Στην αρχή την αγνόησαν μετά την κορόιδεψαν ύστερα την πολέμησαν και μετά… τους νίκησε. Η Βαλάντω κατάγονταν από ένα μικρό άγονο ορεινό χωριό. Στην πόλη που εγκαταστάθηκε και διέπρεψε έγινε Βαλεντίνη. Ένα πλάσμα σπάνιο όπως αποδείχτηκε. Ένα από τα θαύματα που σπάνια γεννά η φύση. Γεννήθηκε με υψηλό δείκτη νοημοσύνης και με μια εξωτική ομορφιά. Με σύμφυτη τη διαίσθηση και τη διορατικότητα, την ευγένεια, τη γλύκα. Αλλά βέβαια όλα τα δώρα που απλόχερα της χάρισε η ζωή, η φύση, χαντακώθηκαν στο χωριό που γεννήθηκε και μεγάλωνε. Που και πως ν΄ αναδειχτούν και ποιος να τα διακρίνει και να τα αναγνωρίσει;
O κόσμος γύρω της, εκτός από τους καλοκάγαθους γονείς της ήταν ένα άλογο, ένα γαϊδουράκι, δυο κατσίκες, μια αγελάδα, κότες, γουρούνια και πρόβατα. Καλαμπόκια και δυο τρεις καρυδιές.
Από τα χαράματα ως το σούρουπο κινούνταν ανάμεσά τους και τα υπηρετούσε.
Ο δικός της χρόνος ήταν μόνο οι ώρες που πήγαινε σχολείο σε διπλανό χωριό με μισθωμένο ταξί από την πολιτεία και το γυμνάσιο και το λύκειο τέλειωσε.
Το κάθε χωριό τότε είχε 3-5-7-13 μαθητές.
Δεν είχε πολύ χρόνο για διάβασμα αλλά κι΄ αυτόν τον ελάχιστον που είχε ρουφούσε τη γνώση.
Ήταν άριστη μαθήτρια και πάντα σημαιοφόρος στις μικρές παρελάσεις.
Είχε άρτιο γραπτό και προφορικό λόγο. Λάτρευε την Ελληνική γλώσσα, τους αρχαίους Έλληνες Φιλόσοφους και γενικότερα τη Φιλοσοφία. Δάσκαλοι και καθηγητές την ξεχώρισαν και την προέτρεψαν να σπουδάσει.
Η μητέρα της φιλάσθενη, τελικά πέθανε όταν ήταν στην εφηβεία και έπεσε το βάρος της φροντίδας πάνω της.
Ο πατέρας της όμως, πούλησε ότι είχε για να τη σπουδάσει. Ο ίδιος ζούσε με μια μικρή σύνταξη.
Σπούδαζε και παράλληλα εργάζονταν όπου έβρισκε, μέχρι καθάριζε σπίτια, σκάλες.
Δεν έβλεπε τίποτα γύρω της και δίπλα της. Κοιτούσε μόνο μπροστά και ψηλά. Έβλεπε ένα αστέρι και προσπαθούσε να το πιάσει. Το έπιασε. Έγινε ένα με το αστέρι.
Έλαμπε, ακτινοβολούσε όπου κι΄ αν βρισκόταν.
Σπούδασε ιατρική. Επιστήμων και άνθρωπος, έλεγαν όσοι τη γνώριζαν.
Στην πορεία της είχε να αντιμετωπίσει τέρατα και σημεία.
Ήθελε να βάζει την προσωπική της σφραγίδα όπου βρέθηκε να εργάζεται. Αλλά οι ανώτεροί της του συστήματος και των κυκλωμάτων, ακόμη και οι συνάδελφοι της την αγνοούσαν. Δεν άκουγαν καν όσα πρότεινε.
Μετά την κορόιδευαν. Μην είσαι ρομαντική και ουτοπική της έλεγαν. Εδώ είναι ζούγκλα, κοίτα να επιβιώσεις.
