Ι. “ΟΛΑ τα έχει η Μαριορή (ο κόσμος μας)…”, το Μουσείο Ευτυχίας (!) τής έλειπε! Κι όμως, στην πατρίδα του Αντερσεν (Δανία) δημιουργήθηκε ένα τέτοιο Μουσείο, επειδή οι κάτοικοί της θεωρούνται από τους πιο ευτυχισμένους του κόσμου!
ΣΤΟ ΝΕΟΤΕΥΚΤΟ, λοιπόν, μουσείο οι επισκέπτες περιηγούνται στα μονοπάτια της… ευτυχίας -όπως φυσικά την ορίζουν αυτοί. Επισκέπτονται τις διαφορετικές εκφάνσεις της (ιστορικές, οικονομικές, φιλοσοφικές, οικογενειακές, ατομικές κ.λπ.). Στη διαδρομή εκτίθεται η “ιστορία” της ευτυχίας, σε συνάρτηση με την πολιτική (εξουσία), την επιστήμη (έρευνα), την οικονομία (χρήμα) κ.λπ., όπως εξήγησε στο Γαλλικό Πρακτορείο ο Μάικ Βίκινγκ, ο ιδρυτής του μουσείου!
ΙΙ. ΥΠΑΡΧΕΙ ευτυχία; Είναι απτή ή μήπως ιδεατή; Κι αν υπάρχει, πώς ορίζεται; Ποιος μπορεί να είναι “ευτυχισμένος” σε καιρούς οικονομικών κρίσεων, πανδημιών και απειλών πολέμου; Η ευτυχία, κατά την ταπεινή άποψή μας, είναι πιθανόν φευγαλέες μικρές στιγμές γαλήνης και πληρότητας. Σπανιότατες κι αυτές.
ΘΑ μου πείτε πως πολλοί θεωρούν “ευτυχία” τη συσσώρευση χρημάτων. Αλλοι, την ικανοποίηση που αισθάνονται στην απόλαυση υλικών αγαθών. Μερικοί την ανέλιξή τους στα πολιτικά ή κοινωνικά αξιώματα μέσω της διαφθοράς, των δολοπλοκιών, της απάτης, του “ο θάνατός σου, ζωή μου”. Οι Τούρκοι, ας πούμε, θεωρούν “εθνική” ευτυχία την κατάκτηση, υποδούλωση και οικειοποίηση ξένων περιοχών/αγαθών ή την εξάλειψη ανταγωνιστών τους. Ευτυχία γι αυτούς είναι η κατάκτηση, σε αντίθεση με άλλους λαούς που θεωρούν τον πολιτισμό ως ευτυχία.
ΙΙΙ. Ο ΚΑΘΕΝΑΣ μας έχει το δικό του κρυφό “ευτυχιόμετρο” που δεν είναι ανάγκη να συμφωνεί με των άλλων. Ας πούμε, ο Ερντογάν έχει ως… ευτυχία μια εγωιστική εμμονή/όνειρο, την επανασύσταση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας: με τη λεγόμενη “γαλάζια πατρίδα” και τα “σύνορα της καρδιάς” του εις βάρος άλλων-ημών των Ελλήνων και των Κυπρίων. Γι’ αυτόν ευτυχία είναι ο πόλεμος!
ΣΥΓΚΕΧΥΜΕΝΗ έννοια, συγκεχυμένες πρακτικές “απόκτησης” της ευτυχίας: Ο άπληστος “πλέει σε πελάγη ευτυχίας” μετρώντας τα έχει του που δεν του αρκούν ποτέ, αφού επιβουλεύεται και εκείνα των άλλων. Οποιος δεν τα έχει ποτέ καλά με τον εαυτό του, ρίχνει την αιτία της δυστυχίας του στους άλλους! Η Εκκλησία πιστεύει πως ευτυχία είναι ο δρόμος του Ευαγγελίου, η Οικονομία θεωρεί εαυτήν ευτυχισμένη κάθε φορά που υπάρχει άνοδος του Χρηματιστηρίου. Οσο για τον απλό άνθρωπο, ευτυχία είναι η ολιγάρκεια: ένα πιάτο φαΐ, λίγο νερό, μια στέγη κι ένα ρούχο. Οπως ακριβώς οι πρόσφυγες που απ’ τη μια στιγμή στην άλλη βρεθήκανε στα Χανιά, απ’ την επάρκεια στην ανάγκη.
…ΑΛΛΑ, νομίζουμε πως η ευτυχία βρίσκεται καθημερινά δίπλα μας και δεν είναι ανάγκη να την αναζητούμε αλλού. Εστω κι αν δεν έχουμε μάτια να τη δούμε… Θυμηθείτε μόνο το ωραίο ποίημα που ο κ. Σωτ. Τσιόδρας, στο πρώτο κύμα της πανδημίας, μάς διάβασε (απόσπασμα): «…Μου φτάνει που μ’ αγαπάνε τέσσερις άνθρωποι. Πολύ…/ Μου φτάνει που αγαπάω τέσσερις ανθρώπους. Πολύ…/ Που ξοδεύω τις ανάσες μου μόνο γι’ αυτούς./Που δεν φοβάμαι να θυμάμαι./ Που δε με νοιάζει να με θυμούνται./ Που μπορώ και κλαίω ακόμα./ Και που τραγουδάω… μερικές φορές…/ Που υπάρχουν μουσικές που με συναρπάζουν./ Και ευωδιές που με γοητεύουν…».
