Ακροβατούσα στο ιδεατό μου κόσμο – κι ακόμα ακροβατώ.
Επεφτα κάθε φορά από εκεί κι ακόμη πέφτω! Πόσες πτώσεις κι όμως είμαι ακόμη ορθός! Ετοιμος και πάλι να βρεθώ ψηλά στο ιδεατό, εκεί που… ομοιάζει πως ζούμε ανθρώπινα και κατανοούμε τις πραγματικές ανάγκες ο γεις του άλλου! Εκεί που το δόσιμο είναι καθημερινή μας έγνοια, γιατί έτσι νιώθουμε άνθρωποι κι έτσι μπορούμε να πορευόμαστε, έτσι μπορούμε να προχωρούμε… ακροβατώντας έστω!
Κι ας το γνωρίζουμε -κατά βάθος- πως η πτώση μπορεί να έρθει ακριβώς στο επόμενο δευτερόλεπτο που θα αντικρίσουμε τον απέναντι, θα τείνουμε το χέρι μας, θα τον δούμε μες στα μάτια θα πούμε «καλημέρα άνθρωπε»… κι εκείνος θα τ’ απωθήσει!
Πτώση…
Πτώση ξανά στο “καταβάραθρο” μιας υπόγειας και σκοτεινής ζωής! Θέλει κουράγιο ν’ ανασηκωθείς· ειδικά όταν τούτο το “σπρώξιμο” που σ’ έκαμαν ήταν από χέρι προς το οποίο έτεινες το χέρι σου εκείνο ν’ αναπιαστεί, να ορθωθεί. Από κεί η βία, από κει η πτώση! Μη λυπάσαι άνθρωπε! Εδώ η κόλαση, μα κει πάνω ειν’ ο παράδεισος! Στα ψηλά τα ύψη!
Να σηκωθείς να ξανανέβεις…
Θυμήσου! Δεν το ’χεις το δικαίωμα να κρύψεις το πρόσωπο που χαμογελά που βλέπουνε οι απέλπιδες κι ελπίζουν!
Μια και δυο και τρεις να σηκωθείς κι ακόμη τόσες και τόσες και άλλες τόσες!
Και πάντα να σηκώνεσαι, να σώζεσαι, να σώζεις, να χαμογελάς και τείνε και πάλι το χέρι σου, κάποιος θα βρεθεί να σου τ’ αρπάξει να σωθεί…
Υπάρχει κάτι τι το ανώτερο;
Σημ.: γραμμένο πριν από πολλά-πολλά χρόνια, μα πάντα επίκαιρο!