Μαχητής και αγωνίστρια από τα μικράτα της η Βαλεντίνη δεν πτοήθηκε.
Ευτυχώς με τον καιρό απέκτησε υποστηρικτές και είδε να υλοποιούνται οι ιδέες της.
Σ΄ ένα από τα νοσοκομεία της πόλης που εργάζονταν και κατάφερε να έχει τη θέση της διευθύντριας, οι καινοτομίες που έφερε έκαναν το νοσοκομείο σύγχρονο και ανθρώπινο. Πολέμησε τους καταχραστές, που αλώνιζαν τα προηγούμενα χρόνια. Και πάντα γίνονταν λόγος για το όνομά της και τα επιτεύγματά της.
Εκεί άρχισε ένας ανελέητος πόλεμος εναντίον της, βλέπεις θίχτηκαν τα συμφέρονταν πολλών.
Οραματίστρια και δυναμική ευφυέστατη και πειστική. Μιλούσε πάντα με επιχειρήματα και με απόλυτη γνώση και επίγνωση. Ποτέ με φωνές και νεύρα.
Ήταν η ήρεμη δύναμη.
Δεν δίσταζε να τα βάλει και με πολιτικούς και δικαστικούς.
Πολιτική, πολιτικοί άλλος οχετός έλεγε. Πρέπει να βάλω ένα χεράκι για μια επιχείρηση σκούπα.
Κάποια στιγμή της πρότειναν να θέσει υποψηφιότητα για δήμαρχος. Όταν ήρθε το πλήρωμα του χρόνου το αποφάσισε.
Κατέβηκε στις εκλογές και βγήκε παμψηφί.
Ας ξεκινήσω από αυτή τη μικρή κοινωνία κι αν πετύχω θα επεκταθώ στην ευρύτερη κοινωνία.
Θάθελα να γίνω υπουργός υγείας.
Γι΄ αυτή τη γυναίκα τίποτα δεν είναι αδύνατον. Δύσκολο ναι αλλά όχι ακατόρθωτο.
Το πρώτο που έκανε στο δήμο, ήταν να επιβάλει τάξη και πειθαρχία, κυρίως διαφάνεια. Τα κατάφερε με τους θερμούς υποστηριχτές στο πλάι της.
Όλα τα συνεργεία του δήμου δούλευαν ανελλιπώς.
Επέβλεπε η ίδια τα έργα και τους εργαζόμενους.
Αυτά που ξέρατε να τα ξεχάσετε, τους έλεγε.
Όχι να χτυπάτε κάρτα το πρωί, κι αντί για δουλειά να πάτε να κάνετε τις δουλειές σας και μετά με τη λήξη του ωραρίου να ξαναχτυπάτε κάρτα και να πληρώνεστε, να σας πληρώνουν οι δημότες. Φτάνει πια το αλαλούμ. Ποιον νομίζετε ότι θα κοροϊδεύετε; Όταν αρχίζετε ένα έργο θα το τελειώνετε εγκαίρως, θα σας ελέγχω. Όποιος δεν είναι συνεπής θα απολύεται. Χαλαρότης τέλος.
Σε μια τετραετία ο δήμος έγινε αγνώριστος και υποδειγματικός.
Όσοι προσπάθησαν να την πολεμήσουν, πολεμήθηκαν από τους ίδιους τους δημότες, τους απλούς πολίτες.
Στην αρχή την αγνόησαν, μετά την κορόιδευαν, μετά την πολέμησαν και μετά… τους ΝΙΚΗΣΕ!
Ένας στόχος επετεύχθη. Ένα όνειρο πραγματοποιήθηκε. Ο κύκλος έκλεισε. Το όνομά της θα μείνει στην ιστορία.
Όμως όλα αυτά τα χρόνια ξέχασε κάτι πολύ σημαντικό. Ότι είναι γυναίκα. Προσπέρασε τον έρωτα και την αγάπη, είχε περάσει τα 35…. Τώρα είναι πια αργά, σκεφτόταν, για να κάνω και οικογένεια.
