνάµεων. Εάν το νούµερο ανεβαίνει επάνω στη σηµαία, που µε εντυπωµένο το 41% διαρκώς επισείει ο Μητσοτάκης, εξασφαλίζεται έτσι µία επιπλέον προϋπόθεση πιο φανατικής προώθησης των βάρβαρων ορέξεων και σχεδιασµών του κεφαλαίου.
Πάλι, από µια διαφορετική σκοπιά, η αύξηση των ποσοστών ενός ρεφορµιστικού σχηµατισµού ουδόλως συνυφαίνεται- προοιωνίζει µια κινηµατική ανάταση. Καθότι είναι διαποτισµένη µε µια ακραία αντίληψη κοινοβουλευτικής αποχαύνωσης, που προκαταβολικά πριονίζει την αναγκαιότητα έντασης της ταξικής πάλης. Την πρωταρχική δηλαδή στόχευση οποιασδήποτε κοµουνιστικής οργάνωσης µη αλλοτριωµένης από την συνδιαχειριστική νοοτροπία µε συνέπειες συµφιλιωτικές προς το σύστηµα της εκµετάλλευσης, καταπίεσης και εξάρτησης. Καθόλου δυσεξήγητη δεν είναι λοιπόν η σαρωτική επίθεση απέναντι στα φοιτητικά δικαιώµατα, παρά την πρωτιά στα πανεπιστήµια παράταξης µε κοµουνιστική επιγραφή.
Άρα σωρεία παραγόντων επηρεάζει και καθορίζει την απάντηση στο δίληµµα εµπλοκής σε εκλογικά πεδία, όπως και την ωφέλεια που αποκοµίζεται.
Υπάρχουν βέβαια φάσεις όπου κανείς δισταγµός επιτρέπεται στην απόρριψη της παραµικρότερης σκέψης για ανάµειξη σε τέτοιες υποθέσεις εξόφθαλµης σκευωρίας και εγκλωβισµού των λαών. Όπως χαρακτηριστικά είναι το ευρωκοινοβούλιο.
Μιας και αποτελεί εγκάθετο κατασκεύασµα ενός ιµπεριαλιστικού συνασπισµού συγκροτηµένου µε σκοπό τη λεηλασία και χειραγώγηση µε καλλίτερους όρους µιας σειράς εξαρτηµένων χωρών.
∆ηµιουργηµένου ερήµην των λαών, σε αντίστιξη µε την ιστορική προέλευση της εθνικής βουλής. Η οποία προέκυψε από µια απαραίτητη προοδευτική συµµαχία (νυν περαιωµένη και εξελιγµένη στο αντίθετο της) των λαών µε τις τότε αναδυόµενες αστικές δυνάµεις.
Αποψιλωµένο όργανο από οποιαδήποτε ουσιαστική αρµοδιότητα και µε αποκλειστικό προορισµό τη φιλοτέχνηση ενός δηµοκρατικοφανούς προσωπείου. Ένα εργαλείο εξωραϊσµού ενός ιµπεριαλιστικού τερατουργήµατος. Επιχειρώντας τουτέστιν τη συγκάλυψη και νοµιµοποίηση της πραγµατικής πηγής των αποφάσεων από τα διευθυντήρια. Παντελώς θεωρητικά -τυπικά (για τον αντεπαναστατικό ρεφορµισµό του ειρηνικού δρόµου προς τον σοσιαλισµό, απόλυτα εφικτό στην πράξη) εάν στο αστικό κοινοβούλιο εξασφαλίζονταν η πλειοψηφία αντικαθεστωτικών στοιχείων, θα επέρχονταν µε βελούδινο τρόπο ο κοινωνικός µετασχηµατισµός. Ο Μαρξ πέθανε, ώρα να αποβιώσει και ο µαρξισµός;
Τουναντίον το ευρωκοινοβούλιο σαν κανονικό αντικείµενο διακόσµησης «προικίστηκε» (µελετηµένα) µε επουσιώδεις δικαιοδοσίες. Οι ευρωβουλευτές ως κοινοί πολίτες παρακολουθούσαν άβουλα τον Σόιµπλε να καταστρώνει και επιβάλλει τα µνηµόνια, που σε µία µέρα αναποδογύρισαν τη ζωή των Ελλήνων. Επιφέροντας µάλιστα ραγδαία καταβύθιση βιοτικού επίπεδου ανάλογη πολεµικών περιόδων.