Σαν γιατρός και διευθύντρια πέτυχε, σαν δήμαρχος διέπρεψε. Σαν σύζυγος – σύντροφος και μητέρα, θα τα κατάφερνε; Ένας μικρός πανικός και μια ανησυχία την κυρίεψε.
Καθώς οδηγούσε έκανε όλες αυτές τις αρνητικές σκέψεις με αποτέλεσμα να παραβιάσει το στοπ.
Παραλίγο να συμβεί το μοιραίο. Αποφεύχθηκε σφοδρή σύγκρουση γιατί ο οδηγός του άλλου αυτοκινήτου είχε κόψει ταχύτητα.
Ωστόσο κατέβηκαν από τα αυτοκίνητα να ανταλλάξουν βρισιές. Πάνω που ήταν σε θέση βολής ο άντρας ξαφνικά της χαμογέλασε.
Βρίσε με, ότι και να πεις, δίκιο έχεις του είπε φοβισμένη η Βαλεντίνη.
Όλα καλά, της απαντά, αφού το αποφύγαμε την τελευταία στιγμή όλα καλά.
Με λένε Κωνσταντίνο και ευχαρίστως θα έπινα κάτι μαζί σου…. κερνάω. Πάμε;
Με λένε Βαλεντίνη και… πάμε έτσι να ηρεμήσουμε.
Τα βλέμματά τους διασταυρώθηκαν. Δώσανε τα χέρια και έμειναν εκεί να κοιτάζονται βαθιά στα μάτια να χαμογελούν και να μην αφήνουν τα χέρια.
Η Βαλεντίνη αναστατώθηκε. Ήταν η πρώτη φορά που ρίγησε το κορμί της. Διαπίστωσε και μια αμηχανία στον Κωνσταντίνο. Φαίνεται πως κεραυνοβολήθηκαν.
Γλίτωσαν την ακαριαία σύγκρουση για να ζήσουν τον ακαριαίο έρωτα.
Γυρίζει σελίδα η Βαλεντίνη. Νέος φάκελος ανοίγει, νέος κύκλος.
Πενηντάρης, ψηλός, γεροδεμένος και όχι μόνο. Με σοφία με χιούμορ, τρυφερός και δυναμικός. Χήρος με δύο παιδιά και ευκατάστατος.
Ούτε στα παραμύθια δε συμβαίνουν αυτά. Μωρέ μήπως ονειρεύομαι; Αλλά γιατί να μην είναι αληθινό; Δεν το αξίζω; Δεν το δικαιούμαι; Στερήθηκα τη μάνα μου, ήμουν μακριά από τον πατέρα μου, με στερήθηκε ο γλυκούλης μου, τώρα όμως θα τον δικαιώσω. Θα του πάω ένα παληκάρι και έτοιμα εγγόνια.
Έτσι αποφασίσανε. Εκείνη δέχτηκε με αγάπη τα παιδιά του κι ο Κωνσταντίνος το δικό της παιδί, τον πατέρα της. Έχω και εγώ ένα παιδί που χρειάζεται τουλάχιστον την παρουσία μας του έλεγε.
Πηγαίνανε συχνά στο χωριό της. Ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία για εκείνον το χωριό, τα καφενεία, τα τσιπουράκια, τα παρεάκια, τα αστεία και τα γλέντια. Η ηρεμία, τα χρώματα, οι ήχοι και οι μυρωδιές.
Και τα παιδιά του παιδιά της πόλης. Ενθουσιάστηκαν με τις εικόνες του χωριού. Τους μύησε την απλότητα. Απαρνήθηκαν την γκλαμουράτη ζωή.
Ζούσαν ένα μεγαλειώδη έρωτα χωρίς υπερβολές και μικρότητες. Θεϊκή αγάπη χωρίς υπολογισμούς.
Όλοι χαίρονταν για την ευτυχία της Βαλεντίνης ακόμη κι εκείνοι που κάποτε την πολέμησαν, υποκλίθηκαν στο μεγαλείο της.
Ο Κωνσταντίνος ήταν επιχειρηματίας με καλό όνομα. Σέβονταν τους εργαζόμενους, τους θεωρούσε συνεργάτες.
Γενναιόδωρος. Βοηθούσε ευάλωτους ανθρώπους, στερημένες οικογένειες.
Παππού πάμε με το γαϊδουράκι στις καρυδιές; Ξαφνιάστηκε και δάκρυσε ο παππούς.
Παιδιά μου η Βαλεντίνη θα είναι η μάνα σας. Έχει πολύ αγάπη να σας δώσει, αγκαλιάστε την και εσείς.
Παππού! Μην ανησυχείς. Είμαστε όλοι μια οικογένεια και μοιραζόμαστε τα πάντα. Είσαι ευλογημένος που έχεις αυτή την κόρη.
Σε κάποια τρυφερή κουβεντούλα τους, τη ρωτά ο Κωνσταντίνος. Κορίτσι μου είσαι ευτυχισμένη; Είσαι γεμάτη; Έχεις κάποιο άλλο όνειρο; Έχεις κάποιο απωθημένο;
Έχω ένα απωθημένο κι ένα όνειρο.
Το απωθημένο μου είναι να γίνω νυφούλα, και το όνειρό μου είναι να γίνω υπουργός υγείας.
Γέλασε πολύ ο Κωνσταντίνος. Όχι κοροϊδευτικά αλλά το είπε τόσο χαριτωμένο τόσο παιδιάστικα.
Νυφούλα θα γίνεις όποια στιγμή το θελήσεις εσύ. Ψάξε το πιο όμορφο νυφικό. Παντρευόμαστε με παπά και με κουμπάρο. Εδώ στο χωριό και θα κάνουμε στην πλατεία του χωριού παραδοσιακό γλέντι.
Υπουργός θα γίνεις αν το θέλεις πολύ. Εγώ θα σε στηρίξω. Πιστεύω σε σένα. σφράγισε την υπόσχεσή του με ένα παρατεταμένο φιλί.
Παίρνει μια βαθιά ανάσα η Βαλεντίνη βγάζει ένα στεναγμό ανακούφισης και του ψελλίζει αργά, αργά. Αυτό που νιώθω είναι πληρότητα, σ΄ ευχαριστώ. Ευλογημένη η κακιά στιγμή της παραλίγο μετωπικής σύγκρουσης. Είσαι το θείο δώρο μου. Είμαι ευγνώμων.
Κι εσύ… κι εσύ νεράιδα μου άγγελέ μου, ήρθες τη στιγμή που ζούσα την απόλυτη μοναξιά. Γέμισες την ψυχή μου, τη ζωή μου.
Και μετά… έγινε βουλευτής και υπουργός υγείας.
Και η υγεία δεν ήταν πια είδος πολυτελείας αλλά… δεδομένη και εξασφαλισμένη στα δημόσια νοσοκομεία.
Η διαφάνεια ήταν δεδομένη. Τους καταχραστές τους πέταξε σαν ενοχλητικά έντομα. Τα έβαλε με τα συστήματα και τα μεγάλα συμφέροντα χωρίς να φοβάται το κόστος. Ο Κωνσταντίνος πάντα στο πλάι της θερμός υποστηριχτής.
Μωρέ, όσο πιο τρελά όνειρα κάνεις τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχεις να τα πραγματοποιήσεις, είπε η κόρη του η Νεφέλη. Και δήλωσε ότι θα γίνει γιατρός ψυχολόγος, ψυχαναλύτρια για να διεισδύει στα μύχια των ψυχών… και να δώσει.
Ο γιος του ο Πάρης (Παρασκευάς) στα χνάρια του πατέρα του. Επιτυχημένος επιχειρηματίας.