Ευρωκοινοβούλιο, όχηµα για Ευρώπη των λαών; Έλεος. Μα ακριβώς, η εχθρική ύπαρξη του αντιστρατεύεται µια τέτοια κατεύθυνση. Ας πείσουν λοιπόν –καταπληκτική φαεινή και οµοειδής συλλογιστική- οι υδροκέφαλοι της αριστεράς τους «αφελείς» αµερικάνους ιµπεριαλιστές να δοµήσουν ΝΑΤΟκοινοβούλιο. Ώστε αλώνοντας το από µέσα να αποκτήσουµε ένα ΝΑΤΟ… των λαών!! Κρίµα ο Λένιν δεν ζει, για να διόρθωνε τις γραφές του, αναπροσαρµόζοντας τις στα «σύγχρονα» δεδοµένα της εποχής.
Το προλεταριάτο κάθε χώρας έχει διαφορετική, ανισόµετρη στάθµη ανάπτυξης. Άρα αντικειµενικά είναι ουτοπία η συσπείρωση, συντονισµός τους και κοινή κίνηση (άσχετα µε την θετική αλληλεπίδραση) στα πλαίσια µιας βαθιά διαιρεµένης συγκόλλησης κρατών. Άλλο η ενιαία εργατική τάξη στους κόλπους µιας συµπαγούς επικράτειας µε συγκεκριµένη κυβέρνηση, πολιτική και µηχανισµούς και άλλο ένα ετερόκλητο συνονθύλευµα.
Ένας λαός εξαρτηµένης χώρας µαζί µε τον κόκκινο µπροστάρη του µπορεί να ορίσει στρατηγικό στόχο εξόδου από τη Ε.Ε. (στις ιµπεριαλιστικές διαφοροποιείται σε κατάργηση της) δίχως παράλληλα να αντιφάσκει ΚΑΤΑΦΩΡΑ µε την έγκριση των πλασµατικών εκλογικών τελετουργιών της. Μπορεί (και πρέπει) να επιδιώκει την ανατροπή της καπιταλιστικής κυριαρχίας. Όµως είναι αλλόκοτο να θέτει ζήτηµα εξόδου του από την… πατρίδα του και εποµένως µη παρουσίας του στο αστικό κοινοβούλιο (προφανώς απαλλαγµένος από εκλογικές ψευδαισθήσεις περί πανάκειας του).
Ο ζωοδότης οµφάλιος λώρος που συνδέει µια υποτελή ολιγαρχία µε τους πάτρωνες της (ΕΕ) συνιστά κρίσιµη υπαρξιακή παράµετρο. Οπότε σε µια ενδεχόµενη πορεία εθνικοταξικού λυτρωµού θα επιβάλλεται η πάλη του λαού για διάρρηξη αυτών των δεσµών σαν συν-απαιτούµενο. Εποµένως και µη νοµιµοποίηση αυτής της σχέσης, εποµένως µη αποδοχή των εκλογικών ξόβεργων της, εποµένως αποχή.
Κάθε ψήφος στη ΕΕ ισοδυναµεί µε µία στάλα λίπασµα στην εφαρµογή αγριότερων µέτρων φτωχοποίησης, ρηµάγµατος νοσοκοµείων, φραγµών στις σπουδές. Για αυτό άλλωστε στήνουν αυτό το ακριβό πανηγύρι. Μονάχα εκεί αποβλέπουν. Να επικαλούνται συνεχώς την υφαρπαγµένη συναίνεση µας για την κλιµάκωση της αποτροπαιότητας της. Για ακόµη λιγότερες φάµπρικες, πιο εκτεταµένη παραγωγική συρρίκνωση. Για πακτωλούς προς χρεολύσια, µεγιστάνες ή εξοπλισµούς και σταγονόµετρο για ασφαλή τρένα ή φιλοξενία δύσµοιρων προσφύγων.
∆εν µας προσφέρουν την πολυτέλεια (ειδάλλως θα ήταν ανόητοι) να χαράσσουµε εµείς το παρόν και µέλλον µας. Κάθε συµµετοχή αξιοποιείται για τη σκλήρυνση της κατασταλτικής µανίας, ρατσιστικής απανθρωπιάς, εκφασιστικής αποθράσυνσης, αντικοµουνιστικής υστερίας.
Απεναντίας η µαζικότερη αποχή µεταφράζεται σε ηχηρή καταγγελία της αιµοδιψής συµπεριφοράς της. Ακόµη ψηλότερη τέτοια, σηµαίνει διευρυµένη αµφισβήτηση και εναντίωση στο σηµαντικό ρόλο που παίζει στο σφαγείο της Ουκρανίας (χώρια το πλούσιο ποινικό µητρώο της σαν πρωταγωνίστρια προγενέστερων εξοντωτικών πολέµων) και τη συµβολή στην εφιαλτική για τον πλανήτη παρόξυνση των ιµπεριαλιστικών ανταγωνισµών. Καταδικάζει επίσης την αµέριστη αρωγή (παρά τα υποκριτικά ψελλίσµατα) στο σιωνιστικό κτήνος, που δολοφονεί αλύπητα αυτούς, των οποίων έκλεψε τα πατρογονικά παλαιστινιακά εδάφη τους.
Η αριστερά σε όλα της σχεδόν τα αδιάκριτα µεγέθους παρακλάδια ξελαρυγγιάζεται εν χορώ και σε βαθµό αφιονισµού (και αηδίας θα έλεγα) έµµισθα (ευρωβουλευτές µε σφυροδρέπανο στο πέτο) ή δωρεάν, συνειδητά ή αθέλητα σαν διαφηµιστής της ΕΕ. Με ποικίλη επιχειρηµατολογία και διιστάµενες επιδιώξεις. Αµοιβαίος τόπος όλων όµως –διακηρυκτικά τουλάχιστον- το καλό του λαού.
Αλλοίµονο, οι λαοί κατοχυρώνουν και περιφρουρούν τα δίκια τους στους δρόµους των αγώνων. Υποστηρίζει η αριστερά πως το πασχίζει και µέσω της παρέµβασης της στο ευρωκοινοβούλιο. Μα αφού σφύζει από ορµή, τότε άραγε γιατί δεν το κατορθώνει ή έστω προσπαθεί εξαντλητικά εντός των ελλαδικών συνόρων µε απείρως ευνοϊκότερες συνθήκες; Στην Ελλάδα του καπιταλισµού, µέσα στο σπίτι της δεν το πέτυχε και θα διαπρέψει στη µακρινή και ξένη ιµπεριαλιστική ΕΕ;
Η ΣΥΜΜΕΤΟΧΉ καταλήγει σε ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΣΜΟ και ΑΠΟ∆ΟΧΗ. Η ΑΠΟΧΗ κραυγάζει την ΑΡΝΗΣΗ και προανακρούει την ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ
Όσο φουντώσει η αποχή, τόσο βροντερότερες ευχαριστίες θα ξεπηδήσουν από τα ερείπια του νεκροταφείου της Γάζας.
Ήδη αµέτρητα εκατοµµύρια εργατών, αγροτών, αλληλέγγυων στους Παλαιστίνιους φοιτητών έχουν ψηφίσει πριν την επίσηµη µέρα των ευρωεκλογών στην «κάλπη» των κινητοποιήσεων. Η µία είναι κάλπη της πλάνης και υποταγής. Η άλλη της ελπίδας και σύγκρουσης. Να γεµίσουµε τη σωστή.
Μανώλης Καπετανάκης,
µέλος του ΚΚΕ (µ-λ)