Το χόμπι του μουσικός. Έπαιζε κιθάρα και τραγουδούσε με την υπέροχη βαθιά μπάσα φωνή. Σε καθήλωνε, του άρεσαν οι μπαλάντες.
Όταν η μεγάλη συγκίνηση δεν χωράει στην καρδιά ξεχειλίζει και γίνεται δάκρυ. Είπε η Βαλεντίνη και έκλαιγε με λυγμούς.
Ήταν μόλις είχε τραγουδήσει με τη βαθιά μπάσα φωνή του και με την κιθάρα του ο Πάρης.
Βέβαια όλοι συγκινήθηκαν και ο παππούς έκλαψε.
Παιδί μου όμορφο τρυφερό και ευαίσθητο σ΄ ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου, ήταν το ωραιότερο δώρο που μου έκαναν στα γενέθλιά μου ως τώρα. Η πιο συγκλονιστική έκπληξη.
Βαλεντινούλα εσύ τα έγραψες τα λόγια. Τα έγραψες υποθέτω γι΄ αυτόν που περίμενες. Γι΄ αυτόν που ήρθε στη ζωή σου. Ο τυχερός ο μπαμπάς μου.
Ψάχνοντας μια μέρα στη βιβλιοθήκη για ένα βιβλίο ανακάλυψα την ποιητική συλλογή σου. Επέλεξα αυτό και σου το φύλαξα για έκπληξη. Γι΄ αυτή την ξεχωριστή μέρα που πριν κάποια χρόνια έπεσε ένα αστέρι στη γη. ΕΣΥ!!
Τις ώρες της μοναξιάς και της περισυλλογής η Βαλεντίνη έγραφε ποτέ δεν πίστευε ότι είχε ταλέντο. Απλώς εκφράζονταν. Γι΄ αυτό δεν έδωσε σημασία και τα είχε σκόρπια στη βιβλιοθήκη της.
Όμως ο Πάρης ταλαντούχος μουσικός υποσχέθηκε ότι θα τα μελοποιήσει όλα στο ρυθμό της μπαλάντας. Χωρίς να προσδοκά εμπορική επιτυχία. Θάταν για τις δικές τους ώρες τις ζεστές οικογενειακές.
Να ζήσεις Βαλεντινούλα χρόνια πολλά
να κάνεις έργα σπουδαία και πολλά
Να γεμίσει η ζωή σου όλη, αγάπη!
Υγεία! Και χαρά!
Και του χρόνου
Γιέ μου πες το μια φορά ακόμη. Τραγούδισέ μου το, να χαρείς. Χωμένη στην αγκαλιά του Κωνσταντίνου το άκουγε μυσταγωγικά. Πλημμύρισε από συναισθήματα πρωτόγνωρα.
Καλωσόρισες στη ζωή μου.
Ήρθες σαν σύννεφο και έγινες βροχή,
σε καλοδέχτηκα σαν διψασμένη γη.
Μούφερες τον έρωτα που χρόνια καρτερούσα
τις νύχτες με τα όνειρα εσένα αναζητούσα.
Μου μίλησαν τα μάτια σου και μού ΄δωσες το χέρι
ξέρω πως γύρευες και εσύ αγαπημένο ταίρι.
Είναι ένας ο έρωτας αδέρφι της αγάπης
είναι η αγάπη μας παιδί της ελευθερίας.
Μπόρες δεν φοβάται είναι παιδί δημιουργίας.
Καλωσόρισες στη ζωή μου.
Μέσα απ΄ τα μάτια σου άρχισα το ταξίδι στο φως.
Μαγιάτικη βροχούλα τα λόγια σου.
Ξεθωριάζει κάθε μου καημός.
Έκαψα τα περασμένα άφησα πίσω μου στάχτη
Και ταξιδεύω στο φως
με της αγάπης σου τη λάμψη.
Καλωσόρισες στη ζωή μου.
